Şoktan çıkıp gözlerim dolu bi şekilde Yağmur' a baktığımda, ağladığını görmüştüm. Yüzüme bakarak ağlıyordu. Bu sırada Doktor bir şeyler anlatıp, Yağmur'un anne ve babasıyla
odadan çıkmıştı. Gözlerimde biriken yaşlar, yer çekimiyle verdiği savaşı kaybedip, yere düşmeye başlamışlardı. Ağlayarak Yağmur'un yanına ulaşıp yanına yattım ve sarıldım.
Ağlıyorduk.
Ben:Neden söylemedin?
Yağmur:(kekeleyerek ve hıçkırarak) He-herşey ço-çok güzeldi seninleyken. Canımız sı-sıkılsın i-istemediğim için söylememiştim.
dedi kollarımda ağlarken.
Her şeyi anlattı. ilk tanıştığımız gece ağlama sebebi, tümörü öğrenmesiymiş. Yağmur hava almak için sokağa çıkmış ve yürürken, yorulup kaldırıma oturmuş.
O sırada yanına oturmamla herşey başlamış.
Doktor'un ağzından dökülen sözler kulağımda yankılandı,
Doktor:Öncelikle geçmiş olsun. Yağmur'un beynindeki tümör tahmin ettiğimiz üzere yayılmaya başlamış. Kötü huylu tümörün, oldukça hassas bi bölgede olduğu
yetmiyormuş gibi, virüs gibi yayılmaya da başladı. Tekrar söylüyorum. Ameliyat fikrini düşünürseniz, tümörün bulunduğu bölgeden dolayı ameliyattaki risk neredeyse
yarı yarıya. Fakat ameliyat olmazsa da, bir süre sonra tümör gittikçe yayılacak ve istenmeyen sonuçlar ortaya çıkacak. Bu bir süre ise 6-12 aya tekavül ediyor.
Zor bir karar olduğunu biliyorum, ama her geçen dakika, tümör daha çok yayılacak ve ameliyat kararını ne kadar geç verirseniz, risk o kadar artacak.
Buradan sonrasını dinlememiştim. Ve odadan cıkmıslardı. Bir süre Yağmur'la öylece yattıktan sonra odadan çıktım. Annesi, babası Aras ve Dilara kapıda bekliyordu.
Annesi ve babası içeri girdi. Aras ve Dilara olanlardan habersiz bir şekilde bir şey anlatmamı bekliyorlardı. Aras o halimi görünce hemen ayağa kalktı ve yanıma gelip sarıldı.
Sarılarak ağladım. Bir şey olduğunu anlamıştı. Son zamanlarda bayıldığını, sorduğumda uydurduğu bahaneleri falan Aras'ada söylemiştim. Eğer bundan bir şey çıkmasaydı
bu halde olmayacağımı bildiği için üstelemedi ve anlatmamı bekledi. Aras ve Yağmur arasında abi/kardeş ilişkisi gibi bir ilişki vardı. Çok alışmıştık hepimiz birbirimize.
Sürekli beraberdik. Bahçeye çıktık. Olanları anlattığımda, şok olmuşlardı. Aras'ın gözleri dolmuş, dokunsalar ağlayacak kıvama gelmişti. Dilara çoktan ağlıyordu bile. Aras,
Dilara'nın ağladığını gördüğünde çekinerek kollarını sardı. Dilara da sarılışına karşılık vererek usulca kollarını beline sardı. Şuan aklımdaki tek soru, acaba ailesi ameliyatı
kabul edecek miydi? Yoksa böyle devam mı edecekti bu?
Çok zor bir karardı. Yağmur'u kaybetme korkusuyla tekrardan ağlamaya başladım. Yağmur'un odasının bulunduğu kata çıktık. içeride annesinin falan olduğunu varsayarak
dışarıdaki sandalyelerden birine oturdum. Hissiz bir şekilde karşıya bakıyordum.

Odanın kapısı açıldı, dikkatimi toparlayıp kapıya yönelttim. Annesi ve babası çıkmıştı. Bana işaret yaptılar ve gitmeye başladılar. Peşlerinden gittim.
Babası söze girdi
Babası:Bak oğlum daha önce tanışma fırsatımız olmadı ama kızıma olan bakışlarından ve onun sana bakışlarından, seni bana anlatışından birbirinizi ne kadar çok sevdiğinizi
anlıyorum. Biz ameliyat için kararı aldık. Yağmur'la da konuştuk ve ameliyat olması kararını aldık. Bu kararı verirken çok zorlandık. Ama bize en doğrusu bu geldi. Gün geçtikçe
acı çekip, gözlerimizin önünde erimesindense, bir an önce bu illetten kurtulmak fikri daha cazip geldi. Biz canı gönülden kurtulacağına inanıyoruz. Allah izin verirse sıkıntı çıkmadan ameliyatı başarıyla
tamamlanacak ve kızım bu hastalıktan kurtulacak
derken gözünden yaş damlamıştı ve gözlerindeki ifade söylediklerine inanmak istiyormuş gibiydi.
Kendimi toparladım ve söze girdim.
Ben:Tamam, sevgilisi olabilirim ama ailesi sizsiniz. En doğru karar için düşünüp taşındığınıza eminim. Karışmaya hakkım yok. Kararınıza saygı duyuyorum. Beni bilgilendirdiğiniz
için teşekkür ederim. Umarım Yağmur bu hastalıktan kurtulur.
diyip sözlerimi bitirdikten sonra bana sarıldı. Bende ufak bir şaşkınlıktan sonra sarılmasına karşılık verdim.

Aradan bi kaç gün geçmişti, ameliyat için hazırlıklar başlamış, hatta bitmek üzereydi. inanıyordum, deniz gözlüm iyileşecekti Allah'ın izniyle. Ameliyattan önce herkes toplanmış,
Yağmur'la konuşacaktık Sert bir şekilde kimsenin olumsuz olmamasını söyledim ve motive edici konuşmaları için uyardım. Asla veda tarzı konuşma yapmamalarını söyledim.
Herkes girdikten sonra odaya en son ben girdim.
Yağmur:(Gülümseyerek) Hoş geldin
dedi. Koşarak sımsıkı sarıldım ve kokusunu içime uzun uzun çektim.
Ben:(ayrılıp gülümsedim ve ellerini tutup yanına oturdum.) Birazdan ameliyata gireceksin, seni bekleyeceğim tamam mı? Sakın unutma ben ameliyat kapısının önünde seni bekliyo olucam. Birazdan o ameliyathaneye girip. Yaklaşık 10 saat sonra çıkacaksın ve çıktığında ben yanında olucam. O doktorda başarıyla işlemi tamamladıklarını, iyileştiğin haberini verecek. Tamam mı? Sakın korkma. Ben burada olucam. Bir
an bile ayrılmicam. Sakın kötü düşünme. Her zaman olduğum gibi, sen o ameliyathaneden sağlığına kavuşmuş bi şekilde çıktığındada yanında olucam deniz gözlü prensesim benim.
(dedikten sonra göz yaşım düştü. Yağmur çoktan ağlıyordu. Hızlıca göz yaşımı silip gülümsedim.)
Seni çok seviyorum sakın bunu unutma. (dedikten sonra bir daha gözyaşı düştü. engel olamıyordum. kendımı sıkıyordum. hemen tekrar sarıldım)
Yağmur:Bende seni çok seviyorum.
Ben:(geri çekilip gülerek) Hadi git çok bekletme hemen ameliyatını ol gel bekliyorum.
Yağmur:(ağlarken güldü ve) Gelicem, bekle beni
dedikten sonra Yağmur'u ameliyathaneye zütürmek için odaya girdiler. Yollarını açtım ve Yağmur'u hareket ettirmeye başladılar. Arkada kaldığımda gözümden bi damla yaş düştü.
Ameliyathaneye doğru gidiyordu. Arkasından koştum ve koridora çıktım. Yağmur'un ablası, annesi, Aras, Dilara, ben, abim, annem, babam, herkes burdaydı. Babası hariç. Oda ameliyata girmişti. Tıbbı bir müdahaleye
ihtiyaç olur diye. Yağmur bana döndü ve gülümsedi. Gülümsedim ve
hep beraber"Bekliyoruz çabuk gel" dedik gülümseyerek.
Ameliyathaneye girmeleriyle orantılı olarak herkes çökmüştü. Göz yaşlarımı daha fazla tutamayıp duvara çöküp ağlamaya başlamıştım. Aras geldi ve koluma destek vererek yanıma çöktü. Herkes ağlıyordu
Hissiz bi şekilde karşı duvara bakıyordum. Yanağıma düşen damlalar, geçip gittiği yeri yakıyordu. bu hisse alışmıştım artık ve hissetmiyordum. istemsizce ağlıyordum.