beyler beklediğim ilgi oluşmadı ama canınız sağolsun

Hikayenin sonunda berrayı gibecek rez

ergenliğin verdiği agresifliğin de etkisiyle atarlanarak cevap vermiştim bu tanımadığım numaraya (zaten B nin ben N nin numara olduğunu anlarsınız beyler)
B:sen kimsin amk ?
N: ya mal mısın sen yaa. hadi gel seni bekliyoruz.

sesin kız sesi olduğunu kurduğu 2. cümlede anlamıştım. konuşmama biraz daha dikkat etme kararı aldım.

B: sen kimsin ya nereye bekliyosunuz anlamadım hiçbişey
N: ya serçe uykulu musun nesin Bahar ben...

işte o an elimi kafama vurup nasıl unuturum amk diye kendi kendime mırıldandım.

N:... biz hazırız burda ama adam 10.nuz olmadan giremezsiniz diyor seni bekliyoruz silahları kıyafetleri falan giydik sizin ev hemen bulvarın orda değil miydi koş gel çabuk hadi.
B: tamam ya tamam kusura bakmayın biraz rahatsızdım aklımdan çıkmış.

sınıftan 3-5 kekoyla yine 3-5 kezbanın ayarladığı saçma sapan bir paintball maçı olacaktı. 10. kişiyi ayarlayamamışlar , aslında ayarlamışlardı ama başar'ın babası kaza geçirdiğinden gidememişti. onun yerine gitmem için bana ısrar ettiler. benim de zaten adam gibi arkadaşım yok , gideyim belki birkaçıyla muhabbet kurarım diye kabul etmiştim.
hemen ayağa kalkıp dolapta bulduğum ilk tişört ve pantolonu üzerime geçirip koştum sahaya. baktım hepsi söylediği gibi hazırlanmış.
gittiğimde herkes heleşükür ve of pufla karışık şeyler söylemeye başladı. üzerimi değiştirdim onları çok iplemeden , maksat eğlenmekti. zaten burdan çıktıktan sonra konuşmak için bi ortam olurdu illaki. şimdi sessiz kalmak daha mantıklı gelmişti.

Çocukluğum çok güzeldi. babam bana her akşam küçük oyuncaklar getirirdi. bazı akşamlar kendisi gelemezdi ama ben hep onu beklerdim. özlerdim babamı. müstakil küçük bi evimiz vardı. mahallemizi hep sevmişimdir. ama annem beni hep sakınırdı. sokaklara çıkarmazdı. okul çıkışı yolu uzatırdım , sırf arkadaşlarımla biraz daha zaman geçirmek için. her gün berrayla birlikte okula gider gelirdik. berra demişken , mahallede aynı sınıfta olduğum tek çocuktu. sınıfta kızlarla hiç anlaşamazdı. erkekleri de genel olarak sevmezdi. okula gide gele çocukluk arkadaşı denecek kadar arkadaş olmuştuk.
babam haftasonları evde olmazdı. hep çalışırdı. bugüne kadar hep çalıştı. halen de çalışıyor. ben babamın benimle ilgilenmediğini 8. sınıfta farkettim. o günden sonra sevmenin aslında gerçek olmadığını , birini sürekli düşünmekten başka bir şey ifade etmediğini savunmaya başlamıştım. aileme hiç asi gelmedim , okumam için birçok uğraş sarfettiler. küçük kız kardeşimden bi beklentileri yoktu ama benim için birçok şey yaptıklarına tanık olmuştum.
ama 15-16 yaşımdan sonra bunların anlamsız birer uğraş olduğunu ve herkesin herkes için birilerini silebileceğini öğrendim.
babamın haftalık 400 lira aldığı zamanlardan kalma galaxy ace telefonumun titremesi genel olarak bana rahatsızlık vermiştir. "bu kim amk" diyerek açtığım telefondan duyduklarım belki de böyle düşünmeme sebep olmuştur.
"nerdesin sen , nerde kaldın ?"

Trend is coming

Başla panpa

iyi günler gençler hatırlayanlarınız var mı bilmiyorum birkaç hikayem var önceden sevmiştiniz hikayelerimi. sözlüğe dönüş yaptım aklımda bişeyler var beğenirsiniz umarım birazdan yazmaya başlayacağım şuku cugu vermeniz önemli değil dinleyenler ses versin yeter geliyorum şimdi.