Evet. Başarısızlık, yalnızlık ve depresyonla geçen yaklaşık 8 aydan sonra yeni bir işe başlayacaktım. Üniversite sınavının daha ilk kademesinde diskalifiye olmam bana evlat acısı gibi koymuştu.
Bende bulunan bu ölümcül hırsla bunu hazmetmek, buna dayanmak adeta bir ölüm gibi geliyor, dört duvar arasında duramıyordum.
Benim için ne kadar önemli olsa da bu sınav, olan olmuştu artık ve hayat devam ediyordu. Artık yeni bir işe başlayıp yeni uğraşlar/hedefler peşinde koşmanın vakti gelmişti.

Bütün rakiplerim YGS'yi atlatıp LYS'ye hazırlanmaya başlamışken, ben de tam bizim dershanenin karşısındaki tüm öğrencilerin takılma mekanı olan cafede işe başlayacaktım. Burda işe başlamamdaki sebep, cafenin sahibi Tamer Abiyle çok iyi bir ilişki kurmuş olmamızdı. işe başladım, hergün sabah 9 da geliyor, akşam 9 da işten çıkıyordum. 8 aylık çabam başarısızlıkla sonuçlanmıştı, kendimle dalga geçiyor, kendimi aşağılık gibi hissediyordum. Pimi çekilmiş bir bomba gibiydim adeta, her an patlayabilirdim.
Ben zaten rezil olmuşum amk diye düşünüyordum, karının kızın arkadaşların gözü önünde ekmek parası kazanmayı gurur meselesi haline getirmiyor, yaptığım işten utanmıyordum bu yüzden.
Hergüne aynı soruyla uyanıyor, aynı soruyla kafamı yastığa koyuyordum. Ne olacaktı bu gibten vaziyetim? Ne zaman işleri yoluna koyup adam gibi biri haline gelecektim? -Bu soruların cevabını keşke aşağı yukarı kestirebilseymişim o zamanlar ya neyse amk-

Dipnot: Üniversite sınavına (YGS) hayatımda ilk kez giriyordum fakat suan üniversite 2. sınıfta olmam lazım. 2014-2015 sezonunda baya bir çalıştım dershane yardımıyla, rehber ögretmenlerim falan benden cok umutluydu, YGS-5 te 370 puanın altına düşmüyordum, hukuk fakültesine kesin gözüyle bakıyorduk fakat sınav anında aşırı stresten dolayı sınavdan çıktım.

Anlatacaklarım herkesi çok şaşırtacak, adeta ebenizin dıbını tersten gösterecek türden beyler. Yazdıklarımda en ufak bir yalanım varsa hayatımdaki en değerli insanın (annem) ölüsünü göreyim.

Dipnot#2: Sadece üniversite sınavı-iş-fasa fisoyla alakalı değil, hayatımın tam olarak içine sıçan, beni 3 aydır sabahlara kadar uyutmayan olayı anlatacagım burada fakat kötü gidişin en başından başladım ki derinlemesine anlatabileyim.

Ayrıca: kız arkadasım bu kız degildi tabiki de amk türkiyede ne işi var bu kızın. temsili koydum o resmi adını bilmiyorum.

Her neyse, ben oldukça geçimsiz biriyimdir benimle inatlaşanlara, beni küçük düşürmeye çalışanlara karşı. Hayatımda tahammül edemediğim tek şey beni ezmeye çalışan insanlardır. Bu yüzden zıtlaştığım insanlar saymakla bitmez.-hoş yine ben zararlı çıkıyorum bu durumdan ya neyse gibimde degil amk-
Yine günlerden bir dershane günü, karının kızın çaylarını içip patsolarını yediği, geyiklerini yaptığı dakikalardayız. Tamer abinin yanında çalışan ve onun da hiç sevmediği fakat ürünleri güzel çıkardığı için yanında tuttuğu eleman Doğan denilen o huur çocuğu dıbına soktumun kürt oğlanı beni arkadaşlarımın yanında rezil etmeye çalışıyor aklı sıra ve bana diyor ki o kalabalığın içinde XXXX yerleri paspasla her yer toz toprak oldu zuhahahah. Bu herifle takışmalarımız ben işe başladığım günden onunla kavga edip işten çıkana kadar sürdü.

Beni sürekli mahçup etmeye çalışmasına karşın sürekli züt olup yerine oturan adama artık tahammül edemiyordum ve 18 mart 2015 te girdigim işten 29 mart 2015 tarihinde çıktım. Cebimde 600 liraya yakın para vardı ve 8 aydır canımın burnuma gelmesi sebebiyle 2 günde talan ettim o parayı. Yine beş parasız kalmıştım, zaten üni sınavını kazanamadığım için anneme karşı mahçuptum, bir de olanların üstüne onun parasını yemek bana koyardı. Delikanlılığa sığmazdı bir nevi ve yine evde oturmayıp çalışmak zorundaydım.

Lise 1 den beri kardeşim dediğim ve Liseden mezun olmamızın üzerinden 2 sene geçmesine rağmen iletişimimizi koparmadığımız, 6-7 senelik 3 kişilik kardeş tayfamızdan biri olan muhafazid benim evimin yakınlarındaki bir alışveriş merkezindeki Gönül Kahvesinde işe başlayacaktı. (Kozyatağı-Kozzy Gönül Kahvesi) Ve bana bir kişi daha arıyorlar kanka dedi, bende de baristalık (barmenin kahve yapan versiyonu) oldugundan mamiyle birlikte gidip başvurdum ve 1 nisanda işe başladım. Artık işsiz degildim, annemin parasını yemekten kıl payı kurtulmuştum, sınavı kazanamama rağmen yine de kendi ayaklarımın üzerinde durabildiğimi kanıtlamamamın verdiği gurur-sevinç karışımı bir duygu içindeydim.
Burada da 15 gün iyi kötü çalıştıktan sonra müşterinin tekiyle kavga ettim (müşteri dediğimde 98 li manitasıyla gelmiş salak sivilceli ergenin teki amk tipik yanımda kız var artistligi içinde ergen gerisi sefil huur çocuğu) ve ay başına iş çıkışımı verdiler. Ve beni işten çıkaracaklarını önceden sezip gelecek işimi ay başına garantilemiştim ve öngörüm sayesinde tam 1 mayıs günü yeni iş yerimde barista olarak iş başı yapıyordum.

Beyler çinli kız muhabbetine gerçekten azıcık bir şey kaldı. Dinleyen varsa rezlesin eger dinleyen yoksa gibtir olup gidip her zaman yaptıgım gibi deftere yazmaya devam edicem amk. Olaylara derinden iniyorum burada ve gerçekten mal edici bir olay bu. Yok mu kimse?

Bursa Uludağ Üni-Tıp Fakültesi önündeki Sanat Binası gibi bir şey vardı. Oraya geçip doktor olacak gömlekli bayan arkadaşları süzüyorduk Onurla. iç çekiyorduk ah ulan vah ulan diye. Fıstık gibiydi embesiller. Her neyse, okulun ordan alacaklarını söylemişlerdi bizi fakat biz oraya geleli 25 dk olmuştu fakat gelen giden kimse yok. Açtım telefon kadına, bir numara verdi dedi sizi ortağım alacak onunla konuşun. Verdiği numaraya telefonu açtım. Dedim merhaba ben falan filan, evet dedi sizi alacaktım fakat istanbuldan gelen bir bayan müşterim daha var onlar arabayla kaybolmuşlar onları arıyorum şuan, onları alır almaz sizi de alıcam siz kendiniz gelmeye çalışmayın bu havada perişan olursunuz dedi, bir adres daha verdi sizi burdan alıcaz buraya minibüsle gelin dedi tamam dedim telefonu kapattım. Minibüse binene kadar analarına bacılarına sövdük. Açlık başımıza vurmuş, ikimizde sıcaktan perişan olmuşuz ve bilmedigimiz yerlerde aval aval milleti bekliyoruz. Herneyse bindik minibüse. Görükle merkezde çekirdek cafenin orda indik. 2 dkya geldi adam bizi almaya. 2 tane araba vardı, öndeki olan araba bizi alacak olan adamın, digeri ise o çinlinindi. Adam kornaya basıp camdan kafasını cıkararak bu arabaya diye işaret etti, atladık adamın arabasına ve çiftlige gidiyoruz. Adamla muhabbet ettik yolda, dedi işte kardeşim kusura bakma arabalarında gps leri bozulmuş, onlarda istanbuldan geliyorlar öyle kaybolmuşlar daha fazla ugraştırmasınlar diye onları almaya gittim falan dedi. Sıkıntı yok falan filan dedik olur böyle şeyler insanlık hali falan. Ne de olsa benim aklımda tek bir şey var, köpegi kucagıma alıp gidip iskenderimi yiyip sonra da istanbula dönmek... Fakat olaylar hiç böyle gelişmedi. Anlatıyorum. Çiftliğe vardık. iki araba birden durdu sağlı sollu. Ben ne oluyor ne bitiyor demeden diger arabanın şoför koltugundan bir kız indi. Siyah body atletli, pilot gözlüklü, pembe dar-dizleri yırtık pantolonlu, saçlar doplu, esmer-pürüzsüz ten, altında babet ayakkabı, benden 15 cm kısa olmasına ragmen 1.75 boylu bir kız...

Abazalıktan değil beyler, ben hayatımda böyle bir şok geçirmemiştim. Hiçbir şair hiçbir yazar benim o anki duygularıma tercüman olamazdı. Ne o leyla ne de ben mecnundum. Fakat gönül ya işte, neye gidiyorsun fakat neyle karşılaşıyorsun. Kalbim hızlı hızlı atmaya başladı, mideme saplanan bi bıçak, kızı gördügüm andan beri kendime ben neredeyim diye sorup duruyordum. Onur durumu farketmiş olacaktı ki.. Omzuma kanka boşver başka bi şey için geldik alma başına belayı der gibi iki kez hafifçe vurdu.

Hızlı yazmaya çalışıyorum elimden geldigince beyler fakat şöyle bir durum var şuan gerçekten bütün yaşadıklarımı harfiyen tekrar yaşıyorum o yüzden biraz kötü oldum yine. Anlayışınız için teşekkürler. Devam ediyorum.

Azıcık toparlanır gibi olmama rağmen hala o büyük şoku atlatamamıştım, adam devreye girerek tanıştırdı bizi Bak XXXX bu YYYY bu da XXXX standart tanıştırma faslı. Merhabalaşma faslından sonra adam yol yorgunusunuz gelin önce bi kahve içelim diyerek bizi villaya davet etti. Girdik eve, içerde telefonda pazarlık yaptıgım Nilgün Hanımla tanıştım. Digerleri de aynı şekilde. Evde 4 tane ingiliz Bulldog vardı, kadının kendi köpekleriymiş. Oturduk kanepelere, tesadüf eseri kız benim yanıma oturdu ama kanepe geniş yani. öyle dip dibe degiliz. Onurda erkek köpeklerin gazabına ugrar vaziyette o an... Biraz komik bir durumdu ki kız da ben de gülmeye başladık ve kıza dönerek Onur biraz sevgi doludur köpek de bunu hissetmiş olmalı hehehe diye espiriyle ortamı ısıtmaya calıstım ve kız da gülerek evet belli dedi. Evet, başarılı olmuştum ilk muhabbet girişiminde. Kahvelerimiz geldi, sigaralarımızı içiyoruz, kız istanbul XXXXX ten geldigini söyledi. Ben de baya şaşkın bir ifadeyle a-aa ciddi misin çektim. Ben de Bostancıda oturuyorum cok yakın oturuyormusuz megerse falan filan dedim. O da şaşkındı ben de. Her neyse, Nilgün Hanımdan köpeklerinizi görmek ister misiniz teklifi geldi. Dışarı çıktık. Çıkarken çık yere düştü, o an ne kadar komik olsa da gülmeyip kaldırarak kızın gözündeki puanıma puan ekledim. Derken dışarıya çıktık köpekleri kucakladık falan filan, köpeklerimizle ayrı ayrı fotolar çektirdik. Ve gitme faslı gelmişti, gelmişti evet!! Fakat... Saat 17.50 idi, bu da demek oluyor ki dönüş otobüsümüz kaçmış. (Arkadaşlar, manipülasyon üzerine bir çok kitap okudum ve sayısız belgesel izledim, bunların avantajını kullandım biraz) Dedim ki Onur'a -kızım sana söylüyorum gelinim sen anla muhabbeti aynı- kanka bizim otobüs saati geçti nasıl gidecegiz geri? Kız ben cümlemi bitirmeyi beklemeden a-aa gelsenize benimle aynı yere gidiyoruz zaten ayıp olur size falan diyerek arabasına davet etti bizi. Ben ilk başta nezaketen olmaz ya zahmet çıkarmayalım desem de kız ısrarda devam etti, onur da ne yaptıgımın farkında olsa gerek topu bana paslamıs olmalı ki sesini çıkartmıyordu. Neticesinde arabalarına bindik. istanbula yolculuk başlamıştı. Arabada bir kaç muhabbetten sonra Yalova yakınlarına gelmiştik. Kızla ben konuşuyordum, onur amacımın farkında oldugundan yoluma tas koymuyor bana fırsat cıkarıyordu, kız dedi ki biz yemek yiyecektik de siz de yiyecektiyseniz duralım bi yerde falan filan ben dedim valla biz de iskender yemeden gitmeyiz diye düşünüyorduk ama planlarda değişiklik olunca yiyemedik ve sabah kahvaltı da etmedim dursak cok iyi olur dedim. Gülüşmeler falan, tamam dedi, durduk bi yerde, mekanı kızın annesi seçti. Arabayı park ettiler ve mekana çöreklendik...

Beyler bu gece bitirmeden yatmayacagım merak etmeyin. Beklemede kalın.

Arabadayız, annesinin olmadıgı, numarasını daha kolay alabilecegim bir mekan kolladıgım icin kıza Ya XXXX, ben istanbula döndüğümde veterinere-petshopa falan gidicem, eger gelmek istersen benim bildigim yerler var sen de ögrenmis olursun dedim. Ve oldukca iyimser bir karsılık aldım. Neden olmasın? Cok iyi olur elbette. istanbula vardık, hersey planladıgım gibi gidiyor derken annesini eve yolladı biz de onur-XXX-ben petshopa gittik. ikimiz de alısveris yapıyoruz, yanımızda sadece benim köpegim Mars var. Ve XXXX köpek şampuanı aldı, ben de almak istiyorum dedim adama, adam ortak kullanın dedi, dedim almak istiyorum, e ortak kullanırsınız dedi. Ya dedim neden ki? Adam siz sevgili degil misiniz ya ortak kullansanıza demez mi... ikimiz de bastık kahkahayı. XXXX kıpkırmızı oldu utanctan ben ise ondan daha beter. Ben durumu toparlamak icin adama dedim ki gülerek yok ya biz daha bugün tanıştık dedim. Adam ya kusura bakmayın falan filan dese de olayın içine sıçmıştı. Ben o fırsatı yaratmaya calısırken zütümü yırttım adam bir cümlesiyle bitirdi beni. Numarasını alacaktım, zaten son 1 yıldır yasadıklarımla baya bi özgüven kaybı yasamısım, adam bunu diyerek beni daha da utandırdı ve o utancla numarasını almaya korktum. Fakat iyi bir sey vardı, petshopcu abi ikimize de kartını vermişti, eger XXXX orayı ararsa, adamdan numarasını alabilecektim bu sayede. Petshoptan cıkınca atladım taksiye bostancıya eve gittim. Evde bi kavga kıyamet, annem benim o halime aglıyor, bir üniversite sınavı yüzünden ne hale geldi cocugum falan diye, ben de sinirden aglıyorum falan filan ortalık yatıstı, kimse köpege bi sey demedi. O gün harbiden sanslı günümdeydim. Petshoptan da numarayı tereyagından kıl ceker gibi alabilecegimi düsünüyordum. Fakat... Öyle olur mu hiç? Whatsapptan yazdım adama, durumu izah ettim, numarayı istedim. Aramadı ki dedi eğer ararsa veririm tabii. Başımdan kaynar sular döküldü. O an ağlayacaktım sinirden. Nasıl öyle bir hata yapardım? Allah kahretsindi. Allah senin gibi petshopun belasını versindi. Bu soku atlatmam kolay olmadı. Önce yattım yataga, o güzel gözleri, o güzel sacları düsündüm, daldım hayallere. insan bir günde asık olabilir miydi? Üstelik hayalet gibi birine. Yani hicbir seyini bilmedigi birine? Ne vardı bu kızda? Alttarafı kızdı. Cimilli ibo degildim ki bulurdum illa istesem. Fakat bu kadar bilinmezlik, kendine, çekiyor. insan işte. En zayıf halkası merak. Uzayın bilinmezligiyle bizi kendine çekmesi, bizim daha önce hiç görmedigimiz, ilk görüşte aşık oldugumuz gizemli insanların bizi kendine aşık etmesi aynı. Sırlar perdesi resmen. Bi arabasının plakasını biliyorum sadece. Bir de ismini. Ev adresini de biliyorum fakat soy adı yok. Soy adı olmadan napacaktım ya? Evinin önünde sabahlayacak mıydım? Üstelik verecegi tepkiyi de bilmiyorsun!! Bitmişsin olm sen dedim bitmişsin, diri diri gömmüşler seni fakat ağlayanın bile yok.

Ertesi günü tekrar iş başıydı. 10 aydan sonra ilk defa cok kısa bir mutlulugun ardından yine mutsuz uyanıp o monoton hayatıma devam edecektim. işe gidecektim mutsuz mutsuz. Taa kiiii...

Yazıyorum, beklemede kalın.

10 aydan sonra ilk defa cok kısa bir mutlulugun ardından yine mutsuz uyanıp o monoton hayatıma devam edecektim. işe gidecektim mutsuz mutsuz. işe geldim, yüzümden düşen bin parça, sabah shiftini paylastıgım kız ne oldu ne oldu diye iş atarak basımın etini yiyor, yok bi sey diyip başımdan savıyorum. Cafenin salonunun yerlerini süpürmek gerek müşteriler gelmeden, koyulmuşum işime. Telefon da sarjda. 1 saat sonra işim anca bitti, aldım telefonu elime bağladım nete. Bağladım da sanki havadan bi mesaj gelecek amk diye kara kara bekliyorum.. 0545 le başlayan tanımadıgım bir numara mesaj atmış. Lan dedim yoksa!!! Olamaz? Şans benden yana güler mi ki acaba amk diye açtım mesajı baktım ve hakikaten de şans bu sefer benden yanaymış beyler. Hiç beklemediğim ama gelmesi için iki aylık maaşımı feda edeceğim o mesaj geldi. Diyor ki sevgili XXXX, (Ulan ben bunları yazıp gözlerimi doldururken, umarım şuan mutlusundur, 5 saattir hepsini harfiyen yaşamak icin kendime bu işkenceyi yapıyorum ya neyse amk) Diyor ki sevgili XXXX

Merhaba AAAA, Ben XXXX. Umarım yanlış anlamazsın ya numaranı Nilgün hanımdan aldım da dün akşam petshopun tavsiye ettigi veterinere gidersen ve eğer memnun kalırsan bana da haber verir misin? Cok tesekkür ederim.

Lan!!! Cok fena faka basmıştım. Benim gibi zeki bir insan nasıl olur da kızın numarasının Nilgün Hanımda da olabilecegini tahmin edip ona da yazmaz? Aptallık etmişim. Şeytan beni ona kavuşturmamak için her şeyi yapmıştı resmen fakat kız azimle beni bulmuştu. Helal demek istiyorum çünkü gerçekten kalp kalbe karşıymış. Her neyse, hemen mesaja cevap verdim, dedim olur mu öyle şey ya bende numaranı petshoptan istemistim fakat aramamıssın, nilgün hanımdan almak aklımın ucundan bile gecmedi. Dün o kadar bıraktın bizi, bir teşekkür bile edemeden karambole geldi her şey. izin ver bugün sana teşekkür amaçlı bir kahve ısmarlayayım işten çıktıktan sonra. Cevap, pozitifti. Tamam bile demeden nerede kacta bulusuyoruz dedi. Sanırım ona karsı hissettiklerimi o da bana karsı hissediyordu ki böyle davranıyordu. Fakat söyle bir durum daha var, eğer o da benimle aynı hissetseydi, sizce bunları buraya yazar mıydım? En azından bu kadar kolay unutulur muydum? Hoş ya, cok uzun süren bir birlikteligimiz olmadı ama bu beni fazlasıyla yıktı bitirdi. Sanırım ben biraz fazla çizdirmişim kafayı. Kız ne yapsın ki. Hayat devam ediyor. Ya da onun deyişiyle?? Life goes on! olabilir de bu. Her neyse ikimizinde tercihi, Caddebostan Caribou idi. Buluşma saatine yarım saat kala işten cıkacaktım ve o yarım saatlik sürede hem eve gidip hazırlanacaktım hem de yarım saatlik yolu bir daha gidecektim. 15 dk mesafe olan evime sizi temin ederim koşarak 3 dkda gittim ki kimileri buna abazalık degil hayır efendim! bunu acıklamaya, şairler, müzisyenler, yazarlar yetmez. Hepsini geçtim, benim kalbim yetmedi buna. Eve gittigimde daha 27 dakikam vardı. Dusumu aldım, en güzel kıyafetlerimi giydim, en güzel kokuları sıktım, evden cıkıp taksiye atlayıp gittim caddebostana. Sans benden yanaymıs ki XXXX den önce vardım oraya. O oraya vardıgında yine ışıl ışıl parlıyordu, bir elbise giymişti, zaten güzel olan kız benim gözüme milyon kat daha güzel geliyordu. Hele beni görünce bir gülmesi vardı ki, o gülüşü cerceveletme imkanım olsa, ömrümün sonuna kadar evimin en güzel köşesinde saklardım. Karsılama faslından sonra içeri geçip kahvelerimizi aldık, bahceye oturduk konusuyoruz, havadan sudan, okulundan, hayatlarımızdan, yasantılarımızdan. O anlattıkca ben dinliyorum, sıra bana geliyor, ama anlatamıyorum.. Dinlemek gidiyor hoşuma. Bana taylanda gittiginde boynuna yılan dolayarak çektirdigi fotoyu gösteriyor, ben bakıyorum, tekrar anlatıyor bir seyler. O sırada annesi arıyor, bir çince konusması var, keske dedim, keske bizim ülkemizin de anadili cince olsaydı. Orhan Pamuk bu konusmayı yasarken görseydi eğer, adım gibi eminim ki 10 tane çince eseri olurdu. Herneyse, önümüzdeki hafta tatile kıbrısa gidecekti, ve köpegini bırakabilecegi bir veteriner pansiyonu arıyordu. Yarın buldugu bir yere görüsmeye gidecekti, ne zaman gidecegini sordum, eğer 4 ten sonra giderse ona eslik edebilecegimi söyledim. Cok iyi karsıladı, sevindi bile. Sözlesip kalktık, evine bıraktım. Eve gittigimde de tekrar konusmaya basladık falan mutluluktan Pollyannaydım resmen. Yataga kafamı koydugumdaki huzur u hiçbir zaman yaşamamıştım. Fakat şunu bilin ki, hayatınıza bu kadar çabuk girebilen bir insan, aynı hızla hayatınızdan çıkabiliyor da. Siz siz olun, asla ve asla, benim yaptıgım gibi daha ilk günden bir kıza karşı yelkenleri suya indirmeyin. Azıcık metanetli olun. Ben 3 aydır uyku uyuyamıyorum, sabah ezanını duymadıgım günlerin sayısı cok fazla. Bu durum beni üzüyor. Ayrıca, bir daha tanımadıgınız kişiler hakkında, çinliler yok şöyle leş, yok böyle leş falan filan deme. Sen cok mu farklısın? Senin vatandasın oldugun ülkede kac hıyar ağası kadına el kaldırıyor haberin var mı? Okumak istemiyorsan gidersin bu kadar basit. Yalan söyledigimi düşünenler de okumayabilirler zorlamıyorum kimseyi. Beni dinleyen, halden anlayan kardeşlerim illa ki var. Ben burda çöküşümü anlatıyorum, beklemede kalın devamı yolda.

Sabah kalkıp tekrar işe gittim fakat küçük bir sorun vardı, kıza yanlış saat için söz vermiştim çünkü ben sandığım gibi o gün sabah shiftinde değil akşam shiftindeymişim. Zaten uyandığımdan beri konuşuyorduk, durumu izah etmek pek zor olmadı. Dedim ben söz vermiştim sana fakat shiftimi yanlış hatırlıyormuşum, eğer şimdi gelirsen eşlik ederim sana, benim de marsı zütürmem lazım veterinere, kakası kanlı çünkü. Kız ne yapacak, okeyledi tabii. Eve gidip hazırlandım, Marsı koydum kutuya, o zamanlar yere basması yasak tabi, taksiye de binemiyorum, bende araba desen hak getire zaten mecbur bostancıdan kucagımda 10 kiloluk hayvanla ebesinin dıbına kadar yürüdüm. Kıza gel beni al da diyemezsin. Erkegiz olm cünkü ne öyle karı gibi yha beni alr msn.s.s çekicem kıza. Yürürüm aslan gibi dedim. Vardıgımda beni pek bi neşeli karşıladı, o gün her seferkinden daha güzel bir kız vardı karsımda, yüzünün hatları daha bi belirgindi çünkü saçlarını toplamıştı, bol bir tshirt vardı üzerinde, tayt ve kalın tabanlı pembe bir ayakkabı vardı altında. Canına yandımın kızı, bütün bu detayları nasıl harfiyen hatırlayabiliyorum, en küçük noktasına kadar? Daha dogrusu nasıl bu kadar fazla kazıyabilmişim zihnime? Her neyse, köpeklerin sağlık karnelerini de alacaktık o gün, bu yüzden soyadlarımızı vermemiz gerekecekti. Ben bu durumu daha önceden akıl edip tüm sosyal medya hesaplarımı kilitledim böylece arasa da bulamayacaktı beni. Aaa kullanmıyor musun yoksa? gibi bir tepki alırsam da gereksiz buluyorum diyecektim entel entel. işin doğrusu dıbına bile koyuyorum ya neyse amk. Her neyse verdim soyadımı, o da verdi, çince değildi ama anlamadım hiçbir şey, anlamaya çalıştım, olabilecek veya o söyledigi seye yakın olan her seyı denedım fakat hicbir sey bulamadım. Eger bulsaydım belki bu gizemli olan kızı belki biraz daha tanıyabilecek böylece üzerimdeki yük biraz daha hafifleyecekti. Hayırdı. Bunun da cevabı hayır. Yoktu öyle bir dünya. Tabiki de bulamayacaktım. Ve bu bulamayış onun gizemine, onun karanlıgına, beni daha cok içine çekecekti. Her neyse o gün o veterinerde bütün işlerimizi hallettik. Artık bir işimiz kalmamıştı fakat bir şey de yapamayacaktık. Çünkü babası onu ziyarete gelecekti -annesi ve babası farklı bir ilde yasıyor, kız ist da tek kisilik ögrenci evinde kalıyor- bu yüzden erken ayrılmak zorunda kaldık. Ayrıldıktan sonra iş başı yaptım, o gün daha buluşmadık fakat sürekli iletişimdeydik, hatta eve giderken köpegi kucagına sıcmıs, onun makarasını yaptık baya. Ertesi gün oldu, işten çıkmama yakın yine konuşuyoruz, ben de fırsat değerlendirmesi yapayım dedim, eğer müsayitsen bi kahve içelim işten çıkmama az kaldı, görüşmüş oluruz tatile gideceksin ne de olsa dedim. Hoş karşıladı, bayaaa bi hoş karşıladı olsa gerek... Olur tabi ama köpegimi evde yalnız bırakamıyorum, onu da zütürebilecegimiz bir yer varsa bildigin oraya gidelim ya da buraya gel otururuz dedi. Tamam dedim, hatırlıyor musun adresi dedi, evet dedim. Tamam bekliyorum dedi. işten çıkıp eve gittim, hazırlandım yine güzelce, yine aynı yerden taksiye binip şoföre adresi verdim, gelmeme az bir sey kala arayıp yaklastıgımı hazır olmasını söyledim. Geldim, 15 dk bekledim, allah allah, enteresandı, çünkü ne gelen var ne giden. Ben haber vereli 20 dk olmuştu. Unutmuş muydu yoksa beni? Ya da fazla mı süsleniyordu? Oysa ki...

(Demin mars laptopı yere düşürdü, kapandı haliyle. Aynı metni ikinciye yazmak zorunda kaldım. Tekrar buradayım ve ışık hızında devam ediyorum)

Oysa ki bunun cevabını ikinciye arayışımda alacaktım. Aradım, ben geleli 20 dk oldu seni bekliyorum nerelerdesin, gelmiyor musun? dedim, o güzel ses tonuyla kısık sesle gülerek Nereye gelmiyor muyum? dedi. E hani buraya gel otururuz dedin geldim işte dedim, ve olayı cok yanlıs anlamısım beyler zira aldıgım cevap Ben buraya derken seni yukarıya cagırmıstım, ben de seni bekliyorum nerede kaldın diye dedi. Güldü tekrar hatta dedi.. suanda balkondayım ve seni görüyorum, bak yukarı dedi, güldük karşılıklı. Otomata bastı, çıktım yukarı, baya lüks bir evi vardı. Tahmin edebileceginiz ögrenci evi değil burası bambaşka birinin evi derdiniz eğer görseydiniz. Gözüm salonun duvarına takıldı, bir sürü çizimleri vardı tasarımla ilgili. Güzel, kültürlü, çekici olmasına karşın, üstüne üstlük bir de böyle yetenekleri de vardı. Ben gelmeden de çizim yapıyormuş olsa gerek yine sehbanın üstünde tam bitmemiş muazzam bir kız resmi duruyordu. Çizim mi yapıyorsun dedim yani öyle küçük çaplı şeyler dedi. Enteresandı. Her neyse her zamanki gibi köpeklerden konuşmaya başladık, hani ilk defa gittiğiniz uzaktan akrabanın evi olurdu ya küçükken, ne yapacağınızı bilemezdiniz, el pençe divan otururdunuz köşede bir salak gibi, aynı öyleydim, başkasının evine malum durum hariç gitmeyi zaten sevmem, ve bu kişi de böyle bir kişi olunca utancım iki katına çıktı. Napacagımızı bilemiyorduk ikimiz de. Ben kızarıp duruyordum, o da aynı şekilde olmasına rağmen kendine aldırmaksızın bana neyin var suratın, gözlerin kıpkırmızı diye soruyordu. Bende durumu işe bağlıyordum. Mars geldiginden beri düzgün uyku uyuyamıyorum diyordum. Ne diyecektim ya? Cok utanıyom şuan hadi gidelim burdan mı diyecektim? zaten son zamanlardaki özgüven kaybımdan dolayı rahat davranamıyordum, bir de böyle bir ortamdayken ne yapacagımı hiç bilmiyordum. Akışına bırakmıştım, o ne derse ordan yürüyecektim. Zaten fazla bir vaktimiz yoktu, taş çatlasa 1 bucuk saat sonra hazırlanıp spora gidecekti. O 1 bucuk saati ikimiz de utangaclıkla geçirdik, en sonunda kalkıp hazırlanmaya gitti, hazırlandıktan sonra evden cıktık, asagıya indigimizde beni eve bırakmakta baya ısrarcı olmasına karsın ben yine gururumdan ödün vermeyip ne gerek var yolunu degistirmene minibüs yolu iki dklık mesafede en kötü taksiye binerim diyip geçiştirdim. Halimi anlamış olsa gerek en sonunda o da pes etti. Ben oradan ayrıldıktan sonra onun arabayla geçecegi yoldan degil farklı bir yolu kullandım, daha demin ayrıldıgın kız arabayla seni sefil sefil yürürken görmesi pek hoş olmazdı ne de olsa. Her neyse, bizim semte vardım, onurun yanına gittim, kötü geçen bir buluşmanın ardından yemekle kendimi rahatlatırım belki diye düşünüp Onura yemek siparişi verdim, o sırada XXXX in sporu bitmiş olacaktı ki bugünkü hal ve davranışlarından dolayı özür diliyordu. Ben de sucu üstüme alıp onun özür dilemesi gereken bir şey olmadığını, asıl durumu kötü olan kişinin ben oldugunu söylüyordum. Bu günü böyle bitirdik. Fakat aklımda tek bir soru vardı ve ben artık sadece köpeklerden konusmak istemiyordum, olayı bağlamak istiyordum. Bu yüzden içim içimi yiyordu, ya eğer kızın böyle bir amacı yoksa diye. Fakat denemekten kim ölmüştü ki? Ne pahasına olursa olsun denemek istiyordum, baş koymuştum artık bu yola, ölmek var dönmek yoktu.

Devamı geliyor.

Ertesi gün her zaman olduğu gibi yine işteydim, o gün mutlu değil, aksine içim içimi kemiriyordu. Çünkü konuya nereden başlayacağımı, nasıl acacagımı bilemiyordum. Dedim ya özgüvensizim bu aralar diye. Onun kurbanıydım tam. Her neyse bir cesaret akşam eve gittiğimde yine konuşuyoruz, köpeklerin her şeyi merak ettiklerini söyledi, ben de durur muyum dedim ki aslında meraklı olan sadece minikler degil, benim de deli gibi merak ettigim bir konu var dedim. Anlamış olmalı ki neymiş o dedikten sonra bir de o gözlerini kapatan maymun işaretinden koydu. Benimle konusmasının tek sebebi köpekler olup olmadıgını sordum, eger senin konusmak icin benim gibi baska sebeplerin yoksa bu konunun benim icin önemi yok dedi. Havalara ucmustum ama caktırmıyordum, ne sebebın var dedım, benden hoslandıgını söylüyordu, sevincim 100 e katlanmıstı. Katlanmıstı katlanmasına fakat nasıl olacaktı? Anadolu yakasının en elit yerinde cok lüks bir dairede oturuyor, 130 bin liralık arabaya biniyordu. Üstelik beni yasıtı bilmesine ragmen iki yas kücüktüm ondan. Her ne kadar mütevazi gözükse de aslında içinde bir yerlerde sakladıgı büyük bir egosu olabilir miydi? Varlık benim icin önemli bir sey degildi, ben de yerlerde sürünmüyordum fakat dedigim gibi bütün bunlarla benden 4 5 gömlek üstün gibi gözüküyordu. Aslında aramızdaki her şeyi bitiren de buydu. Bir kızın benden bu kadar üstün olması benim gururuma dokunuyor, beni yıpratıyor, ulan madem bu kadar lükssün, benimle ne işin var amk diye sordurtup sordurtup alkolleri içirtiyordu. Ama o an bunlar üzerinde pek durmayıp onu hazır muhabbetleri açmışken caddebostan alanına, bir seyler icmeye cagırdım. Hava rüzgarlıydı ve daha dustan yeni cıktıgından gelemeyecegini fakat yarın aksam cıkabilecegimizi söyledi. Bu daha iyi olmustu iste, cünkü elitlik konusunda bir hamle de ben yapabilecektim, güzel bir mekan ayarlayabilecektim. Ertesi sabah kalktıgımda aksam icin sözlestigimizi hatırlatıp canlı jazz müzik sever misin diye sordum. Severim ama farketmez her sey olur benim icin gibi mütevazi bir cevap aldım. Harikaydı! Dayımın yaklasık 3 sene isletmeciligini yaptıgı bir mekanın sahibini tanıyordum. Adamla can cigerdik resmen. 3 senedir tanıyorduk birbirimizi. Sabah arayıp aksam oraya gelecegimizi, en güzel yeri bize ayırmasını rica ettim. O iş bende koçum, al manitanı gel gerisini düşünme cevabını aldıktan sonra icim bir huzurla dolmustu, artık bir adımda ben atabilecektim, keyfim gayet yerindeydi. Aksam oldu, aksilik ya, sanssızım demiştim, yine peşimi bırakmadı. Saganak yagmur! Ama aslında iyi de olmustu cünkü aynı semsiyenin altında yürüyebilecektik. Taksiyle caddebostana gittim ve tam vaktinde bulusup mekana dogru yürüdük, kapıda abim beni karsıladı, bildiginiz cooldum, havamdan gecilmiyordu. Bize masamızı eliyle gösterdi, istegin olursa arkadaslara söylersin YYYY cıgım, iyi eglenceler diye gülüp gitti. Masamıza geçtik, bize hazırladıgı masayı ben anlamıstım fakat fazla şaşalıydı. Buz kovasının içinde havlulu beyaz şarap, masaya serpilmiş gül, mumlar... Eger o masaya gecersek kızın gözünden düşecegimi, ergenlik olarak algılayacagını düşünerek orası baska birisinin heralde, bizim masamız bu olmalı diyerek bizim olmayan bir masaya oturduk. Mekan harbiden güzel mekandı, keyfimiz yerindeydi, içkilerimizi içiyor, canlı müzigin ve birbirimizin yanında olmamızın keyfini çıkarıyorduk. Birbirimizin kokteyllerinden içip puanlandırıyorduk. Program bitti, dışarıya oturup birer kadeh daha içtik, kadehler bitince, köpegim evde yalnız, eve gitmem gerekiyor kalksak iyi olur sanırım dedi. Biraz tuhaf olmustum, kalkıp hesabı ödeyip ayrıldım mekandan. Yürüyerek gidiyorduk eve, onu evine bırakacak mıydım yoksa bende mi evine gidecektim bilmiyordum. Eve yaklastıgımızda aklını çelmek için bir taş atıp Gece de erken bitti ya gibisinden hadi evine al beni de geceyi güzel bitirelim edasıyla kurdum bu cümleyi. Evet ya sorma dedi, fakat köpek pisligi temizlemek istersen gelip bana yardımcı olabilirsin dedi. Havalara uctum. Hayır mı diyecektim? Asla...

Devamı geliyor.

Yukarı cıktık, alkolün ve buraya ikinci kez gelmemin etkisiyle biraz daha rahattım. Rahat davranıyorduk birbirimize. O pislikleri temizliyor bense köpegiyle oynuyordum. (köpek olan evde işiniz malum ise köpegi odaya kilitlemeden işe koyulmayın.)
XXXXın işi bitti. Bilerek koltugun tam ortasına oturmuştum, her halükarda gelip dibime oturacaktı. Öyle de oldu. ilk seferki gibi ayrı köşelerde değil birbirimize sarılarak oturuyorduk. Telefonundan bugune kadar yaptıgı cılgınca seyleri gösteriyor, onlara bakıyor, sohbet ediyorduk. 2 dakikada bir de sohbetimiz yarıda kesiliyordu köpek yüzünden. O kadar yakınlastıgımızı görünce kıskanıyor, olmayan dişleriyle benim bacaklarımı ısırıyor, canımın yanmadıgını farkedince de hırlayıp havlayarak gözdagı vermeye calısıyordu bana. Ben de makarasına kıza, kıskanıyor hayvan naapsın ya diyerek gülüyordum. Her neyse, bu kadar yakınlasmamızdan olsa gerek, biraz cekinmisti. Artık işe koyulma vakti diye düşünüp bu kadar cekinmesinin sebebini sorarken dudaklarına kücük kücük buseler kondurmaya baslamıstım. Cekinmesi geçmişti, daha cok sarılmıştı ve gözlerini kapamıştı. Deli gibi öpüşüyorduk, ben huzuru bulmuştum diye düşünüyordum o an. Daha 6. günde olmamıza rağmen sevişiyorduk o anda. Hakikaten bu kadar çabuk olmalı mıydı? Tamam, sıgınacak bir liman arıyordum belki ama o limana da son sürat park etmenin gereği ne ki? Liman değil sonuçta hareket eden, sensin. Eninde sonunda varacaksın oraya! Ne gereği var hislerini bu kadar çabuk tüketmenin? Ne manası vardı bunun? Bunları düşünmenin sırası değildi. Başlamıştık artık. Devam etmek farzdı. Fakat ön sevişmeyi de bitirmemiz gerekiyordu artık. Uykusunun geldiğini söyleyip duruyordu bense bu gece uykusunun gelmesinin yasak oldugunu söylüyordum ona. Zaten az uyuyoruz günlerdir, bir de o malum gecede alkol alınca cok kötü bir hale düşmüştük ikimizde. iki büklüm sevişiyorduk koltukta. Bir an bana bu gece yalnız uyumasının daha iyi olacagını söyledi, benimle ilgisi de yokmus fakat. E benimle ilgisi yoksa ne diye söylüyon bunu demeyip sen bilirsin dedim, kendimi acındırarak. Fakat gitmemi hiç istemedigini söylüyordu. Cok tutarsız oldugunu söylüyordum, o yine ısrarla benimle ilgili olmadıgını, ailevi durumlarla ilgili oldugunu -evine ilk geldigimde baya kötü kavga ediyorlardı babasıyla- söyleyip duruyordu. Napıcaz o zaman dedim, bilmiyorum dedi. 3 şık arasında kalmış. Sınavda mıyız da 3 şık arasında kalıyorsun? O an cok gıcık olmustum ama neyse ki sonunda karsı koyamayıp neyse o zaman gel hadi uyuyalım dedi. Yattım yatagına. O üstünü degistirdi. Dişlerini de fırçaladıktan sonra yattı yanıma. Orda da devam ettik sevişmeye. Cırılcıplaktık, bir kişinin tenine degmek beni hicbir zaman bu kadar rahatlatmamıstı. ilk defa yaptıgım bir sey degildi fakat hayatımda bu duyguları hiç hissetmemiştim. Yaklasık yarım saat sonra ikimiz de uykuya yenik düştük. Zaten alkol alınca da baya zor oldugunu her erkek bilir, ön sevişmede standardın cok üstlerindeydi zaten. Uyuduk, bende bir pişmanlık vardı. Ya begenmediyse diye düşünüyordum. Her neyse, ben sırtüstü yatmıştım o da kafasını gögsüme koyarak sarılmıstı bana, öyle uyuyakaldık. Sabah kalktıgımda uyanmasın diye büyük caba harcamama ragmen pantolonumu onun tarafından alırken uyandı. Günaydın dedi, cok güzel bir tebessüm vardı suratında, günaydın dedim. Biraz soguktum sanırım. Hazırlanıp ayakkabılarımı giydim, işe yetişecektim. Sarıldı, öptü dudaklarımdan kocaman. Hoscakal dedi. Hoscakal dedim. Ayrıldım ordan.

Beyler suan bir cogunuz buraya taşak şeyler yazacaksınız. Zaten konusmanın basında da size söylemiştim bunları anlatırken tekrar yasadıgımı. Suan anlattıgım olay 6 Haziran gecesiyle 7 haziran sabahı arasında gecen olaydı. Uzun zaman gecmis olmasına ragmen bunları anlatarak bütün bir macerayı tekrar tekrar yasayıp yaramı destim. Biliyorum, hepiniz bunları bekliyordunuz, daha yazacaklarımı kimse giblemeyecek. Fakat ayrılış ve aramızın acılıs kısmı var daha. Eğer onları dinlemek istiyorsanız, yazar anlatırım. Fakat sürekli yaram deşiliyor ve gerçekten iyi değilim. Mala döndüm burada.