hayatımın 6 yılını anlatıyorum

uyumadığım günlerde sinirli oluyordum , bu da merve'yi üzmeme sebep oluyordu. her ne kadar doğal uyku gibi olmasa da uyku ilacı kullanmaya karar verdim. bu düşüncemi gerçekleştirmek için önce bir doktora başvurdum..

alkol - sigara kullanımını hat safhada gerçekleştirdiğim için daha etkili ve daha yüksek dozda ilaçlar önermişti doktorum. doktora uykuya dalma konusunda sorunum olmadığını , kısa bir süre sonra kabuslarla uyandığımı söyledim. uyanmamak için ise verebileceği en ağır uyku ilacını yazmasını istedim.. isteğe göre ilaç yazamayacağını söyledikten sonra derdime çare olabileceğini düşündüğü bir ilaç yazdı.

eczaneden ilacı temin edip o gece kullanmaya başladım. uykudan uyanmamam konusunda yardımı dokunuyordu bu ilacın fakat ertesi gün uyandığımda her yerimde bir ağrı hissediyordum. üstelik sürekli olarak ağız kuruluğuna sebep oluyordu. pek içime sinmediği için kullanmayı 2 gece sonra kestim. çünkü ertesi gün vücudumdaki ağrı katlanılmaz derecedeydi. geçirdiğim bu kötü günlerde merve ile aram açılmıştı. bir gece bu durumu kendime yediremeyip benim için bile çok denebilecek kadar alkol almıştım. önümü görecek halde değildim ve merve'yi arayamadığım için ipeği aramışım.

bu geceyi ipeğin ağzından dinlediklerim ile anlatacağım. ipek o geceyi geçirdiğim yerden gelip beni almış ve eve bırakmadan önce ayılmam için kendi evinde kahve içirmiş. pek faydası olmasa da kızcağızın gecenin bir yarısında elinden gelen tek şey buymuş. sonra beni eve zütürmüş. buradan sonrasını ise merve'nin bana söyledikleri ile anlatacağım. çünkü o geceye dair tek birşey bile hatırlayamıyorum. ipek beni eve zütürdüğünde merve kapıyı açmış , o halimi görüp hemen beni koltuğa yatırmış.

beni tek başına taşıması zor olacağı için koltukta uyumam gerektiğini düşünmüş. fakat ben uyumak yerine kendi çabalarımla yatak odasına gidip bağırmaya başlamışım. buse'yi unutamadığımı , onu sadece kullandığımı , araya hastalığının girmesi sebebiyle de onu terkedemediğimi söylemişim. emin olun hissettiklerim bunlar değildi , neden bunları söylediğimi de bilmiyorum..

bu laflar ağzımdan dökülürken merve'nin surat ifadesini dahi hatırlamıyorum. hoş bunları söylediğimi de hatırlayamıyorum.. ertesi gün uyandığımda merve yoktu. kahvaltı hazırlamak için alışverişe gitmiştir diye düşündüm. bir süre bekledim , gelen giden olmamıştı. önceki gece söylediklerim konusunda bilgim olmadığı için telaş yapmamıştım. merve hastalığını tamamen atlatmıştı , bu sebeple bir yerde halsiz düşer , bayılır gibi düşüncelere kapılmamıştım.

rahatlamak için duş aldım. uzun bir süre banyoda kaldım ve çıktığımda merve hala yoktu. inanın bana o an yaşadığım stresi , içinde bulunduğum telaşı görseniz inanamazdınız. pazarda annesini kaybetmiş , nereye gideceğini bilemeyen 5 yaşındaki çocuklar gibiydim. büyük bir telaşla telefonu elime aldım , merve'nin numarasını çevirdim. kapalıydı.. onu tanıdığım günden beri böyle bir sorumsuzluk yapmamıştı , bu sebeple çok şaşırmış ve telaşlanmıştım.

üzerimi aceleyle birşeyler geçirdikten sonra ipeği arayıp merve'nin nerede olduğunu sordum , cevap veremedi , bilmiyordu. sesimin tonundan bile içinde bulunduğum durumu , telaşlı olup olmadığımı vs anlayabiliyordu ipek , iyi tanıyordu beni. bir süre sonra belirlediğimiz yerde buluştuk. nerede olduğunu sordum , yine cevap veremedi. yüzündeki mimiklerden belliydi cevabı bilmediği.. hiç bir şekilde ulaşamadım merve'ye. günlerce aradım , haftalarca onu tanıdığım günden itibaren adım attığımız yerlere baktım. önünden geçtiğimiz cafelerin bile içine girip bağrındığımı hatırlıyorum.. hiç bir yerde yoktu hayatımın anlamı , bulamamıştım..

geride kalan 2.5 hafta sonucunda umudum kalmamıştı. artık aramayı bırakmıştım , neler olduğunu dahi bilmiyordum. nefes alıp almadığı konusunda bile fikrim yoktu. kendimi yine eve kapatmış , çalan kapılara dahi çıkmıyordum. kimin geldiği umrumda değildi , ne için geldiği de.. üzerimde kokmuş kıyafetler , boş alkol şişeleri , buruşturulup rastgele atılmış sigara paketleri , izmaritleri. içinde bulunduğum belirsizlik beni perişan ediyordu.

bir yandan geçirdiğim berbat günler , evde bulunduğum her dakika gözümün önünde olan , kapısı içeri göçmüş eğlence odası. duvarda sökülen resimler sebebiyle kalkmış boyalar.. merve'nin yastığıma sinmiş kokusu... evden gitmeden önce üzerinden çıkarıp fırlattığı geceliği , dolabın içinde askıda kalmış 1-2 elbise.. bu belirsizlik kötü şeydi.. en son ipeğin beni eve getirdiğini biliyordum , sonrası yoktu. sonrası karanlıktı , yanlızlıktı. belirsizlikti , aldığın nefesi verirken bile iliklerine kadar kendinden nefret etmekti. kötüydü , çok kötüydü..

reserved

12 entry daha girdim dostlar , yavaş yavaş word'e yazıp sizi bekletmemek için bir anda giriyorum entry'leri. anlayışınız için teşekkür ederim

rezerved

yuh dıbınakoyım

@155 ne oldu dostum

rezerve okucam

elimde olsaydı o evde 2 dakika dahi durmazdım. kendimi dışarı atmak geçici bir çözümdü. ben kökten bir çözümden bahsediyorum dostlar , tamamen ilişkimi kesmek isterdim o ev ile. ne kadar kötü hatıram var ise o ev bana hepsini tek tek , insafsızca hatırlatıyordu. iyi günlerim de geçmişti fakat insan pgibolojisi işte , iyilerle kendini teselli etmek yerine içinde bulunduğum durum sebebiyle hep kötüler geliyordu aklıma. üzerim kan içinde evin kapısından ruh gibi girişim , her gece uyumakta sıkıntı çekip , sıçrayarak uyandığım yatakta merve'nin ağlayarak beni teselli etmeleri.. herşey bitmişti , hepsi geride kalmıştı. fakat geride kalan hiç birşey arkasında iyi hatıralar bırakmamıştı. hep keder , hep hüzündü.. nefret etmiştim kendimden , hayatımdan , yaşadıklarımdan. bağıra bağıra neden böyle olduğunu soruyordum yukarıdakine.

inancımı da tam o günlerde kaybetmiştim zaten. hala inanan biri değilimdir , neyse konu dağılmasın.. evden çıkmadığım için ciddi anlamda üstümdeki kıyafetler kokmuş , sakallarım uzamış , saçlarım yağlanmıştı. aynada kendimi gördüğüm an şok olmuştum. vazgeçmemiştim , vazgeçemezdim. üstüme başıma çeki düzen verip evden çıktım. arabam da yoktu , ipeği arayacak ve arabasını bir süreliğine isteyecektim. o günlerde yanımda pek yardım isteyecek arkadaşım dahi yoktu. bir süre ipek konusunu düşündükten sonra bu kararımdan vazgeçtim , zaten elinden geldiğince yardım etmişti bana. birde arabasını istemeye yüzüm yoktu..

hikayenin ilk başlarında bahsettiğim doğulu 6 kişilik bir grup vardı hatırlarsanız.. hurda işine girmek için sermaye biriktiren emektar arkadaşlarım , mesai kardeşlerim.. onların en büyüğünü (kıyas) ı aramak gelmişti aklıma. uzun zamandır görüşmesek te beni unutmasının imkanı yoktu. ayrılırken ne zaman yardıma ihtiyacım olursa bir telefon etmemin yeteceğini söylemişti. telefonunu çevirdikten sonra yardım lazım olduğunu söylemiştim. bu 6 kişilik grup kafasındaki planları gerçekleştirmiş , hurdacılık işine büyük bir sermaye ile girmişti ve iyi gelirleri vardı.

altlarında iyi denebilecek arabaları , evleri vardı. tutunmuşlardı bu meslekte ve geçimleri iyi denebilecek düzeydeydi. konuyu kısaca anlattıktan sonra ne kadar olduğunu benim bile bilmediğim bir süre araba lazım olduğunu söyledim. bir kaç gün içerisinde haber vereceğini söylemişti , yardım eli uzatmıştı bana.. sırtını dönmemişti.. adam gibi adamdı , sağolsun..