Tamda öyle oldu, yaklaşık 20 yılı aşkın bir süredir etrafımdaki insanların gerçekten şanslı olduğunu görmeye başladım peki benim şansım varmıydı? bazen böyle sorular sorarım kendime şu adamın yanındaki kadın neden bana ait değil, yada şu araba neden benim değil şu televizyon şu ev şu iş derken kendimi boşlukta buldum.
Soruyorum hanginiz hayatta gerçekten yapmak istediği şeyleri yaptı? yapamadı çünkü yapamıyor birşey sizi engelliyor değilmi sanki yaşadığınız şehre mahkumsunuz değilmi ayrılamıyorsunuz istediniz okulu okuyabildinizmi veya istediğiniz vücudu yaptınızmı? ama yanınızdaki arkadaşınız okudu.. neden biz değilde onlar? sayısalı tutturan insanları ele alalım sayısal oynamaya giderken ölme ihtimali tutmasından daha yüksek olan bir şans oyununda bahsediyoruz nasıl bir şansa sahip olmamız lazımki bir defada milyoner olalım? ama ben her defasında etrafımdaki bu insanlara bakıp "gibtir Et!" dedim.. Halbuki hayat beni çoktan gibtir etmişti..

intihar bir çözümmü benim gibi bir ateist için hayır ama şuan tek istediğim karlı bir dağın tepesindeki sessiz ve ufak bir ahşap evde yaşayıp sessizliğe bürünmek rüzgar sesiyle uyuyup soğuk bir titreme ile kalkmak içime kapanmak ve yok olmak..