hayatımı kendim mi siktim

hayatını gibeyim liseli

hayatını gibeyim liseli

anlat bakalim

ortaokuldan alıyorum mevzuyu... sene 88-89 falan, mahalleden arkadaşlarla aynı okula gidiyoruz. ilk sigara deneyimleri başlamıştı.
ilk alkol deneyimleri.. bitlis sigarası alırdık, filtresiz. şarap ise çubuk markaydı.13-14 yaşında ki çocukların ne derdi vardı acaba ne diye sigara ve içki içmeye başlamıştık hatırlamıyorum, sanırım büyüme hevesiyle yapılan gerzekliklerdi

hal böyle olunca tabi dersler falan battı, 1. dönem yedi 2. dönem 4 zayıf gelmişti amk. birinci dönemi bişekilde atlatmıştık. ikinci dönem karnedeki notları çamaşır suyu ile silmiş zayıf sayısını 1 e düşürmüştüm. ama o kadar salak biriymişim ki, söylediğim yalana kendim de inanmış, kalan 3 dersin sınavına girmemiştim. o zamanlar 1 yıl bekliyor sonra tekrar bütünleme sınavlarına giriyordun, başarılı olursan sınıf geçebiliyordun, 2 yıl üstüste beklersen okuldan atılıyordun. beklemeye kaldık tabi.

okul hayatımı gibilmişti (sonra toparladım) boş bırakmadılar tabi, bi kebapçıda çıraklığa başladım. bizim dükkanın 2-3 dükkan ilerisinde bi bayan kuaförü vardı. bir de ben yaşlarında bir çırağı. aşık olmuştum kendimce platonik olarak hatuna.
karşı dükkanda 17-18 yaşlarında bi abi vardı, o da birine aşıktı (kim olduğunu bilmiyordum) rahmetli azer bülbülün, yeni çıkmış kasetinden "ben yine sana vurgunum" adlı parçayı dinlerdi, ben de kendi aşkımı hayal ederek, dinlerdim şarkıyı.

bi gün kendi kendime karar verdim, kıza, O nu sevdiğimi, o na aşık olduğumu söyleyecektim.
derken bi akşam (o benden erken çıkardı) izin istedim ustadan berbere gidicem saçımı kesmeye diyerek, onun çıkış saatine denk getirerek, çıkmıştım iş yerinden, hızlı adımlarla yürüyordu, peşinden yetiştim, gittim yanına, şey dedim...
sadece şey dedim. döndü baktı, ben seni seviyorum dedim ve koşarak yanından uzaklaştım... ertesi gün, yemek istemişlerdi onların dükkandan, zütürdüm yemeği, bunun patronu olan abla, beni yanına çağırdı;
sen bizim kıza mı aşıksın lan dedi, kıpkırmızı olmuştum. bişey diyemedim, yemeklerin parasını versinllerde gideyim diye düşünüyordum, dükkanda 4-5 karı var işte hayal edin içeriyi... nefes alamaz hale geldim, dalga geçiyorlar benimle, parayı almadan kaçtım dükkandan.

hal böyle olunca dükkana da gidemedim amk. akşam eve gittim, günlük yevmiyemi de almamışım. (günlük kazandığımı parayı, eve verirdim) dedim beni işten çıkardı patron. parayı bi ara veririm dedi. eve yalan söylemiş olduk. en çok koyan ama dalga geçilmiş olmak.

derken eve kapandım hiç dışarıya çıkmıyorum, nerde bi kadın görsem, bunlar hep birileriyle dalga geçmişler falan diyorum kendi kendime. kadınlara karşı acaip tilt olmuşum. derken sınavları falan verdik. (evde boş durunca ders çalışıyo insan) tekrar okul hayatım başladı. orta 3... okulda o kadar kız var, arkadaşlarım bi şekilde birileriyle, konuşuyorlar, çıkıyorlar falan ( o zamanlar çıkma denmiyordu, arkadaş olduk deniyordu) ben yannan gibi, hep aklıma o dalga geçildiğimi an ı getirerek, tüm kızlardan kaçıyordum, hiç biriyle konuşamıyordum bile.

liseyi meslek lisesinde okudum. okulda 2-3 tane kız vardı ve tüm okulun binleri o kızların peşindeydi, tabi abilik yapanları falan da vardı. hem o binlerden korktuğumdan hem de, birini sevmenin ayıp olduğunu, kadınların kendilerini (veya herhangi bir kadını) sevmenin alay edilecek bir şey olarak gördüğünü düşündüğümden, hiç birine yanaşmadım. mahallede falan zatne hiç bir kızla diyaloğum yok. kız var mı onu bile bilmiyorum. okuldan çıkıp, kahveye gidiyorum arkadaşlarla, kahveden çıkınca onlar diğer liselerin önüne, ben eve.

lise hayatım boyunca hiç bir kızla hiç bir şekilde konuşmadım yani. derken üniversite sınavına girdim o zamanlar öss ve öys olmak üzere iki sınav vardı, baraj 105 ti. ilk sınavı geçtik, ikinci de bi gibim yapamadık. dersaneye yazılmıştım. dersanenin en bol kızlı sınıfına düşmüştüm. ama kızlardan korkuyordum.

derken ister istemez muhabbetler başladı, kalem istedik, silgi istedik, veya onlar istediler, muhabbetler başladı ve ben yine platonik olarak aşık oldum adı sibel di, sarışın boylu poslu, incecik bi kızdı. dersane de tabi yine bin tayfa kızın peşinde ve ben o binlerden korkuyorum başıma iş açarlar diye. ama topladım bi şekilde cesaretimi ve sibele hadi kantine gidelim, seninle konuşmak istediğim bir şey var dedim. gelmedi amk. işim var benim arkadaşlarla dedi, gelmedi. böylelikle ben kızların aslında erkekleri giblemediğini, canları istediği zaman canları istediği kişiyle konuştuklarını falan düşünmeye başladım. (dikkat ettiyseniz normal arkadaşlık kuramadan, sınıf içi bi iki sohbetten sonra direkt kantine çağırmışım)

hiç mi dinleyen yok amk :/

neyse sibel de yalan oldu. ben daha da konuşmadım zaten kendisiyle. ne konuşacam diyordum. giblemedi işte diyordum. (halbuki belki de gerçekten doğruyu söylüyordu, ama o zaman bunu düşünememiştim işte) sınavlar oldu, kazandım bi bölüm. teknik eğitim fak. o zamanlar adı makine olan, daha sonra talaşlı üretim diye değişen, en son otomotiv olduğunu duyduğum bi bölüm... sonraları değiştimi bilmiyorum. gittim kaydımı yaptım okula, tma o yıl, yaz ayında yanında çalıştığım bi abim. trafik kazası geçirdi başka bi şehirde, kimsesi yoktu, hastane de yanında kaldım. hastane de ben yaşlarında (19-20) bir hemşire vardı... aslında hiç güzel değildi, ama benle ilgilenmişti, bana yemek vermişti, sabahları çay vs. verirdi, haliyle ben aşık oldum * hastaneden çıkmamıza yakın söyledim kendisine aşık olduğumu, hiç bişey söylemedi, gülümsedi... dünyalar benim olmuştu amk. hep duyduğum gördüğüm filmlerde izlediğim aşkı yaşayacaktım artık. hayatımda ilk defa bi kızı öptüm (yanağından, ellerinden) deli aşık olmuştum ama öyle böyle değil... bizim abiyi ziyarete hastaneye bi arkadaşı geldi. ben daha önce görmemiştim. o gidince sordum abiye, bu kim ben daha önce görmemiştim falan diye, o buralı dedi, bi iki defa iş yapmıştım dedi. ordan tanışıyoruz dedi, o senin arkadaş var ya hemşire (o abi bizi normal arkadaş sanıyordu) bu adamın kırığı dedi. Beynimden vuruldum tabi. sen deli gibi sev, o başkasının, hem de en az 10-15 yaş büyük birisinin kırığı olsun.

dışarı çıktım, o yıllarda (96-97) hastanelerde sigara içmek yasak değildi, bizim kaldığımız hastane de yasak getirmişlerdi hayret etmiştik falan ama, neyse ben dışarı bi sigaraya çıkıp geliyorum abi deidm. dışarı çıktım, acaba doğru mu falan diye düşünüyorum, inanmak istemiyorum çünkü, direkt yanına gideyim diye düşündüm ve gittim, hemşire odasına girdim çok ani bir şekilde, ve bunlar yanyanaydı... özür dilerim diyerek çıkmaya yeltendim, o adam, gel delikanlı gel dedi. yok ben bakmıştım öyle dedim, bi işim yok yani dedim. çıktım... gittim 2-3 alt katta boş yerler vardı, bi yere çöktüm ağladım, o gece bizi taburcu ettiler, hastaneden çıktık memlekete döndük, hastaneyi aradım 1 gün sonra, ben seni çok seviyordum, ben sana aşıktım falan, sen nasıl böyle bir şey yaparsın gibisinden konuşmak istedim. hatun bana bi bağırdı, bi kızdı, sen kimsin bana böyle şeyler söylüyorsun falan... bak senin için çok kötü olur gibisinden tehdit de etti. ben de yedim amk. kendi kendime acı çekerek gibe gibe onu da unutmak zorunda kaldım.

derken zaman geçti, okuldan başka bi kıza yine kızın haberi olmadan aşık oldum. bu arada üniv. 2 sınıftaydım. Marmara depreminin olduğu yıl. 99... en güzel yol, bi mektup yazayım, aşkımı itiraf edeyim dedim. yazdım mektubu, (yurtta kalıyordu) gönderdim. mektubun geldiği gün, tam kantinde karşı masamda oturuyordu arkadaşlarıyla... arkadaşlarından beni tanıyanlar vardı. okudular amk. oyle açıkta, döndüler bana baktılar herkes yine benle dalga geçmeye başladı. o kadar kötü oldum ki nasıl anlatılır bilmiyorum.

kalktım kantinden dışarı çıktım, gezdim dolandım biraz, cevap almak için kızı bulayım dedim. buldum, sen manyak mısın falan o da kızdı bana, o da hakaret etti ve ben okulu bıraktım, def oldum geldim memlekete.

hızlı yazmaya çalışıyorum fakat yoruldum... devam edicem.

rezerved, bitirdiğinde pm at okuycam hepsini