hayatım sikildi ne yapayım amk

şimdi diyeceksiniz, yannan kafası bu kadar şeyi niye anlattın? şundan anlattım şimdi anlatacağım pgibolojimin, kafa yapımın geçmişte yaşadığım şeylerle birebir olarak nasıl etkili olduğunu görün ve ona göre yorum yapın akıl verin.

ben kilolu, etrafında ki herkes tarafından bi gibe yaramayan olarak görülen, kilolu olduğu için özgüveni olmayan, hiç sevgilisi olmamış, bi tane resmen taşak geçen bi kızdan hoşlanmış, kilolu olduğu için işe bile girmeye korkan, girdiği işyerinde dışlanacağını düşünen, insanların içerisine çıkmaya utanan, kendisine en ufak ters davranan insanı yatırıp ağzını yüzünü gibme potansiyeline sahip, olurda yanında bi kız yürüyorsa ve o kıza göz ucuyla bile bakabilme cesaretine sahip olan adamı sadece baktığı için dövebilecek kadar gerizekalı, hatta dövmek için gözünün üstünde neden kaşın var sorusunu kullanabilecek derecede mal bi adamım.

herşeyin kavgayla direk olarak çözülebileceğini, mantıklı insanlarla konuşulması gerektiğini ama mantıktan ve konuşmadan anlamayan adama 2. hakkın verilmemesi gerektiğini ve direk olarak dövülmesi gerektiğini düşünen, hayatında başarılı olduğu şeyleri bile unutmaya çalışan çünkü kendini bi lağımda ki taktan farklı görmeyen, gözü yükseklerde olanın aksine daha aşağıda olması gerektiğine inanan, bu kadar taktan bi yaşantıya rağmen hala hepsi kader olacağı vardı oldu yapacak bişey yok diyen bi insan oldum.

bu arada atladım burayı, babamla kavga ettiğimi söylediğim ayda, annemin ciddi anlamda intihar edeceğini düşünmeye başlamıştım çünkü annem o şekilde hareket ediyordu, ciddi anlamda sinir hastalığı olmasıda beni korkutuyordu, anneme düşkünlüğüm yüzümden o zamanlar bende sıyırmaya başlamış ve intiharı ciddi olarak düşünmüştüm. beni intihar etmememi sağlayan tek şey Allah'a isyan etmiş olmaktan korkmamdı. esasında cehennem korkum yok olmadı hiç ama Allah'ın karşısına isyankar olarak çkmaktan korktuğum için yapamadım. bide bigün camdan bakarken ortalama 5 saniye civarı sırtımda el hissettim beni itiyordu. kendime çekmeye çabalamama rağmen çekemedim. çok zorlanmıştım. eller çekildiği gibi arkamı döndüm, ne yapıyorsunuz diye bağırdım arkamda kimse yoktu kardeşim, annem, babam hepsi yatıyordu. tam anlamıyla delirmeye başlamıştım. o gece oturdum düşündüm ya atla, yada yaşa kaderini dedim. atlamak yemedi Allah korkum ağır bastı. yaşıyorum. o zamanlarda da bi kızla tanışmıştım ilginçtir erkek gibi bi kızdı ve çok iyi anlaşmıştık, ilk kez bi kızla arkadşa olmuştum anormal bişeydi kız bi arkadşaımın olması onunla yakınlaşmamız sonrasında ilgi duymuştum. yok demişti yok demesine rağmen ümitlendirerek hayatımı gibmişti. bayada oyaladı. onuda unutmam zor olmuştu.

neyse işte şu anda yaşayan, sadece yaşamak için yaşayan, alkol almaya her daim parası olsa alkolik olabilecek ve ölmekten korkmayan ölümü isteyen, özgüveni hiç olmayan, muhtemelen cuma günü okuldan atılacak olan, daha sonrasında asker muayenesine gidince çürük raporu verildiği takdirde tekrardan intihar düşüncelerini zihninde canlandıran bi manyak olacak. napayım amk siz söyleyin. napayım şu durumdan nasıl sıyrılırım. siz olsanız napardınız.