Sabahın 7 si bilgisayarın başındaydım lanet olsun okula gitmek zorundaydım varlığımdan bile haberi olmayan bir sınıfta tüm gün ders işleyecektim en çok nefret ettiğim şey ise her ders arası gelip benimle dalga geçen sözde sosyal görünen bin kurularıydı memnun gözükmeyen bir ifadeyle okul kıyafetlerimi giyindim bir kafein hapı alıp çantamı hazırlayıp evden çıktım evdekilerin umrunda bile değildi sonuçta asosyal oğullarını sadece yemekte görüyorlardı oda hazır yemeklerim bittiyse ve çaresizsem okulun yolunu tutum (önceki entrylerin birinde anlattığım kız taşınmamış sadece bir süreliğine köye gitmiş) tamda yalnızlıkla mutluyken arkamda neşeli ama kulaklarımı tırmalayan bir ses duydum tedirgindim hayır hayır bu ses onun olamazdı adımı çağırıyordu bana yetişti soluk gözlerime bakıp bana halimi hatrımı sordu konuşmaya alışık olmadığım için cevap vermedim köyde yaptıklarını anlattı yaşdıbını ne kadar sevdiğini falan söyleyip duruyordu açıkcası onu kıskanıyordum ben böyle bir görüşü o kadar rahat söylemeyezdim sınıfıma geçtim sırama oturdum oda kendi sırasına oturdu ben sıramda yalnız başıma derslere kafa yorarken herkes bağırıp çağırıyordu en son olduğumuz matematik sınavındaki trigonometri sorularını düşünüyordum o sırada öğretmenle göz göze geldik tuhaftırki sanki benimde onlarla beraber bağırıp çağırmamı istiyordu ah hayır hayır asla olmaz ben onlar gibi değilim sonra (takma isim bu o kız) melis ayağa kalkıp yanımda oturmak istediğini söyledi öğretmenin gözlerinin içi gülüyordu aşırı istekli bir şekilde oturabilirsin dedi yanıma gelip oturabilirmiyim dedi tedirgin bir şekilde olur dedim bütün gün boyunca beni konuşturmaya çalıştı ama kısa ve kesin cevaplar vererek konuşmadan kaçıyordum okul bitmişti kitaplarımı toplayıp okuldan çıktım bu kızın hastası olan bir kaç çocuk vardı benimle dalga geçen çocukların ta kendileriydi çıkışta melis diye bağırıp yanlarını çağırdılar öncedende söylediğim gibi saf bir kızdı onu kandırmışlardı benim arkadaşım olmak istediklerini oraya gelmemi istediler gittiğimde yüzüme bir yumruk yedim melis bağırdı napıyorsunuz diye yerde tekmeliyorlardı beni acı çekiyordum belkide hayatımda çektiğim en büyük acıydı hayır her gece ağlamam kadar acılı değildi melis ağlamaya başladı ağlancak ne vardıki tekmelenen o değildi sonra çocuk bağırdı bir daha melise yaklaşma falan herkes durdu ayağa kalktım uyku bastırıyordu kafein hapı aldım ağzıma attım ve yürümeye çalıştım gibtir bacağım kanıyordu kıyafetlerim tozlu bir biçimde içimden küfür ediyordum ama dışa vuramıyordum böyle zamanlarda kendimden nefret ediyorum melis peşimden geldi yürüyordum hiçbir şey umrumda değildi öyle bir an geldiki dayanamadım ve ağlamaya başladım gözümden süzülen yaşları gören melis beni kendine çevirip bana sarıldı bu histe neydi öyle hayatımdan hiç tatmadığım bir duyguydu korkuyordum ama yanı sıra içimi kıpır kıpır yapan bir his yaşıyordum bende sarılmalımıydım elimi kaldırıp kaldırıp indiriyordum en sonunda bende ona sarıldım içimdeki tüm zincirler kırılmış gibi hissettim ve bağırarak ağlamaya başladım hala asosyal bir kişiliğim bile olsa melis artık gözümde diğer insanlar kadar düşük değildi bana kendi ailemden daha sıcak davranıyordu