çok trajikomik bir hikayem var benim

küçükken pek bilgisayardan haberdar değildik pek bilmezdik yani biz daha çok atari sega falan takılıyorduk benim atarim vardı kuzenimin de segası vardı seganın o büyük ve resimli kasetlerine hep bayılıyordum ama tabii ki sega bile olsa bi goal 3 edemezdi benim için

neyse işte o günler küçük mahalleler dostluklar arkadaşlıklar sokakta yenilen tatsız içinden oyuncak çıkan cipsler falan bilirsiniz hani işte

bir gün yine oturuyoruz kuzenlerim falan hep birlikte bir de kuzenimin mahalleden arkadaşları var ben pek takılmazdım onlarla bilye falan oynardı onlar ben bilye biriktirirdim ama ütülürüm diye oynayamazdım evet korkaklığım ifşa

bir gün hep beraber internet kafeye gittik ben daha yeni görüyorum bilgisayar denilen mereti tabii nereden bileceğiz ki senelerce mahallede oynadık atarilerle büyüdük şimdi karşımda böyle beyaz kocaman bi kasa windows xp falan işte açtım counter falan oynamayı "denedim" internet denilen mereti keşfettim neyse işte çıktık mutlu mutlu eve dönüyoruz o aralar da nevriye falan diye mahallenin delisi vardı bakın küçük bir ihtimal ama eğer aynı mahallede yaşamış olan varsa aramızda bu kadını çok çok iyi tanır. kadın çocukları yakalıyordu kollarını bacaklarını falan kanatana kadar ısırıyordu bizde yürüyoruz eve doğru birden öğğüüyooo diye bi ses duyduk gece de karanlık baya oynamıştık ses tekrarlandı öğüüyomuyoo falan sonra birden sokak lambasının aydınlattığı suratını gördüm kadının öyle bir koştuk ki kadında arkamızdan kovalıyor öğüyooo ğüüyoomuyoo falan sesler çıkartıyor tıpkı bir film sahnesi gibiydi kuzenimin bi tanesi yere düşüyor falan beni bırak kendini kurtar diyor o gün korktuğum kadar hiçbir zaman korkmadım lanet girsin bilgisayara da internete de diyerek uzun süre bilgisayardan uzak kalmaya karar vermiştim.

hey gidi hey