bu tür hikayeleri sadece erkek tarafın ağzından dinlediniz, hep erkek tarafa göre ilişkiyi değerlendirdiniz. Benim de kız bi panpanız olarak birisiyle hikayem var, bir de kadınların ilişki içerisinde nasıl hissettiğini bilmeniz gerekiyor. Eğer bunu tanırsanız daha sağlıklı ilişkiler kuracağınıza inanıyorum.

Bu başlık dursun şöyle, yazarım ben bi ara

iki sene önce bu dönemlerdi herhalde, şimdi olduğu gibi çekingen sürekli mutsuz bir kız değildim. 9.sınıf olmama rağmen okuldaki kız erkek hemen hemen herkesi tanıyordum, hep espirili olduğum için etrafımdaki insanları da neşelendiriyordum bu yüzden insanlar benimle vakit geçirmekten keyif alıyorlardı. Kendime hiçbir zaman o popüler kız etiketini yapıştırmadım ama insanlar bana öyle bakıyormuş, bunu çok sonra keşfettim.

Saçlarım kahve rengiydi ve ombre modeli olarak uçlarına sarı attırmıştım, fiziğim de gayet iyi olduğu için üst sınıflardan teklif alıyordum ama kimseyi kabul etmiyordum. Bunun egoyla ilgisi yok, başka bir şeyler arıyordum. Benimle sadece "Ben Elif'in erkek arkadaşıyım, Elif'e şöyle dokundum" diye boş muhabbet yapmak için benimle vakit geçirecek bir erkeğe ihtiyacım yoktu.

bir gün okulun 'alfa' erkeklerinden birisiyle çok kötü tartıştım. Hassas noktanıza dokunulduğu zaman siniriniz tepenize fırlar ya, öyle. Sinirden gözlerim dolmuştu artık, üstüne bir de bu çocuk benim kardeşim dediğim birisiydi. Çok feci hayal kırıklığı yaşamışım ve ağlamaya ihtiyacım var ama şöyle, saatlerce bağıra bağıra ağlasam bu his geçmeyecek diye düşündürecek bir durumda kalmıştım. Öğle arasıydı, öğretmenime mens dönemimde olduğumu ve dayanılmaz bir ağrı çektiğimi söyledim. gözlerim de dolmuş bir halde olduğum için annemi arayıp haber verdikten sonra okuldan gitmeme izin verdiler.

Otobüse girdiğim gibi oturmayı düşünemeyecek halde direğin birisine tutunup ağlamaya başladım. Bir elim direkte, bir elim dişlerimin arasında. Dudaklarım titriyor artık, istemsizce hıçkırıyorum. Bunu bastırmak için de ellerimi ısırıyorum. ve bir kişi bile bacım iyi misin demedi be.

Hatırladıkça sinirlendim bak yine, ulan karşınızda gencecik kız hıçkırıklarıyla sizi rahatsız etmemek için elini ısıra ısıra ağlıyor, bu ne çaresiz bir tablodur. Bunu göre göre insan bir merak etmez mi bacım iyi misin diye sormaz mı

hemen karşımda benim yaşlarımda bir genç erkek vardı, bunu anlamak buğulu gözlerim yüzünden çok vaktimi aldı ya neyse. Hiçbir düşünemiyor halde ağlarken kalın ama pürüzsüz bir ses duydum, "iyi misiniz?"

ne dediğimi bilmeden bir şeyler mırıldandım. Hatta o an konuştuğumun bile farkında değildim, kafam yerinde değildi sanki.

"iyiyim" demişim meğerse, daha sonra ondan dinledim bir kez de tanışmamızı.

"emin misiniz, yardım edebileceğim bir şey var mı?" dedi.

Başımı iki yana salladım. O da çantasından peçete çıkarıp uzattıktan sonra benimle konuşmayı kesti

Gözyaşlarım durunca boş boş otobüs zeminini izlemeye başladım, bi ara başımı kaldırıp ona baktım.

bordo bir kapüşon giymişti, boyu uzundu. Kulaklıkları kulağında bir şeyler dinliyordu. Tipik bir liseli erkekti ama sesi dünyalara bedel olarak kalmıştı kafamda. Kadınlar ihtiyaçları olan anlarda yanlarında olan erkeklere hemen bağlanırlar, bu yüzden lütfen diyorum bakın destek olun.

birkaç durak geçti ve o inmek için harekete geçti. inmeden önce düz bir suratla "kendinizi üzmeyin lütfen" dedi ve ben de "teşekkür ederim" diye mırıldandım.

ama aklımı kaybetmiş haldeydim, Allah'ım o nasıl bir yüzdü öyle... O nasıl bir güzellikti, çölde su bulmuşsun gibi bir güzellik.

eve değil parka gittim o gün, hayatımın tüm değerlerini sorguladığım bir gündü. Bir posta da parkta ağladım.

Hatta teyzenin biri beni durdurup "kızım iyi misin, biri bir şey mi oldu? Bu erkekler binler, kızlara ilaç veriyorlar. Hayatları kayıyor, sen bu erkeklere güvenme kızım. Birisi mi dokundu?" gibi şeyler söyledi. "yok ablam, sınavım kötü geçti." dedim ama inanmadı herhalde, korkup ona anlatmadığımı düşündü ve bana sarıldı.

Tüm bunlarla ilgili işin en tuhaf kısmı, istemsizce 'gitmeseydin' lafı döküldü ağzımdan. Hayatım boyunca kimseyi sevmemiştim, erkek arkadaşım olmamıştı. Miraç (otobüsteki çocuk) hariç bu cümleyi kurabileceğim bir erkek bile geçmemişti hayatımdan.

çok saçma, biliyorum. ama kafamdaki mükmmelliyet figürünün karşılığı oydu o an için. Düştüğümde tutan kişi. O sadece konuştu, belki de insanlık vazifesini yaptı ama benim kafamda olay apayrı bir yere sahip oldu...

Ardından ağlamak için güçlü bir sebep bulmuş gibi tekrar "gitmeseydin" diye mırıldandım.

çok saçma, Allahım. Olabilecek bu olayı tüm arkadaşlarıma anlattım, hepsine. Sonra o gün tüm gece onun hakkında düşündüm

sonraki gün okuldaki kızlara "hayatımın aşkını buldum" dedim, olayı büyütme şeklime bakar mısın? :D

Otobüse erken gidebilmek için neredeyse koştum o gün, o derece hızlı yürüdüm. O gün bugündür, alışkanlık olmuş hızlı yürürüm.

(üşüdüm şu an amk :D)

Hayatımda ilk kez şans yüzüme güldü. Otobüse girdiğim gibi etrafa bakındım ve yine bir direğe tutunmuş halde kulaklığı vasıtasıyla bir şeyler dinleyen onu gördüm. O anki mutluluğumu tarif edemem. Bir önceki gün ağlamaktan kendisini parçalayan Elif gitmiş neşeli Elif gelmişti yine. Söyledim zaten, o dönem çekingen değildim aksine herkesle konuşan çekingen insanı acmak icin ortamı yumuşatacak muhabbetler yapan birisiydim.

"merhaba, ben seni tanıyorum!" dedim ama hatırladıkça gülüyorum, bu ne biçim bir konuşma başlatma şeklidir.

çocuk bayağı şaşırdı ve yüzüme bakıp kim olduğumu kontrol ettikten sonra ayakkabılarına bakarak

"Tanıdığınızdan emin misiniz? Sizi çıkaramadım da." dedi. Sesini unuttum ama sesi hakkındaki fikirlerimi unutamıyorum, o nasıl bir sesti ya. Çok güzeldi.

"Dün ağlarken teselli etmiştin" dedim ve ardından tekrar yüzüme bakıp anında yine bakışını çekti.

"Ah, evet. Hatırladım, iyi misiniz?" dedi