hayatım boyunca köpek muamelesi gördüm yeter

selam beyler, bugün kişisel bi şeyler yazıcam buraya. hayatımın bi ksımını anlatacam. pek kayda değer bi şey yok, daha çok trajedi var. anlatacaklarım babamın ölümü ve annemin beni terketmesinden üniversite yıllarımın bir kısmına kadar ilerleyecek. plan budur. rahatsız olan, bunları ilgi çekici yada okumaya değer bulmayanlar, şimdiden söyleyeyim de sonra bana saydırmayın. amacım içimi dökmektir, yanlış anlaşılma olmasın

Evet beyler, hazırsanız anlatmaya başlıyorum. Beni tanıyanlar çıkabilir, lütfen deşifre etmesin rica ediyorum.

Her şey babamın ölümüyle başladı. ben beş yaşındayken babam vefat etti. 5 yaşındaydım ama şimdi çok net hatırlıyorum o günü amk. Hiçbi şey hissetmemiştim beyler, çünkü mevzuyu anlayamamıştım. Ölüm nedir lan? Beş yaşındaki velet nerden anlasın. Benim yarraa yemeye başlamam, giderek hayatımın ve benliğimin gibilmesi tam o anda başlamış oldu. Tabii o zamanlar hiçbi şeyin farkında değiliz, babm ölmüş ben mal gibi sokakta geziniyorum. Çalıştığı işyerinde fenalaşıyor, hastaneye kaldırıyolar, daha yoldayken ölüyo daha sonra öğrendiğime göre. Kalp krizi demişler, ne kadar doğrudur bilmiyorum. Daha 29 yaşındaydı. 29 yaşındaki adam çat diye ölür mü lan? Öldü. Günde 15 saat çalışırsan 3 kuruş paraya, bu sistem adamı öldürür amk. Ben ailenin tek çocuğuydum.

Ayrıntı vermeyeyim, o sırada bayrampaşa’da oturuyoruz. Babaannem, annem, babam bi de ben. züt kadar bi evdi zaten ama bana o zamanlar büyük gelirdi. Neyse. Evin içinde feryat figan, annem kendini yerlere atıyor, babaannem bayılmış dört beş tane komşu kadın onla uğraşıyo. Daha sonra gördük komşuluklarını o ayrı mevzu. Ben evden çıktım mahallede geziniyorum. içimde bi boşluk var ama kavrayamıyorum amk.

O gün evden çıkmadan önce babam sırtım ağrıyor demiş anneme. Dün gece uyuyamadım ağrıdan. Yapacak bi şey yok amk o işe gidilecek. Ölsen de sürüsen de gideceksin aga. Fakirlik çok zor beyler. insanın boğazı düğümleniyor anlatırken amk. babamı son görüşüm o işe giderkendi. Sabah beşte uyanmış yine denyo gibi evin içinde minderlerin üstünde oradan oraya atlayıp duruyorum. Enerji patlaması. Babam kapıya yöneldi, yanında annem var. Sonra babam baktı ben yine kuduruyorum, “napıyon lan, bi rahat dur!” dedi. “bak üzme anneni haa!” … ben ona ne cevap verdim hatırlamıyorum. Sonra çıktı gitti. En son görüşüm odur. Daha ne ölüsünü görebildim ne dirisini. Temmuz ayındaydık.

Neyse uzatmıyayım. Babamın cenazesini alıp memlekete zütürdüler bizle birlikte. Yozgatın bi köyüne. Ama cenazede ben yoktum, zütürmediler beni mezarlığa ya da unuttular. Zaten babaannem dışında kimsenin gibinde de değildim. Ben bi yavru köpek bulmuşum onla oynuyorum. Bilmiyordum daha sonra o köpek kadar itibarım olmıyacaktı hayatta. Neyse. istanbula döndük. O sırada zaten köydekiler gidin gidin, istanbula dönün diye bizimkilere saydırıyolar. Başlarına kalacaz diye zütleri tutuştu tabii.

Babaannemim tek oğluydu babam, üç tane de kızı vardı hepsi de evli. Damatların filan zütü tutuşuyor en başta bunlar başımıza kalacak diye. Biz de döndük. Babamın işyerinden bi adam geldi. Ustabaşı gibi bi şeydi herhalde. Annemin eline biraz para tutuşturdu. Miktarını hatırlamıyorum. Zaten o sıralarda babamın maaşı anneme bağlanmak üzereydi yanlış hatırlamıyorsam. Devletin verdiği gibimsonik bi para, üç aylık. Bi süre sonra o da uçup gidecek tabii, daha bilmiyoruz.

alın ağalar burdan da bakarsınız:

hayatım boyunca köpek muamelesi gördüm yeter/@gaymak2

Mahvolma dönemimiz o sıralar başladı. annem depresyona girdi. Tabii o zamanki adı “üzüntü”. Ne bilelim amk depresyonu. Kadın 23 yaşında dul kaldı. Evde iş yapmıyordu, yemek temizlik yapmıyordu. Babaannemle atışıyolardı bu yüzden. Zaten doğru dürüst yemek de yemiyordu. Bütün gün uyuyor kadın. Benim yüzüme bile bakmıyor. Bakınca da tiksiniyormuş gibi bakıyor. Anlayamıyrum amk. kadın benden nefret ediyor abi. Benim öz annem. Sanki her şeyin sorumlusu benmişm gibi, babamı ben öldürmüşüm gibi. O uyurken yanına gidiyorum uyandırmak için, yatağa çıkıyorum. Azarlıyor beni. Yürü git divana otur diyor. Ben ağlıyorum. Anne, diyorum, nolur azcık yanında durim. Defol diyor. Defol. Anne ya lütfen diyorum, nolur diyorum, yalvarıyorum, köpek gibi yalvarıyorum, azcık yanında durayım. Kovuyor. Babaannem kucağına alıyor beni ağlıyorum.

O günler öyle geçip gidiyor. Derken anneme bi haller oluyor yine. Bu kez depresyonda değil. Dışarı çıkıyor saatlerce gelmiyor. Etrafta hemen dedikodu başlıyor tabii, babaannemin de kulağına geliyor. Oruspu çocuğu komşular gelip laf çakıyor. Laf çakmaktan dedikodu yapmaktan ölesiye zevk alıyorlar, her hareketlerinden belli. Angutyus reyis anılarında “ingilterede asla yere düşmeyeceksin, gelen geçen herkes seni tekmeler” diyordu. Yere düşmeyeceksin. Her yerde öyle be kardeşim! Bi kez yere düştünmü herkes üstünde tepinmek için sıraya giriyor. Herkes bundan zevk alıyor amk. insanlık dediğin bu, hayat dediğin bu. ah be angutyus reyis, peygamber olsan giberler. Bu cibilliyetini gibtiğimin insanlığı böyle. Peygamber olsan çarmıha gererler amk.

Neyse. Benim annem de peygamber değildi zaten amk. babam öldükten bi yıl sonra annem babaannemle beni terk edip kaçtı. Herifin biriyle imam nikahı kıymış. Konyaya mı karamana mı öyle gibimsonik bi yere yerleşmişler. Öz annem de beni terk etti amk iyice gibi tuttuk. Ya ben bunu hala üstümden atamadım kusura bakmayın beyler. Ellerim titriyor yazarken amk. şimdi düşününce onu anlamaya çabalıyorum ama yine de affedemiyorum beyler. itler köpekler bile daha onurludur. Çocuklarını terk etmezler amk. sonuçta ömür boyu dul kalmak istemedi. iyi kalmasın ama bari bizi de bin etmeyeydi. Bir anne çocuğunun aç kalacağını, açıkta kalacağını bilerek bırakıp gidemez amk. kabul edemiyorum bunu. Bir anne çocuğunun hakkı olan parayı çalarak kaçıp gidemez. Gerekçesi benim gibimde değil amk. doğurmıyacaksın o zaman aga. Eğer terk edeceksen de terk etmeden önce boğup öldürüp bıraksaydın bi kenara daha iyiydi. Hiç değilse bu kadar acıyı yaşamamış olurduk.

Lan ben bunları anlatırken baktım bi müslüm gürses küçük Emrah kıvamı yakalamıız. Tabii ki bütün ömrümüz ağlaya sızlaya geçmedi amk. ben de güldüm eğlendim arkadaşlarımla binlik yaptım. Ama hayatta kalmak için çok ağır bedeller ödedim agalar. Köpekleştim. insan yerine konmadım. insan yerine konmamayı kabullendim zamanla amk, kanıksadım. Neyse devam ediyorum kendimi deşifre etmeden.

Annem evi terk edince biz gariban babaannemle kalakaldık. Babaannemin dedemden kalan üç aylığına talim ediyoruz. Annem giderken maaşı da aldı zütürdü. imam nikahıyla evlendiği adamla da resmi nikah kıymadıki para elinden uçup gitmesin. Aslında benim babamın maaşımda hakkım vardı ağalar. Peşini kovalasam alırdım hakkım olan maaşı. Ama sahip çıkanımız olmadı, elimizden tutup kimse yol göstermedi. Para da para olsa içim yanmıyacak. Ama bi anne nasıl bu kadar kötü olabilir aklım almıyor amk. hay gibeyim böyle hayatı. Neyse ne, biz kaldık babaannemle baş başa. Sağolsun onun hakkını asla ödeyemem. Benim üzerimde çok büyük emeği vardır. Hayatım boyunca beni gerçekten sevmiş tek insandı. Hakkı asla ödenmez.

Ama toplum yok mu o gibtiğimin toplumu? O cibilliyetini gibtiğimin insanlığı… bize mahalleyi dar ettiler aga. Yaşatmamaya çalıştılar bizi o mahallede. Adım kötü kadının oğluna çıktı. kadınlar böyle diyormuş. Erkekler daha açık sözlüydü, direk oruspu çocuu diyorlardı. O güne kadar çocuklarıyla oyun oynamak için evinden çıkmadığım koca koca teyzeler beni eve almaz oldular. Çocuklarına benimle oynamamalarını öğütlüyolardı. Daha 6 -7 yaşındaydım amk, bu kadar acımasız olunur mu lan? Eve gelip ağlıyordum lan. Babaannem üzülüyordu benim için. Bi keresinde gidip komşuya rica etmişti beni eve alsın diye. Hatırladıkça sinirlerim tepeme çıkıyor ecdadını gibtiğimin oruspu çocukları…

Ama hiç unutmuyorum bi gün komşunun evine gittim. Nasıl olduysa ben de kaynadım arada diğer çocuklarla… ne vardı o gün hiç hatırlamıyorum ama 7-8 tane çocuk komşunun bahçede toplanmışız. Oyun mu oynayacaz ne gib tutacaksak. Bahçede sedirler vardı, btütn çocuklar sedirlere doluştuk. Sonra orada arif denen bi bin vardı, zaten onların bahçesindeydik. Bana “sen sedire oturma” dedi. Niye lan dedim, niye? Oturmayacaksın oğlum dedi. “Sen yerde oturacan, sediri kirletiyon” dedi bana. Ben de mal gibi yere çöktüm. Betona oturdum. işte ben o an köpekleşmeye başladım ağalar. Hayatımın gibilişinin asıl başlangıcı odur. Beni o sedire oturtmadılar. Oruspu çocukları. Ben hala çıkamadım o sedire. Hala yerdeyim, betondayım, betona çakılıyım, oraya gömülüyüm. Seni unutmadım arif, seni affetmedim oruspu çocuu. Seni affetmiyeceğim. Facebooktan baktım profiline özel güvenlik görevlisi olmuşsun, beter ol dıbına kodumun çocuu.

Biz fakirdik ama zaten bütün mahalle fakirdi amk. biz sadece onlardan daha fakirdik. Fakirin zulmü bir başka olur ağalar. Kendinden daha kötüsünü görmeyiversin, ağzına yüzüne sıçar. Bütün hayatını böylece tanımlar, kendinden daha fakiri giberek egolarını ezilmişliğini tatmin eder. Bunlar da bizi ezdikçe ezdiler, ben eyvallah dedikçe daha da gibe geldim. Koca koca adamların kadınların nasıl acımasızlaştığını, nasıl hayvanlaştığını orada gördüm ben. Yapacak bi şeyimiz yoktu sahip çıkanımız yoktu. Komşular bi ara gelmişler gene babaanneme baskı yapıyolardı çocuğu yetiştirme yurduna ver diye. Babaannem ölürüm de vermem torunumu dedi. Komşuların işi mi peki bu? ha, eee dıbına kodumunun beyinsiz karıları? Küçücük çocuğu korkutarak ne elde ettiniz be oruspular? Ben bu yurt lafını duydum, hayatım karardı amk. yurdun ne olduğunu bildiğimden değil, babaannemden ayrılmak istemediğimden. Hayatımda bi tek o kalmıştı amk, başka hiç kimsem yoktu. Ben babaanneme yalvarıyorum nolur beni bırakma diye ağlıyorum zırlıyorum. Evladım ben seni bırakmam korkma diyor, bi türlü ikna olmuyorum. Her gece altıma işemeye başladım. Bazen de gece uyanıyordum bakıyorum evin içi karanlık ağlıyorum zırlıyorum, babaanne beni gönderme, babaanne nolur gönderme, her şeyi yaparım akıllı olurum nolur beni gönderme, babaanne nolur beni gönderme… korkumdan az yemek yiyordum lan, inanabiliyormusunuz, az yiyordum ki masrafım yok gözüksün…

Her yerimde uçuklar çıktı, hasta düştüm amk. sonunda beni göndermedi. Zaten göndermezdi. Ama ben ona inanmaya çalışıyordum. Sizi de affetmedim cibiliyetini gibtiğimin mahalle karıları. Lanet olsun sizin gibi insanlara. Neyse, biz zaten babaannemin üç aylığıyla geçinemiyoruz. ilk başlarda babaannem kızlarında para istiyordu, yani benim öz halalarımdan. Önce yollarız dediler sonra arayıp sormadılar bile. Babaannem arıyordu, kızım biraz yardımcı olun küçücük çocukla kalakaldık diyordu, ama kimse giblemedi. Üç aylıkla sadece ekmek yesek bile yetiştiremezdik. Evimiz kiraydı, ama evsahibimiz çok iyi bi kadındı. Eğer Allah varsa, kesinlikle rahmet eyleyecektir. Her seferinde kirasını da geciktirdik, bazı kiraları veremedik. Leyla teyze, “bu üç aylık kirayı da vermeyin, benden olsun” diyebilecek kadar gönlü gani şen bi kadındı, sağolsun. O da olmasa ne tak yerdik hiçbi fikrim yok.

Ben o sıralarda ilkokula başlamak üzereydim üstelik. işte o zaman bizim için yeni bi dönem başladı. kaymakamlıktan valilikten yardım istemeye başladık. Muhtarlıktan fakirlik kağıdı alıyorduk, babaannem önüne gelen her yere başvuruyordu. Kaymakamlık, valilik, belediye, yardım dernekleri, milli eğitim bakanlığı, il milli eğitim müdürlüğü… beni de elimden tutup zütürüyordu. Çok utanıyordum ama çaresizlik bu, yapacak bi şey yok. Muhtarlıktan o kadar çok yoksulluk belgesi aldık ki, muhtar bile dalga geçmeye başladı amk. “nooldu hala kanıtlayamadınız mı fakir olduğunuzu, haftada bir belge alıyonuz” diye gevrek gevrek yavşak yavşak gülüyodu. Ourspu çocuğu muhtar. Oğlu cezaevine düşmüştü iki yıl önce, bunun bin oğlu ilaç mümessiliydi yabancı bi firmada, beraber tezgah kurup doktorlarla devleti dolandırmışlar amk. şimdi ne oldu bilmiyorum. O muhtar olacak züt anlamıştır umarım çaresizliğin ne demek olduğunu…

Biz devlet kapısında fukaralığımızı kanıtlamaya çabalarken anladım devletin gözünde de köpekten bi farkımız olmadığını. Benim ne hissetiğimi tahmin bile edemezsiniz ağalar. Devlet bana maaş ödüyor olarak görünüyor babamın ölümünden dolayı ama ortada para yok amk. sonuçta annem çekiyor parayı. O zaman ispatlamak zorundasınız diyorlar. Dava açın, dilekçe verin, bi şey yapın. Dava açmaya paramız yoktu ama bütçemiz elverdiğince bol bol dilekçe verdik. Dilekçe manyağı olduk amk. sonunda maaşı değil ama yardımı almaya hak kazandık. iki üç yerden yakacak, erzak, biraz aylık, önlük, kitap gibi şeyleri zütümüzü yırtarak da olsa kazandık. Ama onları sağlayana kadar da aşağılanmadığımız, kovulmadığımız, hor görülmediğimiz kapı kalmadı.

Bu arada da bize mahalleyi dar ettiler. Sanki biz suç işlemişiz gibi herkes bize tavırlıydı amk. tavrını gibtiğimin mahallesi. Bu arada ben de okula başladım. iyice içime kapanmıştım lan. Çocukların hepsi mahalleden arkadaşımdı. Okulun yarısını tanıyordum amk. iyice pısırık olmuştum lan. Bu hayatta pısırık olmayayacaksın dayı, yoksa önüne gelen herkes gibmeye çabalar. Çocuk olmak büyük olmak bi şey ifade etmez. Bi yıl önce, iki yıl önce mahallede kovaladığım çocuklar şimdi bana dayılanıyordu. Sesimi çıkaramıyordum, özgüvenim sıfırdı. Suratıma tükürseler ses edemiyordum. Köpekleşmeye devam ediyordum. Onlar beni it yerine koydukça, ben itliği kabul ediyordum. Herkesden korkuyordum. En çok babaannemin beni yurda göndermesinden korkuyordum. Onların annesi babası vardı. Onların konuşmaya da, beni itip kakmaya da hakları vardı. O zamanlar böyle düşünüyordum çocuk aklımla. Aklımı gibim. Kendimi de asla affetmiyorum