hayatı toz pembe olan zengiliği ile

övünen embesil huur çocukları.

aldığınız telefonla, bindiğiniz arabayla, bildiğiniz sporla, gibtiğiniz karıyla, takıldığınız mekanlarla.

siz amele co'sunuz. sokağın ne olduğunu bilmiyorsunuz, hiç bir zaman da gerçek hayatınıza bu sokak ruhunu anlamayacak, sonsuza kadar orada olan tinerci, keş, hırsızlardan korkacaksınız.

gelelim esas konuya;

1 senedir babam kemik kanseri, son 5 ay ise gözüme bir gram uyku girmedi. yürüyemiyor, nefes alamıyor, yemek yiyemiyor sadece beni öldürün diye ağlıyor.

40 senedir tek arkadaşı sosyalizm ve işçilik! 60 yaşına geldi ve sonunun her zaman küçük bir deniz kasabasında olmasını isterdi. lanet olsun ki, hastane yatağında sona doğru ilerliyor.

uçluğuyla marjinalliği kelimelere dökmeye çalışan huur çocuğu. (o kendini bilir) siz hiç bir zaman elinizde bir sidik lazımlığı ile babanızı işetmeyecek, ağladığı zamanı görmeyeceksiniz. hiç bir zaman gece yarısından sabaha kadar babanızın kokmuş tenini temizlemeyip onun üstünü 10 kere değiştirmeyeceksiniz! ve babanız her zaman sizin kurtarılmayı bekleyen o zütünüzü 1000 kere daha kurtaracak. buna emin olun. ve bu şekilde hayatınıza devam edin.

nasıl olsa babanızı kredi kartından ibaret zannediyorsunuz.

şuku, updullah, okuyun binler. panpa gözüm doldu okuyunca eğer yardım edebileceğim bir şey varsa çekinmeden söyle

adam dale carnegie

bu öfke niye?

@4 eyvallah panpa, kimseden yardım beklemiyoruz doktorlar dışında, bir dr house huur çocuğu da yok ki gelip yardım etsin dıbına sokim.