hayatımın 6 yılını anlatıyorum

irrumabo vos, et pedicabo vos

ah be panpam neler geliyo amk senin başına allah kolaylık versin.

33 okurum panpa dursun da bu burda.

reserved

kimsenin hayatı pürüzsüz değil panpa. insan alışıyo zamanla.ne olsa alışıyo.
belki yaşadıklarının izleri geçmez ama böyle yaşamaya alışırsın.
son olayda sen bozmuşun ama hee :)

@209 kimsenin hayatı pürüssüz değil ama tanıdıklarımın %99'unun da hayatı benim gibi değil. zamanla alışılabilecek şeyler değil ki bunlar.. herneyse , haklısın son olayda benim hatam var ama erkeğiz işte. yapamıyoruz

merve'nin defin işlemlerini üstlenmiş , onu toprağa verme vaktimiz gelmişti. morg'da kansız kalan bembeyaz yüzünü gördüğümde ölmek istemiştim. ciddi anlamda bunu düşünmüştüm fakat elimden birşey gelmiyordu. en kötüsü de onunla bu durumdayken vedalaşmak zorunda kalmamdı. hayat yine çelmesini takmış , yine önüme geçmişti. bitmiştim , göz pınarlarım kurumuştu. günlerdir uyumuyor , birşey yemiyordum. adım atacak halde değildim. hastane işlemlerini vs tamamladıktan sonra merve'yi defnettik. mezarının başından 20-25 saat ayrılmadığımı hatırlıyorum. bırakamadım. nur yüzlümü o toprağa yerleştirdiklerinde dizlerimin üzerindeydim. tahtalar çakılıyordu. inanamamıştım , toprak atılmaya başlamıştı. kabul edememiştim.

mezarın içine atlayıp bütün tahtaları tek tek kırıp cansız bedenine sarılıp ağlamaya , çığlıklar atmaya başladım. bu halimi görenler daha kötü oluyordu. elimden birşey gelmiyordu. yoğun çabalar sonucu merve'yi defnetmişlerdi. sakinleştirilmem için çok uğraşmışlardı. engel olamıyorlardı , güçleri yetmiyordu. herkes gittikten sonra mezarın başında oturup düştüğüm hali bir ben bilirim. çok zordu. düşmanımın bile bu acıyı yaşamasını istemem dostlarım , hayatın bana oynadığı oyunlara anlam veremiyordum. bunca şeyi yaşayacak ne yapmıştım. hak etmediğim şeyler sebebiyle o yaşımda bitmiştim. günler , haftalar , aylar geçmişti. evimi sattım , ipeğin yanına yerleştim.

evin satışından elime geçen para sebebiyle durumlarımı düzeltmiştim. ne faydası vardı ki? 25 yılı aşkın hayatımda değer verdiğim 2 insanı toprağa vermiştim. nasıl toparlanacaktım , nasıl hayata tutunacaktım? ipek ile birbirimize destek olduğumuz günlerdeydik. geride bırakmaya çalışıyorduk. sebepsiz gözlerimiz doluyor , sebepsiz yastığa kafamızı gömüp ağlamalarımızı bastırmaya çalışıyorduk. pgibolojik olarak birbirimizi etkilememek için çaba harcasakta ikimizin de durumu ortadaydı. eşim olacaktı , çocuklarımın annesi olacaktı.. hayallerimiz vardı , mutlu olacaktık..

kısa sürmüştü , herşey yine kısa sürede bitmişti. yine hayatımın gibilişine ağlıyordum. görenleri ağlatıyordum. durumdan haberi olan telefona sarılıp teselli için , baş sağlığı için numaramı tuşluyordu. tek verebildiğim tepki 'aradığın için teşekkür ederim'di. bu telefon konuşmaları beni daha da kötüleştiriyor , acılarımı tazeliyordu. bunca şeyi yaşayacağımı yıllar önce söyleseler hayatıma son verirdim. insanlar günü geldiğinde bir kez ölürdü , ben daha günümün gelmemesine rağmen defalarca ölmüştüm. merve'nin gidişinden sonra her gün tekrarlanıyordu ölümüm.. anlamsızdı hayat , çok anlamsızdı. yaptığım şeylerden keyif alamıyor , attığım adımdan bile nefret ediyordum. gözümün önünde el ele , sarılarak dolaşan çiftlere içimden çığlıklar atıyor , neden bu durumda olduğum konusunda isyanlar ediyordum. göz altlarım morarmanın da ötesine geçmişti. zaman herşeyi unutturur derler ya , yalan dostlarım. acımı hafifletmeye bile yetmemişti..

soğuk bir kış günüydü. hiç unutmuyorum o günü.. merve'nin en sevdiği paltomu üzerime atmıştım. uzundu , dizlerime kadar geliyordu. şalımı boynuma sarmış , yüzüme sahte gülümsememi takınmış evden dışarı adımımı atmıştım. altımda bir kot pantolon , onun altında da botlarım vardı. sivildim , rahat giyinmiş bir yerlere gidip birşeyler içecektim. sahil kenarında bir cafe'nin balkon kısmına oturdum. kimse yoktu , tek başıma soğuk kış gününde çayımı yudumluyordum. bir süre sonra bir çift geldi balkona , yüzleri asıktı. erkek kıza bağırıyor , küfürler ediyordu. karşı koydum , düzgün davranmasını istedim. ağır laflar etti , dayanamadım. ağzını yüzünü kırdım desem yeridir , sinirim geçmemişti. kız karşımda ağlıyor , yapmamam için yalvarıyordu. o şekilde çocuğu balkonda bıraktıktan sonra elimi kolumu sallaya sallaya çıkıp eve gittim..

bir kaç gün daha böyle geçtikten sonra yine aynı tarifeyi uygulamak üzere evden çıkmıştım. daha evin kapısını açar açmaz yumruğu yemiş , geri doğru düşmüştüm. 2 kişinin bir anda üzerime çullanmasıyla ağzım burnum kan içinde kalmıştı. cafe'nin balkonunda tartıştığım eleman yanına kendi çapında birini daha alıp gelmişti. evimi nasıl öğrenmiş , ne cesaretle bunu yapmış bilmiyordum. bir süre daha boğuşmalar devam ettikten sonra zorluklar içerisinde bir yumruk atabilmiştim. kalktığım gibi mutfağa fırlayıp bir bıçak kaptım. ilk önce tehdit edip evden çıkmalarını sağlamayı düşündüm. üzerime gelmeye devam ettiler , tam o sırada nasıl olduğunu anlamadığım bir biçimde bıçağı çocuğun baldır kısmına taktım. kötüydü , kanlar akıyordu. diğeri zaten fırlayıp gitmişti. direk ambulansı aradım.. hastaneye kaldırılırken de bıçağı da alıp karakol'a doğru yola koyuldum. firar edecek durumum yoktu ya? mecburen gidecektim.. yolda ipeği arayıp durumu anlattım , merak etmemesi için. başka arayacak kimsem yoktu çünkü beni başka birileri merak etmezdi.. benden önce karakola gitmiş ipek ile karşılaştım , boynuma atladı. nasıl oldu nasıl bitti bir ton soru sordu fakat cevap vermeden girip ifademi verdim..

müşaade altında tutulduktan sonra mahkeme vs uğraşmam gerekti. avukat bile tutmayı düşünmemiştim fakat ipek eski zamanlarda avukatlığımı yapmış olan mehmet ile görüşüp ikna etmişti. herneyse , mahkemede olayı anlattım. karşı taraf iş göremez raporu aldığı için durum ciddiye binmişti. hakimin konuşmaları , karşı tarafın savunması vs derken 2.5 yıl gibi bir hapis kararı çıkmıştı. haneye tecavüz gibi hafifletici sebeplerden ötürü bu 2.5 yıllık süreç 1 yıla indirilmişti. cezamın 4/3'ünü yatacaktım , kaçarım yoktu. 9 ay gibi bir süreliğine ceza evine girdim. ceza evinde geçirdiğim günleri anlatacağım birazdan.. burada olanlar ses verirlerse sevinirim..

edit : 17 yaşlarında bir yaralama suçum daha olduğu için mecburen bu cezayı yatmıştım panpalar. daha önceden böyle bir konu tekrarlanmasaydı para cezasına çevirebiliyordum ancak dediğim gibi 17 yaşında bir olaya daha karıştığım için hapishane yolları gözükmüştü.. hatırlatmayı yapayım dedim , sonradan bir kaç sivri zeka çıkıp mantık hatası aramasın..

kalkıp ayşenin fatmanın capsleri diye başlık açsaydım şuan 50 sayfa entry vardı bu başlıkta. insanların gerçekleri görmeye cesareti yok dostlarım , burada bırakıyorum. dinleyenlere teşekkür ederim , görüşmek dileğiyle kendinize iyi bakıp hayatlarınızın kıymetini bilin:)

okuduğum en güzel hikayelerden biriydi. devdıbını duymak isterdim. fazla entry girilmesinin senin açından önemi nedir anlayamadım.

kardeşim ne gibimsonik bir hayatın varmış valla ben ağlayacaktım kötü oldum biraz zaten asosyalım neyse devam et takipçinim,bu kadar olayı nasıl atlattın nasıl intihar etmedin hala aklım almıyor demek ki ben olsam şuan burda olmazdım.

gececı tayfa uyudu gunesı goren tayfa uyudu lıselıler zaten uyudu yalnıs zamanlarda entry gırdıgın ıcın ılgılenılmıyor.ama kemıklesmıs bır kıtlen vardı ben devam et ısterım basından berı takıp edıyorum. ıftardan sonra entry gırsen tezek reyıze dogru gıdıyordun ama sen bılırsın. mukemmel hıkaye anlatım sahane tesekurler.

@219 gibtir etmeyi geçtim dostum amacım zaten düşündüğünüz şey değil. sadece o kadar anlatıyorum , işten eve gelip vaktimden fedakarlık yapıp bunları yazıyorum. yazarken o günleri tekrar tekrar yaşıyorum ve kalkıp bir kişi bile tek laf etmiyor. kendi kendime anlatıyormuşum gibi hissediyorum haliyle hevesim de kalmıyor. derdim bu..

@220 önemini bir üstteki arkadaşa açıkladım dostum , başka bir amaç yok ortada yanlış anlama..

@221 öyle malesef kardeşim , yapacak birşey yok.. bu kadar olayı afedersin gibe gibe atlattım , başka çarem yoktu çünkü. hayata küsüp eve kapatsaydım kendimi arayanım soranım olmazdı. it gibi toparlanmak zorunda kalırdım yine.. mecburiyet , yine hayat şartları ötesi yok.

@222 tezek reyizi vs bilmiyorum dostum ama ben anca vakit bulabiliyorum. işten eve geldiğimde yorgunluğu atmam bile bir kaç saatimi alıyor. bu sıralar kendimi tamamen işime verdim zaman geçirebilmek için. hikaye yazarken de geç saatlere kadar ayakta kalıyorum haliyle entry girmenin vaktini kollayamıyorum..

51 rezzzzzzzz

niye durdun panpa dinliyoduk ne güzel