Bu yazıyı bir çoğunuz okumayacak ama yine de içimdekileri bir nebzede olsa aktarmak istiyorum.

Hayatım boyunca hep analiz ettim beyler. Her şeyi ve herkesi izledim. Gerek dışarıdan, gerek içlerine girerek hatta kuş bakışı bile baktım insanlara en yüksek binalara çıkıp yürüyen insanları izledim. Amaçları neydi ? insanlar basit canlılardır beyler. Etrafınız da çoğunluk olarak 2 tür insan vardır iyi bakarsanız görürsünüz. Birisi sevgiye, ilgiye muhtaç sürekli bir şeyler yapmaya çalışan fakat emeğinin karşılığını alamayan sonunda mutsuz ve yalnız hisseden. Diğeri ise durmadan eğlenen hayatı yarın ölecekmiş gibi yaşayan sürekli ama sürekli eğlenebilen insan.

Fakat bu tür insanların ortak noktası her zaman "lisan"ları olmuştur beyler. Ve ırk, dil, din ayrımı harici gülmek ve ağlamak bunlara her zaman için eş değerdir.

Demek istediğim o ki insanlar ne kadar konuşurlarsa konuşsunlar asla ama asla konuştukları gibi olmuyorlar. Sürekli ruh hallerine ve duygularına göre hareket ediyorlar. Konuşmayı bile artık gereksiz buluyorum çünkü aradan 1 saat geçtikten sonra o muhabbetten söylediklerinden eser kalmayacak. insanlar hep kötü durumlarda konuşuyor fakat o kötü durum bittikten sonra eski kimliğine geri dönüyor ve seni unutuyor.

Demek istediğim şudur ki size karşı özü ve sözü bir olan tek kişi ailenizdir beyler.
Canım çok ama çok sıkılıyor hiç ama hiç arkadaşım yok hep olsun istiyorum ama kumsalda ki kum tanesi kadar değersiz kalıyorum.
Beyler çok kötü bir durum be çok yalnızım. Şimdi bana sosyal aktivetelerden bahsedeceksiniz fakat ben yapmak istesem de imkanlar el vermiyor. Tek eğlencem sizsiniz hepinize teşekkür ederim. iyi ki varsınız fakat hala yalnızım, nokta