hayatımı siken hikayeme başliyorum

o sırada neler düşündüklerimi anlatmak isterdim ama gerçekten bilmiyorum.ama şaşırmamıştım. sanki hayat benim düzenimi gibmek istiyordu sıradaki kozu buydu.ben cezalandırılıyordum. artık zaman algım kalmamıştı.

annemin ailesi pendikliydi, cenazede pendikte kılınacaktı. saati gelmişti. babamın verdiği takımı giymiştim.en erken bütün işlemleri yapmak için uyanmıştım. ağlamıyordum bu sefer,bir şey düşünmüyordum sadece ayakta duruyordum. hiç konuşmamıştım hala en son cümlemi babamla telefonda konuşurken kurmuştum.

cenazede 1 2 samimi olduğum arkadaşım dışında kimse gelmemişti. onlarda arkalarda kendi aralarında kikirdiyolardı. namaz kılınmasına az kalmıştı.

sudeyi gördüm.

her şeyin sorumlusu oydu. benim onu gördüğümü gördü filmlerde olan gülme ağlama karışımı birşey yaptı koşarak bana sarılmaya geldi.

+bana sakın dokunma.
ağlıyarak tamam dedi.
.
+buraya nasıl geldin paran var mı ?
-var tabi ki.

cebimde 150 lira vardı hepsini verdim.

+al şu parayı gibtir ol evine git. seni burda görmek istemiyorum.

ciddi olduğumu anlamıştı. parayı geri almıyacağımı da biliyordu. çok diretmeden namaza bile kalmadan gitmişti. kafamda annem yoktu. sudeye olan nefretim vardı.tek düşenebildiğim artık buydu.

namazı kıldık. pendik mezarlığına gittik. annemi gömdüm eve geldim. neden vefat ettiğini sormamıştım bile. kendimi suçluyordum. kendimden iğreniyordum. bana bunu yaptıran da sudeydi.

annemle son konuşmamın ne olduğunu hatırlamaya çalışıyordum aklıma gelmiyordu. benim onu çok sevdiğimi elbette ki biliyordu.

hatırlamıştım.en son anneme gibtir git demiştim. sude yüzünden daha sonra hiç konuşamamıştım adam gibi. benimle ilgili hatırlıyacağı son anısı buydu. bunu hatırladığımda anıra anıra ağlamıştım.

artık günlerim hiç bir şey yapmayarak geçiyordu. telefon kullanmıyordum. okulu bırakmıştım. babamı görmüyordum. belki depresyona girer zayıflarım diye umut ediyordum.ama köpek gibi yemek yiyordum. artık ev yemeği yapan kimse de yoktu. aylar geçiyordu.ben yaşamıyordum. beni merak eden kimse yoktu. öyle bir şeydi ki

olum sakalların uzamış, maymuna dönmüşşün kendine gel diyecek kimsem bile yoktu.

aradan 1 veya 2 ay geçti. sude artık aktif twitter ve facebook kullanıyordu. hayatına devam ediyordu. hiç unutmam 480 takipçisi 125 takip ettiği vardı. yarısı erkekti. yanlış bir şey yapıyormuydu bilmiyordum.her günüm onun twitterinda geçiyordu.her yaptığı şeyi biliyordum. veya bilmemi istediği kadarını biliyordum. hiç ayrılmamış gibiydik. uyanıp twitterini açıyordum.3 saat boyunca yeni bir twit atmasını bekliyordum. hatta arkadaşlarını da onun kadar takip ediyordum. gündemle ilgili espiriler bile yapmaya başlamıştı. arada bir kaç erkek buna mention atıyordu.pek gibimde değildi.

gibimdeydi tabi ki evden çıkmıyordum onun sosyal medya hesaplarında yaşıyordum.ama sude benimdi.ne zaman istersem benim olacaktı.

hayat böyle devam ederken bir gün beni aradı buluşalım dedi.

iğreniyordum huurdan. annemin vefatını ona bağlıyordum.ama eğer buluşmazsam ben de ölücektim. büyük bir tükürüğü yutar gibi yuttum olanları. görmeye ihtiyacım vardı. belki döverdim sinirimi çıkarırdım.ama görmeliydim o kızıl saçlarını o kocaman gözlerini. görmeliydim.
yaptığım şeyin ne kadar onursuzca olduğunu bilmeme rağmen beni hayatta tutan tek şeyin o kız olduğunu farkettim.

ve buluştuk.

o kadar sinirliydim ki onu öldürmem ona bir ödül olurdu. acı çekmesi gerekiyordu.bi yanımsa sarılmasını özlüyordu. acaba cenazede sarılmalı mıydım ? buluştuğumuzda özür dilicekti. bunu biliyordum. dövsem yeterli değildi işkence etmeliydim.ben ondan nasıl nefret ettiğimi düşünürken. melek sesiyle bana seslendi. konuşmalıyız dedi. sesi o kadar güzeldi ki hiç birşey umrumda değildi. sarılsa geri bile sarılabilirdim.ama o kadar da kolay değildi önce konuşmasını dinlemek istiyordum.

-efendim sude.
+annenin vefatında gerçekten çok üzüldüm. bazı şeyler farklı ol isterdim. emin ol isterdim.ben seni çok sevdim
-sevdim ?
+evet
-tamam,bu kadar mı diyeceklerin
+bir şey daha var
-evet
+ben eski sevgilimle barıştım, berk biliyorsun.

film kopmuştu. hiç bir şey demedim. hiç bir şey yapmadım, yapamadım.nefret bile etmiyordum artık. hiç bir şey hissetmiyordum. yapıcak bir şeyim yoktu. yaşama amacım da yoktu. arkamı döndüm eve gittim.

benimki de böyle bitti işte.

son.

@131

üniversite sınavına hazırlandım bir daha ki sene. dersaneye girdim. ders çalıştım. denemelerim de fena değildi. babam eve arada sırada uğrar pek konuşmazdı artık.ben de sorgulamazdım ben de çok farklı değildim. sudeyi hiç görmemiştim. derslere odaklanmıştım. iğreniyordum.öldürmek istiyordum.ama lan diyecek kadar bile gücüm yoktu. bütün ders motivasyonum ona olan nefretimin üstüne kuruluydu.

sınav günü binlerce okulu olan istanbulda. gümüşsuyu istanbul teknik üniversitesinde sınava giricektim. çok yalnızdım artık. sınava girmeye tek başıma geldim. güzel kırmızı saçlı bir kız vardı suratını merak ediyordum. derken yanındaki uzun boylu adam döndü. sudenin babasıydı. elim ayağım dolanmıştı. görünüşe göre o da bidahaki sene girmeye karar vermişti.bir milyon okulu olan istanbulda aynı okuldaydık. diyorum ya şanssızdım ben biraz. içimde sudeye karşı öyle bir nefret vardı ki bırak sınavının kötü geçmesini ölmesini ailesinin cayır cayır yanmasını istiyordum.bu kadar düşünce üstüne yine bir şey düşünemez oldum.

sude beni gördü hemen içeri koştu. benden çok korkuyordu. içeri girdiğimde ağlıyordu. bana bakmaya yüzü yoktu.ne yaptığını kendi de biliyordu.bir şey yapmam lazımdı.1 yıldır ölüden farksızdım. birinin bana yapabilceği daha büyük bir kötülüğü aklım almıyordu. gerçekten pişman etmeliydim.

ama ağzımdan farklı cümleler çıktı.

+şuan nereyi kazanmak istiyorsun bilmiyorum ama sen çok zeki bir kızsın seni bu yüzden çok sevdim ve hep sevicem. başarılı olcağına eminim.

diyip alnından son kez öptüm.

birdaha sudeyi hiç görmedim. sınava da o sene giremedim.