hayatı tecavüze uğrayan k ç

doğru. yıllarca hep düşündüm acaba bunları yaşamamın tek sebebi benmiyim diye. bence değilim bence benim.bazı sorular yıllar geçsede cevaplanamıyor ama aslında 15 dakika dikkatli düşünsen çözücen olayı. ben düşünmedim sadece önüme ne koydularsa onu yedim, yemek zorundaydım.
aslında herşey çocuklukta başlar hani o bol bol güzel hatıralarının olduğu zamanlar.hemen hemen hepimiz deriz dimi keşke küçük kalsaydım diye. keşke benimde çocukluğumda güzel hatıralarım olsaydıda bende diyebilseydim.
bunları neden yazdı bu liseli diyenler çıkar şöyle özet geçeyim ben yıllarca aradığım sorunun cevabını artık biliyorum gibi ama soru uzun cevap daha uzun.kimselere anlatamadım derdimi bi ben bildim bi ben yaşadım. bunaldım hiçbişey olmamış gibi davranmaktan mutluymuş gibi gözükmekten. fırsatım varken elimde anlatayım bütün olanlarıda rahatlıyım dedim. anlatıcam herşeyi tepmicem bu fırsatı geri.

http://www.youtube.com/watch?v=NOQ9z4bwPcQ

küçüklüğümde üç katlı binanın üçüncü katında otururduk. dededen kalmış bina alt katta amca en altta babanne. ben klagib yumurcak okuldan koştura koştura gelir evin giriş kısmındaki hole kalemi kitabı önlüğü fırlatır doğru sokağa. çok sürmedi bu çünkü 5. sınıftayken artık evimde yaşamıyordum. aileme göre benim bundan sonra yurtta kalmam en doğrusuydu. tamam yaramazdım dersleri giblemezdim hergün çingenelerle kavga ederdim ama bunca şeyin olduğu o yere göndermiceklerdi beni.

babam işçiydi bazı firmalarla çeşitli illere gider kimi zaman 2-3 ay eve hiç gelmezdi. eğer yaz aylarına denk geldiyse benim için müthiş bi fırsattı he bide annem için. akşam ezanında evde olma kuralı yok kahvaltıda düzgün yemek yemiyosun diye ayakkabıyı çabuk eskitiyosun diye dayak yemek yok. kısacası piskopattı babam aile içi şiddet had safhada. sırf babama yaranıyım diye ne çok dayak yedim hey gidi günler. çoğu zaman annemde nasiplenirdi. gene ben iyi çocukluğumdan faydalanır çok fazla dayak yemezdim. ama annemin ağzını burnunu kırdıktan sonra rahatlardı

anneme göre babamın böyle davranmasındaki sebep babannemdi. ah ah derdi annem baban keşke hep babannenin yalanlarına inanmasaydı. her işten geldiğinde önce babanneme gider orda yemeğini yer eve geç saatte gelirdi. e tabi her geldiğindede kavga gürültü gırla. her kavgalarını detaylı bi şekilde izledim küçüğüm olaya sadece seyirci olarak katılabiliyorum. babamdan ne gördüysem bende küçük kız kardeşime uygulardım canına pes ettirdim kızı yıllarca.

evimizde hergün nuska çıkardı her nuska çıktığındada kavga. anneme göre bunları yapsa yapsa babannem yapabilirdi. babama söylediğindede sen benim anneme niye iftira atıyosun diye dayağıda yerdi. nitekim babannem yapmış nuskaları tabi. ha gözümle görmedim o gittiği hocalar çıktı meydana. nitekim her ne kadar hergün dayak yesemde hergün kavga gürültü kıyamet kopsada ben hiç istemezdim ordan ayrılmak. yuvam bildim ben orayı hayallerimde hep orasıda var olmassa olmazlardan. evet evimiz güzel değildi bi üstümüzde çingene mahallesi vardı dağın başıydı ama tek yuvamdı.
ne oluyosa çocuklukta oluyo ne kalıyosa içinde hepsi en eskilerden. bırakmaz peşini belki günde 10 dakikada olsa gelir aklına düşünürsün hep taze kalır o anılar.

hep taze kaldılar hep önüme çıktılar hep ekgibti bi taraflar.aradan yıllar yıllar geçti ama dün yaşamışcasına hissediyorum hala acısı duruyor aynı yerinde.bazen düşünüyorum bunlar olmasaydı mutlu yaşasaydım mutlu kalsaydım neler değişirdi. herşeyi değiştirebilir insan yapamayacağı hiçbişey yoktur eğer gerçekten isterse mum gibi eritir önündekileri. ama işte bırakmaz peşini hatıralar.
http://www.youtube.com/watch?v=ghLyfCa_BqE

http://video.uludagsozluk.com/v/lost-control-5660/
aslında benimde çocukluğumda güzel günler oldu az olsada öz oldu. hemen yanımızdaki binada yunus adında arkadaşım vardı. annesi benimle oynamasını istemezdi :D aslında kimseyle oynamasını istemezdi çocuğu evden dışarı çıkartmazdı.ama ben bi yolunu bulur yunusu evden kaçırırdım. bigiblet sürerdik arka bahçede kazılar yapardık daha nice çocukluklar. uçurtma uçurtmayı çok severdim mesela. onu gökyüzündeyken izlemek çok hoşuma giderdi halada uçurtma görsem gökyüzünde durur izlerim bi müddet.
ve çocukluk aşkım.

http://www.youtube.com/watch?v=s_N98p079ls
adı esra. kıvırcık saçlı tatlımı tatlı bir kız. hele o cilveli konuşmaları yokmu hala kulağımda. tenzile teyze diye bi akrabası vardı bizim sokakta. onunda küçük bir kız çocuğu var 3-4 yaşlarında. annemde tenzile teyzeyle iyi anlaşırdı kahvaltılara giderdik kimi zaman. bunlar kahvaltıdan sonra başlardı karı muhabbetine. e bende napayım şeymayı oynatırdım ağlamasın diye. bi zaman sonra çocuk beni çok sevdi annesine k.ç abi gelsin diyomuş tabi benle oynuyo ya.tenzile teyzede annemi arar beni çağırırdı. bazı zamanlar esrada orda olurdu. böyle böyle tanıştık onunla. daha küçücük bi çocuktum ama nasıl sevdiysem artık hiç unutmadım onu. hatta yeni tarihlerde aradım buldum buluştum. ilerleyen konularda bunuda anlatıcam.
uçurtma uçurtmak gibi yunusla bigiblet sürmek gibi buda çok kısa sürdü. kısa olduğu içinde çok sevdim unutamadım hiçbirşeyi

http://www.youtube.com/watch?v=RcCAGjBMFy4
nerdeyse hergün bigibletle evlerinin önünden geçerdim bir kez görebilmek için. çoğu zaman göremesemde sadece bir kez görebilsem yetiyodu bana. hergördüğümde gülüyo olurdu benim ailemde kimse gülmezdi halbuki. hayranlık duyardım ona bu kadar mutlu olmasına. o güldükçe bende mutlu hissederdim kendimi işte bu yüzden bu kadar bağlandım belkide. ona dair hatırladığım birşeyde rana alagözün herşey bitmiştir artık şarkısını bildiği kadarıyla söylemesi. şimdilerde benim için rakının yanında meze oldu bu şarkı.
http://www.youtube.com/watch?v=CWO6sMCRFDE

http://www.youtube.com/watch?v=bRuQmI4dZWw
karanlıktan korkmamda çocukluğumda başladı.o dönem biraz garip şeyler olmuştu bana. mesela gece geç saatlerde uyandığımda kendimi evde tek başıma hissederdim. ufak tefek hatırlıyorum ama sanki birisi annenler gitti kimse yok evde derdi.önce yatakodasına gider kapıyı vururdum ses çıkmayınca çıkardım dışarıya yani sokağa. gece saat bazen 3 bazen 4 bide dağın başı köpek sürüsü var dışarda.başlardım annemleri aramaya babannemler hemen aşağımızda oldukları için önce ona bakardım ışık görmeyince halamların evide kadar yürürdüm.her sabah bi başkası beni eve getirince kapıya özel kilit taktırdılar. şimdiki gibi çelikte değil kapılar bildiğin tahta. kilidide baya yüksek bi yere taktılarki ben erişemiyim diye. ne hikmetse ben kilit takılsa bile geceleri dışarıya çıkmaya devam ettim. kapının kolunu her çevirdiğimde tık diye açılırdı bırak kilidi o özel kilit bile işe yaramadı.bu yüzden başladık hoca hoca gezmeye.

@28 ismimimi vereydim panpa

bi tanesi nuska yaptı herne olursa olsun boynumdan çıkarmıcakmışım. kaçınız böyle şeylere inanır bilmiyorum ama ben inanıyorum. yani aslında taktığım zamanlarda geceleri dışarı çıkma gibi problemler yaşamamıştım da çocuk olduğumuz için neye yaradığını bile tam olarak bilmiyorum daha. aradan uzun zaman geçti artık sıktı her dakika boynumda duş alıyordum çıkardım çamaşır makinasının üstüne bıraktım. duştan çıktığımda nuskadan eser yoktu. hocaya göre nuskayı üç harfliler zütürmüştü.

https://www.youtube.com/watch?v=Ms6FWzSop8w
yurda gideceğim ilk gün annem eşyalarımı topluyor sıra sıra valizin içine yerleştiriyor.gitmemi istemediğini biliyorum ama kim durabilirki babamın karşısında.benim içinde bir kaçış diye düşünüyorum hem bir sürü arkadaşım olacak orda. kardeşim üzgün gözüksede mutlu olduğu her halinden belli. ben son son televizyon izlerken babam kapıdan buçukta aşağıda ol diyerek valizlerimi arabaya indirdi.annemse babamın yanında ağlamaktan korktuğu için o aşağı inince belli etmemeye çalışarak ağlamaya başladı. o böyle yaptıkça ben hepten üzüüyorum hiç gitmek istemiyorum. annem yanıma geldi ağlamaklı sesle öğütler veriyor bana .

-bak oğlum orda kendine çok dikkat et, arkadaşlarınla kavga etme , sakın ha hocana saygısızlık yapma, derslerine iyi çalış

gözlerinin içinde okunuyor nasıl korktuğu koskoca bi belirsizliğin içine yolluyor oğlunu. onun o bakışı o ses tonu beni hepten fena yapıyor sarılıyorum anneme başlıyorum ağlamaya. küçüğüm daha doyamamışım ana kokusuna. hiç bırakmak istemiyorum annemi ama saat geldi buçukta aşağıda olmamı söyledi babam geç kalırsam gider ayak dayak yicem. annemde bunu çok iyi bildiği için gözyaşlarımı sildi teselli etmeye çalışıyor bu seferde

-oğlum ben senin yanına gelicem hep sen hiç merak etme bak baban aşağıda bekliyor kızıcak sana hadi güzel oğlum benim.

annem hiç yalan söylemez beni yalnız bırakmaz diyorum kendi kendime biraz daha sakinleşiyorum. annem göz yaşlarımı siliyor üstümü başımı düzeltiyor. kapıda anneme doya doya bi daha sarılıyorum zar zor ayrılıyoruz sanki bir daha hiç göremicekmişim gibi ona dikkatlice baka baka merdivenlerden aşağı iniyorum.

https://www.youtube.com/watch?v=iknY0C0UwRs
babam arabayı çalıştırmış beni bekliyor.içerden el kol hareketleri yapıyor belli ki gene sinirlenmiş. korka korka iniyorum merdivenlerden aşağıya. arabaya ilk bindiğimde hiçbirşey söylemedi oda kendince daha sakin olmaya çalışıyor gidiyorum diye. ama işte tutamadı kendini önce küçük sorularla başladı azarlamaya.

-ben sana ne dedim? kaçta aşağıda olacaktın sen?

korkuyorum şimdi cevap versem hepten sinirlenip vururmu acaba diye. ben cevap vermedikçe hepten sinirleniyor bu sefer daha yüksek sesle aynı soruyu soruyor.ben her an tokat yiyecekmişim gibi büzülmüş ne yapsam diye düşünüyorum. en sonunda kısık ve titreyen bir sesle cevap veriyorum 18.30 da baba

babam bu seferde ses tonuma kızıyor oğlum karı gibi cevap verme lan adam gibi cevap ver bana karımısın sen.

ben biraz daha yüksek bi sesle aynı cevabı veriyorum. ama babam istediği cevabı alamamış gibi dahada sinirleniyor, bir yandan bana bir yandanda yola bakarak,

-madem 18.30da aşağıda ol dedim sanada niye dediğim saatte burda olmuyosun salak çocuk.

bundan sonrası yol boyunca beni azarlıyor bense korka korka babamın her an bana vurmasını bekliyorum.

http://www.youtube.com/watch?v=Fv5DgGL9FFM
yarım saat sonra yurda geldik. babamdaki o tavırı hiç unutamadım.sanki onun çok büyük bir düşmanıymışım gibi yüzüme dahi bakmadı.keşke o zamanlar küçücük bir çocuk olduğumu baba sevgisinede muhtaç olduğumu anlayabilseydi.babamdan çok korkardım o geldiğinde telaşlanırdım ama çok severdim onu. hep beni sevdiğini belli etmesini bekledim. bir kere oğlum benim gel beraber gezelim demedi ne istiyosun diye sormadı.onun neler yaşadığını bilemiyorum artık belkide kendince gerekli sebepleri vardı.ama keşke sevgisini belli edemesede eziyet etmeseydi bize.
yaşananları geri almak imkansız. keşke elimizde olsa herşey. bu gidişle bu hikaye keşkeyle devam eder keşkeyle biter.

herneyse yurda geldiğimizde ben etrafıma bakınıyorum tanımaya anlamaya çalışıyorum yeni evimi. yurdun hemen üst tarafında çocuk parkı var hemen gözüme o ilişiyor. oo diyorum süper bi yere geldik.
yurdun kapısındayız zile bastık yaşıtlarımda bir çocuk açtı kapıyı.bizi elimizde valizlerle görünce yeni talebe olduğumu anladı fırladı hocayı çağırmaya.saçları düzgün şekilde taranmış kısa boylu şişko bi hoca karşıladı bizi.hocanın odasına geçtik.inanılmaz mütevazi bilgili konuşuyorki babam hemen etkisine girdi adamın.yani zaten o saatten sonra bile ben hoca için ne anlatırsam anlatıyım inanmazdı bana.aslında bende çok sevmiştim hocayı çünkü babamdan sıcak davranıyodu bana sanki bana bakarken gözleri parlıyodu.meğerse klagib hoca rolleriymiş bunlar.

http://www.youtube.com/watch?v=4kPLYS5fjEU

http://www.youtube.com/watch?v=vHAbKMUBDGc

babam harçlık vermedi giderken, annecim bunu bildiği için evden çıkmadan önce cebime sokuşturmuştu parayı.aslında pazar için bile doğru dürüst para bırakmazdı eve.üç kuruş para her zaman bizden daha değerliydi onun için.
yurttaki ilk günüm çocukluğumun çalındığı gündür benim için.o günden sonra bir daha hiç çocuk olamadım çocuk gibi yaşayamadım.yurdumuz 2 katlıydı. üst katta derslikler ve büyük yatakhane, alt katta abdesthaneler mescid ve küçük yatakhane vardı. ben ikinci katta kalıyordum. dolapları 2'şer kişi kullanırdık. aslında dolaplar çok küçüktü yani öyle 2 kişinin kullanacağı gibi değildi. gerçi ne kadar çapımız vardı ki elbiseler küçük olduğu için bi şekilde sığardı.
benim dolap arkadaşım ömer, namıdeğer deli ömer. çocuk arada kafayı sıyırır ne yaptığını bilmezdi, yakın sayılırdık onunla ama pekte sevmezdim o deliyi. ilk günümüzde dolaplarımız, yataklarımız verildi.benim yatağım hemen kalorifer kenarında, ranzalı yatağın altında yatıyordum. üstte eski talebelerden faruk diye bi ayı yatardı. hoca kafasına göre yatakhanedede hiyerarşik bir düzen kurmuştu. ranzalı yatakların üst katında eski talebeler, alt katındada yeni talebeler yatardı. tabi onların yataklarınıda bize toplatırdılar.

http://www.youtube.com/watch?v=PIU6EPzCK_I

@43 panpa allah akıl fikir vermiş ama sonra gidip kendini bir deliye gibtirmişsin galiba

https://www.youtube.com/watch?v=p9kP53XCVhA
karanlık korkumla ilk o gece yüzleştim. evimizde odamın tam karşısında mutfak vardı. gece ben yattığımda annem mutfakta bulaşık yıkar olurdu. bende onu izler yavaş yavaş uyurdum. artık ne annem vardı nede korkmamamı sağlayan ışık.
ilk gün sabahın 5 inde namaza kaldırmaları çok zor gelmişti bana. tamam evdede okul için erken kalkardım ama bu kadarda değil. hele ki o buz gibi suyla abdest almak ve kurulanamamak, gerçekten çok kötü.
abdestini alan direk soba kuyruğuna girerdi. sobanın etrafında halka oluşturur ilk abdest alanlar hemen önde yer kapar, sonradan gelenlerde bi arkadaki halkada öndekilerin ısınmasını beklerdi, taki hoca gelene kadar. o geldiğinde hemen herkes hocanın gördüğünü farkettirmeden mescide koşar saflara otururdu. namazdan sonra alt katta bulunan yemekhaneye geçer kahvaltımızı yapardık. hiçbir yemeğin ana yemeğinin yerini tutmadığınıda o sabah öğrendim ben.