hep 50-40 kilo arasındaydım, boyum da 1.70
saçlarımı neredeyse hayatım boyunca belime kadar kestirdim. Hani yüzümde çirkin değil, çirkin bir kız olmadığımı biliyorum. Elimden geldiğince vicdanıma göre yaşıyorum, birisini üzdüysem oturup ben de ağlıyorum. ama bir türlü olmuyor, ne ailem için yeterli olabiliyorum ne de insanlar için. Hayatım boyunca kimse beni sevmedi, o kadar ağır ki bu. Sadece erkeklerden bahsetmiyorum, arkadaşım da olmadı. Demem o ki kız olunca değişen bir şey olmuyor. çekingen birisiysen, dışlanıyorsun.

girdiğim okula okul birinciliğiyle girdim, 19 saat ders çalıştığım günleri bilirim ama babam hala beni ve fikirlerimi dikkate almıyor. Sıkıntı burada işte.