0
Yıl 2011 Kasım'ın dördü bütün hayatım burda yıkılmaya başladı tek tek herkesi kaybetme bugün başladım günlerden cuma unutmam çünkü hayatta en sevdiğim insanı 5 Kasım da kendi ellerim ile mezara bırakacaktım ben küçük bir ilçede yetişen sıradan bir memur çocuğuyum lise için Ankara da okumaya başladım bizim ilçe ile arası yakındı bir evde kalıyordum böyle müstakil bi cemaat evinde üniversite öğrencileri falan vardı birde biz iki tane lise öğrencisi 4 Kasım Cuma günü eve gitmek için çıktım evden otobüs durağına doğru dolmuşa bindim kurban bayramı arefe gününden bir gün önceydi 5 Kasım arefe günüydü otobüs geldi bindim bir arkadaşımı gördüm benimle aynı ilçede oturan yıllardır beraber oturup kalktığımız ortaokul da ki en iyi arkadaşım dedem kolon kanseriydi ankara hastanesinde bir aydır yatıyordu biliyorduk artık kaybedeceğiz onu o akşam ortaokul arkadaşımla gidene kadar lafladik deden nasıl dedi ilk önce yutkundum sonra cevap vermek için derin bir nefes aldım anlamış olacak ki anladım kardeşim dedi sonra iki gözümden yaş yavaşça ses yapmadan süzüldü eve girdim babam geldi hoş geldin nasılsın fasillari geçince buraya kokoreç çı açıldı yermisiniz dedi olur dedim hayatında ilk defa yiyecektim babam aldı geldi fakat sanki dünyayı sırtında taşıyordu elindeki poşeti aldım yere bıraktım ne oldu dedim yok bişey hazırlanın ankara ya gidiyoruz dedi anladım dedem o gün vefat etmişti sol tarafımda bulunan banyonun kapısına son gücüm le yumruk attım bilirsiniz lojmanların evlerinin kapısı öyle çok sağlam değildir kapı resmen paramparça oldu sonra dayanamadım dizlerimin üstüne çöktüm babam zor bela kaldırdı beni bindik gittik herkes bana bakıyordu çünkü dedemin ismini taşıyan bendim en çok sevdiği torunu bendim benim ise nefes almaya mecalim yoktu

Okuyan bir kaç kişi dahi olsa devam edeceğim

O gün sabaha kadar uyumadım herkes yarı uyu yarı uyanık haldeydi fakat gözümde zerre uyku yoktu o zaman 22 yaşında olan kuzenim beni balkona çağırdı bi sigara içtik beraber sonra sabaha kadar konuştuk o dedemle olan anılarını anlattı ben anlattım sabaha karşıydı sabah ezanı okundu babaannem o güçsüz dermanı olmayan bacaklarıyla yanımıza geldi sonra ağzından şu cümle döküldü beni dedeniz bu güne kadar hiç dövmedi beni bıraktı gitti şimdi ben onsuz nasıl dayanırım dedi dayanamadım dizlerimin dermanı kesildi sonra sarıldım babaanneme göz yaşlarım nazlanmadi gene yavaş yavaş süzüldü babaannem in omzuna doğru o da ağlıyordu ama bana belli etmiyordu bende ona belli etmiyordum sabah oldu aldık dedemi morg dan güzelce yıkadık kefenledik sonra köye doğru yola çıktık dedem dinci birisi olduğu için eski öğrencileri falan gelmişti sanki mahşer yeri gibiydi çok kalabalıktı köyde ki cami almadı cemaati avlu doldu yetmedi cadde doldu yetmedi çoğu namaz kalamadı zütürdük mezarlığa herkes ben ineceğim diye ısrar etti mezara kimseye veremedim o şerefi indim ilk önce düzelttim yatacağı yeri elimle sonra indirdik amcamla beraber yüzünü açtı amcam dayanamadım ellerimi sakallarında gezdirdim alnından öptüm çok soğuktu dedem ilk defa bana bu kadar soğuktu gözlerimden yaşlar suratına damladı ağlamıyorum dede dedim sanki güler gibi bakıyordu bana gülerdi tabi bayramdan önceki gün arefe günü milletin Arafat da vakte yaptığı gün defnediliyordu o çok severdi bayrami çünkü bütün çocukları gelirdi ama bu bayram herkes bir gün önceden gelmişti

Güzelce kapattık kabrini herkes evine gitmeye başladı o mahşerden geriye kimse kalmadı dedem ve ben kaldık ayak uçlarına geçtim uzun uzun sohbet ettim dedemle ilk defa verdiğim sorunun cevaplarını alamıyordum yüreğim parçalanıyor du dedem üzülmesin diye belli etmiyordum ölüler üzülürmuydu ama dedem ölmedi ki kabullenemedim uzun zaman gelecek diye bekliyordum hep gelmedi yanıma

ilk defa kurban bayramı buruk geçmişti ilk defa bayram tadı alamadım o bayramdan o bayramda bitti artık okula dönüş zamanı geldi fakat beni bir supriz bekliyordu hayatımda bir dönüm noktasiydi

Arkadaşlar şunu da belirteyim şuanda 21 yaşında olan 3. Sınıf üniversite okuyan bir kardeşinizim ikinci öğretim okuyorum şuan da dersteyim okuyan kardeşlerim abilerim varsa gene yazmaya devam ederim fakat takip eden kimse yoksa benimde yazmamın bir anlamı yok

Eğer varsa elimden geldiği kadar sizler için hızlı yazmaya çalışacagim sizden şuku falan istemiyorum ben dertlerimi içimi dökmek aynı hataları sizin yapmamanız için yazacağım inanmayan olursa 21 yaşında olduğuma bütün sosyal medya hesaplarimi hikaye sonunda verecegim