Hayatım boyunca hiç arkadaşım olmadı, ailemin yüzünü 2 sokak aşağıdaki bim kasiyerininkini gördüğüm sıklıkla gördüm. Gece yazmaya başlarım.

insanlarla aram zaten pek parlak değildi, okul hayatım boyunca okula gidip bir tek kelime konuşmadan derslere girip eve geldiğim çok olmuştur. Zamanla tüm hayatım internet olmaya başladı, yavaş yavaş internetin de kraloyun oyunlar1 ikilisinden ibaret olmadığını da fark ettim. Keşfettiğim üçüncü site Donanımhaberdi. Uzunca süreler donanımhaber konu dışını okudum, 3 yıla yakın süre boş zamanımın yarısını konudışında harcadığım halde hiç hesap açmadım. Hep okudum geçtim, sanırım orada liselileri bile ne kadar eziyolar diye düşünüp açmaya utandım. Hiç donanımhaber hesabım olmadı.

ilkokulla ilgili ikinci önemli şey dördüncü sınıfta aldığımız bilgisayardı. O zamanlar oyun anlayışım kral oyundu, onlarla bile saatlerimi harcıyordum ve yavaş yavaş onlarsız yapamaz olduğumu daha sonra fark ettim. Belki o zamanlar fark etmişlerdi bilgisayarı çok kullandığımı ama pek de karışmadılar. O zamanlar dersler basit, okulda dinlemekle 100leri çekiyorum yani görünürde bir sıkıntı yok. Ama bilgisayar kullanmayı öğrenene kadarki eğlencem kitap okumayı bırakmıştım. Okuma yazmayı söküp ali topu getir aşamasını geçtiğimden beri hep kitapla doldurmuştum hayatımı. Ama hayatımı bilgisayar öncesi sonrası diye ayırırsak herhalde bilgisayar alınmadan önce 2-3 senede okuduğum kitap kadar anca okumuşumdur sonrasında. Zamanla bilgisayarla haşır neşir oldum işte.

Gel zaman git zaman ilkokula başladım. 1den 5e kadar aynı sınıf öğretmeni dersimize girdi. En sevdiğim öğretmen ve çok iyi bir insandı yusuf hoca. Benden hep çok şey beklemişti, sen fen lisesine gidicek çocuksun demişti. Liseye geçene kadarki motivasyonumu yusuf hoca sağladı. Lisede dersler bozunca aradığında açmaya utanmıştım. Lise 1in 2. döneminden onunla da hiç konuşmadık.

ilkokulun başında iyi bir öğrenciydim. Derste dersi dinlemekten başka hiç bir şey yapmazdım. Tenefüste de şişelerin içine toprak doldurup top oynardık, 10 dakikalık tenefüste ne anlıyordum oynadığım toptan o zamanlar hiç anlayamıyorum şuan. Futbolda genelde kaleye geçerdim. Kötü oynadığım için değil aslında, herkes kadar ben de oynuyordum ama bana pek pas vermezlerdi, insan 7sinde neyse 70inde de odur derler ya hani. Arada bir plastik kames top bulurduk, genelde beden eğitiminde verirlerdi, kaleden kaleye golü ekgib etmezdim. ilkokul hayatımla ilgili önemli 2 şey var. ilki çocukluk aşkım. Saf ben işte ileride okulun en güzel kızı olarak anılacak kıza aşık olmuştum gidip. O nere ben nere diyip ona hiç söylemedim sevgimi. Hala o kızı arada sırada görüyorum metro otobüste. O yıllar aklıma geliyor, o zamanlar bile silik bir adammışım.

Anaokulundaki anılarım da pek şeffaf değil, arkadaşlarımla aram nasıldı hatırlamıyorum. Ama o zamanlar hala neşeli bir çocuktum, pek sevilmiyordum sanırım ama bütün gün elişi yapıp oyun oynayan bebelerdik ne fark eder ki.

5 yaşındayken kreşe yazdırdı annem babam. Kreşe dair hayal meyal hatırladığım bir anım var. Hasta olmuştum bir keresinde kreşte öğle uykusu için yatırdıkları çarşafa kusmuştum, çocuklara bakan kadın çarşafı kusmuk dolu bir bohça yapıp beni almaya gelen anneme vermişti. Onun dışında da pek bir şey hatırlamıyorum o zamanlardan, 1,5 yıl gittim kreşe. Sonrasında yaşadığımız şehirden izmir'e taşındık. Orada bir anaokuluna başladım. Anaokulunda çok para koparmaya çalışırlardı onu hatırlıyorum. Zırt pırt dandik etkinlikler yaparlardı, ya da bir şeyler aldırırlardı. Büyükşehirlerde herkesin paragöz olduğunu o zamanlar çakmaya başladım, devlet okulunda dönemlik aidatlar alıyorlardı, hocalar da bizi baskı altına almak için herkes içinde aidat ödemeyenleri kaldırırdı. Fakir olduğumuzu da ilk o zamanlar hissettim. Şuan maddi durumumuz ortanın üstünde ama o taşınma yılları gerçekten çok zordu.

Benden üç yaş büyük olan ablam şu an tıp okuyor. Onunla aram iyiydi hep, hayatımı yalnız yaşadım derkenki tereddüdüm ablamdır. Bir abla olarak beni benden daha çok önemsedi ve sevdi. Ama hayatın gerçeği insanların hep meşgul edilmesi.. sbs, ergenlik, üniversite sınavı, şehirdışı üniversite derken o da yanımda olamadı. Ailemi ne kadar sevsemde, asosyal kişiliğimde onların da biraz payı var. 21 yaşına geldim hala insan içinde nasıl davranılır bilmiyorum, en küçük şeylerde yüzüm kızarıp başım eğiliyor.

Babamın hayatındaki en önemli şey hep briç olmuştur. iş çıkışı takıldığı oyun salonu gibi bir yere gider gece geç vakitlere kadar oynardı. Eline kitap değmemiş adamın kitaplıkta ufak bir briç kitabı seti vardı, uykusunda bile as karo diye sayıklardı. Hayatının israfı bu işten bir geliri yoktu ama brice başlamadan önce tüm maaşını ganyana akıtıyordu. Kumarı briçle bıraktı diyebiliriz. Neyse babamı fazla uzatmadan diğer aile üyelerinden bahsedeyim.
Annem hem babamı idare edip hem evi geçindirmeye çalışırdı. Çok zor zamanlardan geçiyorduk ve o da varıyla yoğuyla çalışıyordu. Ailesinde öğretmen olan bilir, yarım gün dedikleri bu mesleğin ekstrası bitmez. hafta içi 30 derse girer, haftasonu ehliyet sınavları kpss vb olan sınavlara katılırdı. Okuldan gelir gelmez o da yatağına çöker akşam geç vakitlere kadar dinlenirdi. Annem yıllardır sabah antidepresan akşam uyku ilacı alıyor buna rağmen sinirleri harab olmuş ve gözüne düzgün uyku girmeyen bir kadındı. O beni her ne kadar sevse de kendimi hep bir yük gibi hissettim hayatta. Hep olmasam daha iyi olurdu dedim.

Maddi durumu kötü olan bir ailenin ikinci çocuğuyum. Annem edebiyat öğretmeni, babam makine mühendisiliği yapıyordu. Maddi durumumuzun kötü olma sebebi daha çok babamla alakalıydı, normal bir öğretmen ve mühendis çocuğunun durumu elbette daha iyidir. Babam değişik bir insan biraz, ben bebekken çalıştığı fabrikadan istifa etmişti, bir kaç farklı iş kurdu ama battı. Zamanında deliler gibi kumar oynardı, neredeyse her gece rakı içer ve günde dört paket sigara bitirirdi. Babamla pek iletişimimiz olmadı çocukken, gece geç saatlerde gelir, pantolonunu bile indirmeden salonda kanepede sızardı. Hayatım boyunca hiç annemle babamın aynı yatakta yattığını görmedim ve bunun için annemi suçlamıyorum. Babamı da kendisi olduğu için suçlayamam aslında.

yazık lan

Duygulandim panpa