hayatımı annlatıyorum piçler

olum sen nerenın psıkopatısın? takıpteyız devam et..

burdayız reyızz anlat aılecek takıpteyız he bıde koprulerden falan uzak dur sıkerun

vay amk beyin kıvrımlarımı gibtin öyle gittin bin

devam et burdayız

up up up up

ANLATSANA PiÇ

olum bak böyle uplatıyonuz, gidince de niye gittin bin diyonuz

up up up up

beyler ümüğünüzü gibicem ama

up up up up biraz daha uplayak amk gelir belki benim tayfa

@214 bendensin panpa
edit: vay dıbına koyim

Sevdiğim bi arkadaşım olduğu için kıramadım tamam bin dedim, gittik. Baya bi süre bekledik bunla, kız bizi ekti heralde diye düşündük, neyse bi iki tur daha attık sahilde, arkadaş kızı aradı ama kız telefonu açmıyordu. dıbınıgibim dedik, arkadaşın evine dinlenmeye gittik, tam oturduk koltuğa, su içecekken kız aradı, hadi biz sahildeyiz, siz nerdesiniz falan dedi, o kız da yanında birini getirmiş, neyse biz çıktık evden, bunlarla buluştuk. Sonra bi cafeye gittik nargile falan içtik, ama arkadaşın yazdığı kızda bi gariplik seziyordum ben. Kızın, benim arkadaşa karşı en ufak bi ilgisi bile yoktu. Sürekli yanındaki arkadaşıyla ilgileniyo falan. Hani yan yana oturmayı bırak, aynı koltuğa dahi oturmadı kız. Ben de bunları izliyorum. Eveett binler bu akşamlık bu kadar, yarın devam edeceğim. Coming soon dıbına koyiim. Lan anlattıkça yeni hatıralarım geliyo aklıma, du bakam daha baya bişeyler çıkcak sizlere binler, seviliyorsunuz.

bende mart 31 liyim amk <3

31 mart 2006 lıyım beyler.

Yaz tatiline girmiştik, tabi ben yine memlekete gidip taşakları sererek yatıyordum. Günlerden bir gün oturma odasında televizyonda adamakıllı bişeyler ararken bizim zil çaldı. Çıktım balkona baktım, benim çok eskiden tanıdığım bi arkadaşım. O da bi ara incideydi de şu harddisk silinince o da silindi eheh. Neyse arkadaş beni aşağı çağırıyordu. Ama bi gariplik sezdim o gün onda. Her zamankinden daha derli toplu giymiş, saçları jölelemişti. ilk defa öyle gördüm onu dıbına koyim. Neyse binozlar, aşağı indim, hayırdır olum dedim, sorma kanka kız işi var dedi. Bi kıza açılacam da tek başıma utanıyom, sen de gel yanımda dedi.

Çok kötü oldum yine binler… Neyse… Asıl konumuza dönelim… Yaptığım şu binlik.
işte ortaokul, bu şekilde bitti benim. Ama hala akıllanmamıştım. Akıllanır mıyım hiç dıbına koyayım. Hala göremiyorum kızın bana olan aşkını… Aradan uzun yıllar geçti, lise dönemimi anlattım zaten binler, televizyonu yeni açanlar, ilk sayfalara baksınlar amk… Neyse üniversite hayatımın ortalarına geldiğimde hala bu şekilde sevgilisiz, darbe üstüne darbe yemiş bi halde takılıyordum.

Neyse ki koşarak oraya gittim, ölme tehlikem olmasına rağmen koşarak bahçeye gittim, önce bahçenin girişindeki incir ağacına son kez sarıldım ve sonra garip bakışlar arasında taş döşeli yerden, vincin etkisiyle kopmuş olan taşı aldım ve cebime koydum. O taşı hep yanımda taşırım. Peki ev neden yıkıldı binler biliyor musunuz? Bir dıbına koyduğum kıytırık oteli için. Eğer Gemlik’ten yolunuz geçerse her geçişinizde Aska Hotel’e küfür edin benim için. içine girerseniz de Gemlik’in; gelin misafirim olun amk.

Şu an Gemlik’te oturduğumuz ev ile o yıkılan evin arası çok azdır. Evin önündeki caddenin sonuna gelip kafamı her sola çevirdiğimde, çocukluğumu görürdüm. incir ağaçlarıyla çevrili bahçeyi, içindeki tek katlı evimizi görürdüm. Bir gün yine lisedeyken okula gitmek için aynı caddenin sonuna geldim. Normalde sağ tarafa gitmem gerekirken her seferinde başımı sola çevirip, eve bi selam çakıp okula giderdim. Ama o gün başımı sola çevirdiğimde gördüğüm şey, cephesi yıkılmış bir evdi… Bulunduğum yerden bakınca oturma odamız görünüyordu… Oturma odamız…göçüp gidiyordu… Ve o dıbına koyduğum vinci gelip gidip orayı yıkıyordu. O ev de gitti, çocukluğum da gitti binler…

ilkokul da resim dersinde yaptığım m şeklindeki kuştun sen m… Hep etrafımda uçardın ama ben başımdan savardım seni demi m… Sonra her m gibi uçtun maviliğe, kayboldun gittin m… Senin ne işin olur inci sözlüğün griliği ile m, nerden bileceksin sana neler yazdığımı. Ağzıma sıçma imkânım olsaydı bunu her seni düşündüğümde yapardım ulan m… O okul da yıkıldı, o pencere de yıkıldı, ben de yıkıldım, gittim… Bi o okul yıkılırken, bi de eski evimiz yıkılırken bu kadar içten ağladığımı hatırlıyorum. Başınıza geldi mi bilmiyorum ama insanın doğduğu, beş-altı yaşlarına kadar yaşadığı, hayatı, dünyayı ilk kez gördüğü, ilk kez etrafını, çiçekleri, böcekleri, gökyüzünün maviliğini, bulutların beyazlığını tanıdığı evin yıkılma anı, insanda travmatik bir his uyandırır.

He bi de yavaş yazmamdan şikayetçi olan zütçek vedersonlar için artık önce word de yazıyorum, sonra da kopyala-yapıştır yapıyorum. Ayrıca nickaltı için teşekkürler ciglipaflar. Emin olun beni sevdiğinizden daha çok seviyorum sizleri, çünkü bir tek sizlere dökebiliyorum içimi binozlar.
Şimdi gözlerinizi kapatın ve hababam sınıfı filminden adile naşitin elindeki zili çalarak merdivenden koşarak indiğini düşünün… Dın dın dınnn yazım devam ediyo binler. Konumuz okuldu en son:

Doktora gidince bi sakinleştirici; atarax ya da cipralex veriyor, o da beynini uyuşturmaktan başka bir gibe yaramıyor. Bildiğin intihar sebebi dıbına koyim. Zaten bu hastalığa yakalananların çoğunun sonu intihar… En bilindik örnek Kurt Cobain. Yavuz Çetin’in de intiharı bana böyle geliyor. Zaten baktığın zaman aşırı depresyon yüzünden kendini boğaz köprüsünden aşağı atmış deniliyor. Bazen benim de içimden geçmiyor değil… Manik durumda genelde aklıma saçma sapan şeyler yazmak geliyor, garip espriler falan. isterseniz bu yazılardan birini paylaşırım bi ara… Ne de olsa her taku anlatıyorum size, en rezil halimi görseniz ne olacak amk neyse…