hayatım nasıl böyle sikildi

reserveleri hazırlayın panpalar.. size hayatımı giben aşk hikayemi anlatıyorum.

hazırlık yılından sonra üniversitedeki ikinci yılımdı. izmir ekonomi üniversitesi, izmirli panpalarım bilir..her neyse,her zamanki gibi dersten kaytarmış ön bahçede elimde kahve ve sigarayla takılıyordum.. sonra yeni gelen hazırlıklar çıktı dersten.. arkadaşlarla bahçedeki kızları 'şunun zütü iyiymiş, bunun göğüsler sağlammış' diye taşak muhabbetiyle karışık keserken, birden ağzımdan istemsiz 'bu kızın saçları çok güzel' sözleri döküldü.. arkadaşlarım bile anlamsızca suratıma baktı ve bir tanesi bana dedi ki 'saçlar mı? kızın saçına mı baktın mk?'..evet panpalarım kızın saçlarına baktım.. doğal,sapsarı ve dalga dalga.. beyaz bir ten ve o güzelliği tamamlayan ela gözler..ve yüzünün güzelliği yanında çok da şirindi, öyle boylu poslu manken gibi bir kız değildi.. ufak tefek ve hippi görünümlü bir kızdı sadece..

daha sonra ben başladım bahçede daha çok zaman geçirmeye ve daha çok kahve & sigara tüketmeye..tek istediğim o kızı tekrar görmek, biraz daha fazla görmekti.. tabi bu arada devamsızlık, notlar aldı başını gitti..ama kimin umurunda? neyse;o da beni fark etmiş olmalı ki (yada benim sürekli onu izlediğimi) o da zaman zaman göz ucuyla bana bakmaya başladı..ama cesaretimi bir türlü toplayıp yanına gidemiyordum..ve bir gün yine onu bahçede bir kız arkadaşı ile gördüm..ben de gittim hemen yakınlarındaki banka oturdum ve bir sigara yaktım..ve herhalde benim onun yanına gidebilecek cesaretim olmadığını anlamış olmalı ki o benim yanıma geldi.. bana 'çakmağını alabilir miyim?' dedi.'tabi' dedim, çakmağı cebimden çıkarırken yere düşürdüm.. nasıl düşmesin panpalar? ellerim titriyordu heyecandan.. çakmağı verdikten sonra 'hazırlıkta mısınız?' diye sordum.. maksat muhabbet açmak, hazırlıkta olduğunu hatta sınıfını bile biliyordum..ve o gün bu şekilde tanışmış olduk..

sonra panpalarım konuşmaya, beraber vakit geçirmeye başladık ve ben ona gitgide aşık oluyordum. artık uzun uzun telefonda da konuşmaya başlamıştık sabahlara kadar.. manisalıydı ve inciraltı devlet yurdunda kalıyordu. yine bir gece telefonda bana çok kötü hasta olduğunu söyledi, hatta gizlemeye çalışsa da ağlar gibi bir ses tonu vardı.. yanında ve oda arkadaşında ilaç yokmuş ve saat neredeyse gecenin ikisiydi.. dayanamadım evde olan grip ilaçlarını kaptım ve attım kendimi dışarıya..o sıralar ailemle yaşıyordum ve bizimkiler şehir dışındaydı.. tabi içki,bar filan derken ben bana bıraktıkları o paranın dıbına koymuştum.. inciraltına gece 12'den sonra otobüs yoktur, cepte 5 lira taksiye de binilmez..ama onu o kadar çok seviyordum ki soğuk, yağmurlu bir kış gecesi evimden 10 km uzakta olan yurda yürüdüm.. yurda giremeyeceğim için yurdun kapısından telefon açtım, kapıya çıkmasını ve ona ilaç getirdiğimi söyledim.. hemen geldi beni o halde sırılsıklam, titrerken görünce ağlamaya başladı..ama ben çok mutluydum panpalar, sevdiğim kıza ilaç getirmiştim.. artık kendisini daha iyi hissedecekti.. ilaçları verdikten sonra ben de eve doğru yürümeye başladım,bir 10 km daha..eve vardığımda saat sabah 6'yı geçiyordu.

bu davranışım onu etkilemiş olmalı ki birlikte daha çok zaman geçirmeye başladık..ne zaman dışarıda bir cafe yada bara gitsek el ele oturuyorduk.. öpüşme filan yoktu ortada ama panpalarım bu bile beni mutlu ediyordu..ama okulda işler daha farklıydı, bana daha soğuk davranıyordu, elini tutmaya çalıştığım zaman bir şekilde elini kaçırıyordu.. sebebini anlayamadım ilk başlarda, buna bozulmama ve nedenini çok merak etmeme rağmen sebebini soramadım da..ne yalan söyleyeyim, duyacağım cevaptan korkuyordum.. ilişkiyi ağırdan alıyordur herhalde diye kendimi avutuyordum..ta ki arkadaşlarına benden 'sadece arkadaşım' diye söz ettiğini duyuncaya kadar..

bir akşam yine onu yurda bırakırken artık dayanamayıp ona ilişkimizin ne olduğunu sordum.biz arkadaş mıydık yoksa sevgili mi?aldığım cevapla beynimden vurulmuşa döndüm panpalarım.. hayatında biri varmış,bir sevgilisi..ve işte şimdi hikayemin en karmaşık kısmı başlıyor..

biz tanışmadan 2 sene önce 1 yıl süren bir ilişkisi varmış. sonra ayrılmışlar birkaç ay ayrı kaldıktan sonra çocuk bunu telefonla aramış..ona ihtiyacı olduğunu ve yanına gelmesini söylemiş.. eski sevgilisinin evine gittiğinde hiç ummadığı bir manzarayla karşılaşmış.. çocuğun anne babası valiz hazırlıyormuş ve çocuk yataktaymış..bu ne olduğunu sorunca eski sevgilisinin lösemiye yakalandığını öğrenmiş. bilirsiniz panpalar lösemi kanseri genellikle çocuklarda olur ve çok ilerlemediyse tedavisi vardır. yetişkinlerde nadir görülür ve çok daha ölümcüldür.. işte bu yüzden de çocuğun ailesi ankara'da çocuklarının daha iyi tedavi olabileceğini düşündükleri için orada bir ev kiralayıp ankara'ya taşınmaya karar vermişler.. çocuk da ona hala aşık olduğunu,bu zor günlerinde ona destek olmasını, yanında olmasını istediğini söylemiş..bu da kabul etmiş tabi ki..kim kabul etmez ki?

ben bunları duyunca ne diyeceğimi,ne yapacağımı şaşırdım.. boynuz yediğimi düşünürken karşımda ölmek üzere olan birine manevi destek bir kız vardı.. okulda bana soğuk davranmasının sebebi de eski sevgilisinin bizim okulda bir arkadaşının olabileceği ve bizim yakınlığımızın onun kulağına gidebileceği korkusuymuş..ben de bütün bunları dinleyince anlayış gösterdim ve arkadaş kalmayı kabul ettim.. yıkılmıştım,ne yapacağımı bilmiyordum ve bu çaresizlik içimi kemiriyordu..

sonraları kendimi geri çekmeye başladım. artık daha az görüşüyorduk, daha az telefonla konuşuyorduk.. telefonu açmıyordum, görüşmemek için sürekli bahaneler uyduruyordum..ama bir akşam çok ısrar etti,ben de görüşmeyi kabul ettim.. güzelyalı'da bir cafeye gittik,bir nargile söyledim..o sevmezdi nargileyi.. öyle havadan sudan konuşuyorduk ve birden bana dedi ki 'nargile öyle içilmez, yanlış içiyorsun'..dediğinden bir şey anlamadım sadece 'peki nasıl içilirmiş?' diye sordum.. elimden aldı nargileyi, derin bir nefes çekti sonra yavaşça yaklaşıp dudaklarını dudaklarıma dayadı.. nargilenin dumanını dudaklarından içime çektim yavaşça.. inanamamıştım,adeta titriyordum ve mutluluktan uçacak gibiydim..o nargile hayatımda içtiğim en güzel,en özel nargile oldu ve ilişkimiz bu şekilde başladı..

izmir'de olduğumuzda genelde her şey güzeldi ama ben sevgilimi ölmek üzere olan biriyle paylaşmak zorundaydım..bu kıskançlık beni kemiriyordu.. bazen her şeyi unuturduk,tam unutmuşken çocuk kız arkadaşıma onu çok sevdiğini söyleyen bir mesaj atardı ve bütün mutluluğumuz uçup gider yerini kara bulutlara bırakırdı.. işin doğrusu bazen de kız arkadaşımın doğruyu söyleyip söylemediği hakkında şüpheye düşerdim.. ortada bir çocuk vardı, orası kesin..ama bu kanser hikayesi ne kadar doğruydu? işte bu yüzden saçma sapan bir karar aldım.. kız arkadaşıma ankara'ya gitmemiz gerektiğini söyledim..bu hem o çocuk için bir moral olurdu hem benim için..en azından kafamdaki şüphelerden kurtulmuş olurdum.

@12 tamam panpa, zaten ben de hala yazıyorum

bir hafta sonra geceden otobüse binip ankara'ya gittik.. ankara'ya varır varmaz oradan numune eğitim ve araştırma hastanesine geçtik..o gece ve ertesi günün sabahı gerildiğim kadar hayatımda hiç bu kadar gerilmemiştim..ben hastanenin kafeteryasında beklerken kız arkadaşım diğer sevgilisini!! ziyarete gitti.. hayatımın en rezil günüydü panpalar..o gün kendimden ve her şeyden nefret ettim.. aşık olduğum kız bir başka erkeğin yanındaydı.. belki ona da sevgilim diyordu, sarılıyordu,elini tutuyordu.. aklımdan neler geçti o 1 saat içinde inanamazsınız.. bunu yazarken çok utanıyorum, kendimden tiksiniyorum hatta ama içimden 'keşke artık ölse de kurtulsak' diye bile geçirdim.. neyse; 1 saat sonra kız arkadaşım geri döndü, gözleri şişmiş ağlamaktan ama ben o an onun neler hissettiğini anlayamayacak kadar çıldırmıştım.. aptalca sorular soruyordum.. öpüştünüz mü, elini tuttun mu? vs..sonra kız arkadaşım bana içeride telefonuyla çektiği fotoğrafları gösterdi.. çocuk bir deri,bir kemik kalmış..ne öpüşmesi? kanserden bünyesi zayıf düştüğü için ağzında mikrop kapmasın diye takılan maskelerden.. ailesi bile odada, çocuğa uzak bir yerde duruyorlarmış ve kız arkadaşım sadece çocuk çok istedi diye elini tutmuş bir kaç dakika..

sonra izmir'e geri döndük.. ikimiz de vicdan azabı ve suçluluk duygusu hissetsek de ilişkimize devam ettik..bu hislerin etkisiyle inişli çıkışlı bir ilişkimiz vardı.. aklımıza takılan, bizi rahatsız eden tek konu buydu onun dışında başka problemimiz yoktu..ve 1 seneyi o şekilde bitirdik.. okul kapandı kız arkadaşım ilk önce ailesinin yanına manisa'ya oradan da yazlıklarına, foça'ya gitmişlerdi..ben de biraz tatil yapmak için bodrum'a ailemin yanına gittim.. sonrasında bütün yaz bodrum - izmir - foça arası mekik dokudum..

@21 galiba benzer bi hadise yaşadın panpa

yaz bitti, hoş geldin yeni okul yılı.. okula geri döndük ve kız arkadaşım bana bir süprizle dönmüştü izmir'e..yurttan 2 arkadaşıyla anlaşmış, ailesinden de onay almış, bunlar üç kız arkadaş eve çıkacaklarmış..bu harika bir haberdi.. daha çok baş başa birlikte olabilecektik..

not : ben izmirli'yim ve yalnız yaşıyorum.. babamın mesleği turizm üzerine olduğu için ailem bodrum'da yaşıyor..ben üniversiteye başlayınca bizimkiler tamamen oraya yerleşti ve izmir'deki evi bana bıraktılar.

sevgilim arkadaşlarıyla tuttukları evden daha çok benim evimde kalıyordu.. beraber uyuyor, beraber kahvaltı ediyor sanki evliymişiz gibi bir hayat yaşıyorduk.. akşamları mısır patlatıp sarmaş dolaş film izliyorduk, birbirimizi özledikçe çılgınlar gibi sevişiyorduk.. yemeği beraber yapıp, masayı beraber hazırlıyorduk..her şey rüya gibiydi harikaydı ve bir kaç ay böyle devam etti..

ta ki sevgilime o malum telefon gelene kadar...

arayan kız arkadaşımın kanser sevgilisinin ailesiydi.. çocuk ölmüştü.. kız arkadaşım telefonu elinden düşürdü, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.. bütün o rüya mutluluk yerini kabusa bırakmıştı.. evet panpalar ilişkimizin içine ölüm girmişti artık.. kız arkadaşım 2 gün sonra cenaze için manisa'ya döndü.. artık tedaviye gerek olmadığı için belli ki çocuğun ailesi de manisa'ya geri dönüş yapacaklardı..her neyse.. çocuğun hayatını kaybettiği o gün biz de kendimizi, birbirimizi ve ilişkimizi kaybettik..o mutlu günler geride kalmıştı, neredeyse hiç konuşmuyorduk, kız arkadaşım gece vakti uykudan ağlayarak çığlıklar atarak uyanıyordu..ve ikimizin de tek ortak noktası kendimizi kaybedinceye kadar içmek olmuştu..her gece içiyorduk, bütün paramızı alkole veriyorduk, sevgilim sinir krizleri geçirip bardakları, şişeleri kırıyordu bazen.. çektiğimiz suçluluk duygusunu anlatmamın bir tarifi yok..

aradan 3-4 ay gitmişti, birbirimize artık bakamıyorduk, dokunamıyorduk bile.. evimizde tüketilen tek şey alkol de değildi artık.. sigara sarıp kendimizden geçinceye kadar içiyorduk.. okul filan da yalan olmuştu, neredeyse haftada bir uğrar olmuştuk okula..

ve bir gün her şey bitti..

bayılıncaya kadar içip sızdığımız bir gecenin sabahı uyandığımda sevgilim yanımda yoktu..okula gittiğini düşündüm ama kitapları masadaydı ve gardropların kapakları açıktı,boştu..bütün eşyalarını toplayıp almış..geriye kitaplarından başka neredeyse hiç bir şey bırakmamış..tek bir şey dışında..bir cd bırakmış masaya,üzerinde 'yapamadık sevgilim' yazan..o an içim yanmaya,kalbim sızlamaya başladı..uyku sersemliğini üzerimden atmış,ne olduğunu artık anlamaya başlamıştım..ellerim titreyerek cd'yi laptopa yerleştirdim..içine sadece 1 tane şarkı koymuş..başka ne bir not vardı,ne bir mektup..sadece 1 şarkı,bu şarkı..

http://www.youtube.com/watch?v=IULr92xjWOg

arkasından çok ağladım kullandığım otun, alkolün miktarını eskisinden de fazlaya çıkardım..ama bir daha onu hiç arayamadım,bir kere bile.. elim çok gitti telefona, çok telefon kırdım duvarda..ama o kadar güzel gitmişti ki,o kadar güzel ayrılmıştı ki benden ve biz öyle bitmiştik ki..bunu bozmak istemedim.. hiç tam anlamıyla mutlu olamadık en azından bizim hikayemize yakışan bir ayrılık çekmek istedim..o da beni hiç aramadı, okulu da bırakmış.. birbirimizi bir daha hiç görmedik.. aradan 2 yıl geçti hala başkasını sevemiyorum, hala sarhoş olmadan uyuyamıyorum.. çok sonra bir arkadaşından duydum ki tekrar sınava girip ege üniversitesi arkeoloji bölümünü kazanmış.. hala aynı şehirdeyiz, izmir sokaklarını arşınlıyorum belki bir yerde görürüm diye..ama hiç denk gelmedik bir daha.. aynı şehrin havasını soluyoruz ama birbirimize asırlar kadar uzağız.. acım dünkü kadar taze ama mutlu hatıralar çok uzak artık..ve ben hala onu deliler gibi seviyorum..

hepsi bu kadar panpalar..canınızı sıktıysam özür dilerim..okuyan panpalarıma teşekkür ederim..biraz gülebildiğim,yalnızlığımı unutabildiğim tek yer burası..sizi seviyorum panpalarım..hadi eyvallah..

bu havada gidilmez,güneşli günde gidilmez..aslında hiç gidilmez..

http://www.youtube.com/watch?v=93v-O0nYdWs