Özlemle ilerlediğinden beri deniz kenarını tatmıyordum fakat hastaneden gelince evden para alıp bira almaya çıkmıştım ve yaptım büfeden dayak yemiş halimle 3 bira alıp yine deniz kenarına gittim.. Efesimi açarak denizle muabbet edercesine dertlerimi dinletmeye çalışıyordum. Ama aklımda tek soru vardı özleme nasıl açıklayacakdım? herşeyi anlatsamıydım? hiçbirşey söylimeyecekdim yalan söylemiyecekdim eğer fazla ileri giderse herşeyi anlatacakdım.. Biralarımı içtikden sonra uyku çöktü yarı baygın gözler ile oracıkda uyuya kalmışım sabah yine orda kalktım saat 8 civarıydı kimse yoktu eve doğru yürümeye başladım.. ve eve geldim biraz kahvaltı yapıp suratıma buz koydukdan sonra okul saatinin geldigini anladım özlemin yanına gitmek zorundaydım ve hazırlanıp çantamı almadan yola koyuldum özlemin evlerine gelmiştim zile basmaktan korkuyordum ve kapıdan geri döndüm ve aşşağıdaki zilden basıp çagırmaya karar verdim zile bastım ve kapıyı açmışlardı sanırım 1-2 dakika sonra balkona çıktı özlem ve hadi gel seni bekliyorum diye bağırdım veda oda apar topar hazırlanıp çıktı ve dış kapının açılmasıyla özlemin Çığlıklarıyla tüm binayı zıplatmıştı resmen hemen ağzını kapattım gözleri dolmuştu. Ve bana keşke izin vermeseydim diye bir cümle kurmuştu ne yaptıgımı biliyordu.. Ve bunu kimin yaptıgınıda ve bana o soruyu sordu neden söylemedin diye ne diyeceğimi şaşırmış olsamda seni bu olaylara katmak istemedim diyerek cevap verdim ve konuyu kapatmamızı istedim oda pek karşı çıkmadı okula gitmeyelim dedim gezelim tozalım istersen dedim.. fakat cepte 1 kuruş yoktu bütün paramı yine biraya vermiştim ve özlem olur dedi fakat yalan söylemeden paramın olmadığını öyle isteklerini alamayacağımı dile getirdim ve oda anlayışla karşıladı ve hep senmi gezdireceksin bu sefer bendensin diyerek gülümsede.. hoşuma gitmişti beyler onu kaybetmek istemiyordum ne olursa olsundu. özlemle akşama kadar memleketin altını üstüne getirdik heryerde ayak izlerimizi bırakdık ve özlemi evine bırakacakdım evine doğru yürüyorduk birden bana sarıldı sakın birdaha benden habersiz birşey yapma diyerek cevap verdi ama anlatamazdım ona onun üzülmesini istteyemezdim.. ve cevabı reddettim o ise adımı söyleyerek kızgınlık içerisinde bir kaç kelime söyledi ben ise yenik düştüm özleme ve kabul ettim. söz vermemi istedi ve üstüne üslük 2 defa söz vermiş oldum babasına verdiğim söz hâlâ aklımdaydı ve bu sefer dudagıma buse koymak yerine öpmüştü 20-30 saniye sürmüştü.. ve kafama kafısını koyarak sakın beni bırakma dedi duygulanmıştım ağlama duygum tazelenmişti ve seni bırakırsam ölürüm dedim ve kız tebessüm etti ve ben hiç içeri girmeden binadan çıktıgını gördüm . ve eve doğru yürümeye başladım ve bu sefer... devamı yarın beyler gelmeyi unutmayın cidden

edit:3dk da bu kadar uzun nası yazdım mk

Hayatım böyle geçmişti 2-3 arkadaşım var şimdi oda giblediği zamanlar işleri oluyordu şimdi benim o günki kıza neden mutlu oldugumu anladınızmı binler? ben çok yalnızlık çekiyorum içine kapanık biriyken özlem herşeyimi değiştirmişti hayatımın aşkıydı kimseye kanmamam gerekirdi fakat telefon numarmı isteyince şaşırmadım değil doğrusu hafifte olsa mutlu olmuştum ve 6 ay önce sonkez rüyama girmişti beyler uzun zaman sonra ilk defa girmişti ve artık gelmeyeceğini kendime başka hayat kurmamı istediğimi söyledi inanamıştım ve kalkıp yeniden ağlamıştım hayat beni üzüyordu hiçbirşeyi giblemeyeyi öğrendim fakat biri bana şefkat gösterince her zaman mutlu oluoyordum hâlâda öyleyim kimseyi üzme gibi bi derdim yoktu fakat hayat herkese eşit davranmıyordu bunun farkındayım ama gerçekten dayanamıyorum artık herkesin istedğimi gibi değilim ben bile kendi istedğim gibi değilim özlemi hâlâ görmek için canımı verebilirim ama gelmiyor işte. Hayatı giblemeyin moralinizi gibin kimseye güvenmeyin utanmayın dayak yemekten korkmayın yediğiniz dayagın acısını çıkartırsınız ben böyle kendim büyüdüm büyütmediler beni kendi ayaklarımın üstünde durdum şimdi sorsanız güçlümüsün diye asla güçlü değilim ben hayata yenik düştüm beyler o günden sonra ankaraya özlemin mezarına birdaha gitme şansım olmadı şuan yerini bile hatırlamıyorum fakat özlemi hâlâ özlüyorum belki şimdi olsa evlenebilirdik harika olurdu şuan dünyanın en mutlu insanı olarak size özlemle hayatımı yazmak isterdim fakat şartlar müsait olmadı mutlu olmak bana haram gibi geliyordu yada Allah beni böyle sınıyordu ama kaderime hep sövüyordum hiçbir zaman istediklerim yanımda olmuyordu ilk aşık oldugum kızdan haber alamıyorum, adaşım nerde bilmiyorum, beratı o ev taşındıkdan sonra birdaha görmedim bazen aklımda hâlâ sevdigim kızı cezalnadırmadıgım için kendimi parçalamak gelsede ben alıştım beyler özlemin yokluguna dahi alışmak istiyorum yanımda olmasını istiyorum hâlâ öyle olmasını istiyorum Allah kimsenin başına vermesin böyle olayları kimse bu kadar ağır yükü taşıyamaz ben ağlamaktan kuduruyordum uykusuzlugum ise dert olmuştu üstüne yetmez gibi alerji olmuştum. Fakat bazen yaşadıklarım aklıma gelir para arar bulur yine 2-3 birayla özlemin şerefine içerim çünkü hâlâ onu seviyorum ağlıyorum eskisi kadar ağlamıyorum artık beyler arada bir yada bazen hiç bunları yaşayan bir gençten ibaret alın seveceğiniz kişiyi sevin doğru yolu bulun dua edin. Benim diyeceklerim bu kadar beyler Hepinize Teşekkür Ediyorum Beni Dinlediğiniz için çok sağolun ilk defa birine açtım bu konuyu ve azda olsa rahatladım gibiyim sözlük ailesini seviyorum gerçek ailemden daha çok cana yakınlar.
-
SON
-

iyi beyler varmış bi kaç kişi şu şuku olayından vazgeçtim kimse yokmuş gibi hissediyorum kimse tepki vermeyince her parttan sonra bi yorumlarınızı alayım devam ediyorum

Özlem karşımdan geliyordu çok heyecanlanmıştım özlem ile ilk iş hayatınıda çıkartıyorduk çok güzel günler bizi bekliyordu okullar açılmasına bir hafta kadar birşey varken benim yıkılma ânım olarak tabir ettiğim gün gelmişti. Özlem ile birgün etrafı süpürdükden sonra konuşuyorduk ben biryere gidip gelmiştim nusret abinin işi çıkmıştı o yoktu gidip geldigimde özlem yerde yatıoyrdu baygın bir şekilde bayılmıştı sanırım sıcakdan diye düşündüm kafasına elimi uzattım ve yanıyordu dişinden hafif kanama geliyordu hemen tedirginleştim hemen kolonya bulup kendine getirmeye çalıştım öyle oldu ne oldu diye sorduğumda bilmiyorum cevabını vermişti pek zorlamadım fakat ne oluyordu? düşünmeye başlamıştım ve akşam saat 11 civarında köşeme biramı alıp gitmiştim özleme söz verdiğim halde acı çekiyor gibiydim dayanamıyordum ve gittim özlzemin sesini duymak istedim ve annesini aradım özlemle görüşmek istediğimi söyledim o ise hastanedeyiz nikogibenroman dedi korktum hangi hastane dedim olayı dinlemeden özel akdeniz hastanesini koştura koştura gittim saatin kaç oldugundan haberim yok idi özlem içerde ve doktorlarda içerdeydi annesi ablası ağlıyor babası ortalıkda yokdu doktor çıktı ve o cevabı söylediginde o an canımdan bir parça kopmuştu özlem kanserdi.. kan kanseriydi... yıkılmıştım o an bütün ağırlıklar çökmüştüm oldugum yere bayılmıştım yine sakinleştirici yemiştim kaç defa oldugunu hatırlamıyorum sakin olamıyordum her gitmesine sakinleştiricinin dozunu arttıroyrlardı ben artık canımın bir parçasını hissedemiyordum özlem ellerimden kaçıp gidiyordu ve babası geldi çözüm yolunun olabiliceğini söyledi doktor ben ise yere kapanmış şekilde ağlıyordum doktor yurt dışında tedavi görebilecegini söyledi babası apar topar ayrıldı nereye gittigini bilmiyorum fakat sonradan ögreniyordum babası yüklü miktarda para çekmişti yurt dışında tedavi görecekdi Allah o anı size yaşatmasın.. ben ağlıyordum annesi ablası perişan haldeydi herkes kafayı yemişti fakat bu çok ağırdı küçük yaştaydım hastanede 1 gün kaldım özleme bakarak geçirmiştim ve ardından eve gittim evde tavana bakıyordum neden ben Allahım diyordum dua ediyordum özleme olmuyordu hergün git gide durumu kötüleşiyordu yavaş yavaş saçları dökülüyordu vitaminsiz idi babası 1 hafta sonra özlemin yurt dışına gidecekdi fakat hangi hastane nereye oldugunu söylemeden apar topar gitmişlerdi ve birdaha göremeyecekdim özlemi hayatım kararmıştı sevdiklerimi elimden alıyordu hayat denilen illet her gece kâbuslar görüyordum bunalmıştım intihara dahi kalkıştım fakat özlem üzülürdü okullar açılmıştı ben dalgındım 1 ay öyle geçti annesini aramıyordum oda beni aramıordum ben özlemi artık çok özlemiştim..

12 ŞUBAT 2011 Ne mi? O gün bir telefon geldi arayan annesiydi höngür höngür aglıyordu normal ağlamasından çok daha beter şekilde ağlıyordu ve bana ağlamaklı bir ses tonuyla ÖZLEM hayatını kaybetti dedi o an kalbim tutulmuştu odamda baygın düşmüştüm 1 saat sonra kendime geldiigimde ağlayarak kıvranarak yerde yatıyordum babası 1 hafta sonra cenazeyi ankraya gömmek için beni aradı ve ağlamaktan cevap veremiyordum intiharı deniyordum yeter diyordum sevdiginiz parçanız gitmişti puzzle tamamlanacakken herşey darma duman olmuştu hayatım iyice taka sarmıştı babası 1 hafta sonra beni antalyadan aldı cenzaye zütürecekdi ağlmaktan nefesim kesiliyordu onu göremiyordum.. duyamıyordum.. sevemiyordum.. saçını okşayamıyordum.. onun kokusunu içine çekemiyordum ağlıyordum.. öğle namazına doğru kalkacakdı ayakta duramıyacakdım mezarlıgın ismi karışık birşeydi bayınmıydı neydi tam hatırlamıyorum ifşa ederdim.. Beyler o topraga gömdüklerinde ben ağlamaya ve bağırmaya başlamıştım benide gömün diye beni güçlükle tutuyorlardı annesi babası perişan halde onlarda yıkılmıştı fakat benim ömrüm özlemsiz nasıl geçecekdi.. Artık iyice bitmiştim o an onu gömdükden sonra birdaha göremeiyecekdim özlemi özlüyordum artık hayatım bitmişti her gece ağlıyor biralarla ayaga kalkıyordum.. ve gömdükden sonra 2 gün boyunca ankarada kaldım ve ardından babası tekrardan manavgata bırakdı beni 2 gün boyunca ağladım gelirken ağladım artık hiçbir amacım yok idi. hayatımın kararmasını anlatamıyor anlyamıyordum doğru düzgün konuşamıyordum ev hali desen giblerinde değildim bir gün gelip niye ağlıyorsun demedidler ben iyice odama kapandım 9. sınıfta sınıfta kalmıştım herşey bitti derken ailem tekrardan memlekete dönme kararı almıştı dayanamıyordum.. artık aylar öylece geçiyordu özlem rüyalarıma giriyor ben kalkıp aglıyordum dayanamıyordum günler saatler durmuyordu onu özlüyordum gerçekten özlüyordum pskiyatri dahi gitmedim... anlatamıyordum. her gece bira alıp ağlıyordum birayla kalkıp birayla ağlıyordum hayat benim için bitmişti artık dönüm noktam yoktu gülmüyordum gülemiyordum ve ağustosda memlekete gidiyorduk taşnıyorduk resimleri hala aklımdaydı vede geldik memleteke kiraya verdigimiz evimizi 1 ay önce boşaltma emri vermişti ben odamı toparladım ve yine bakmaya başladım yine tavana yine ağlamaklı ve resmini arıyordum resmi yoktu delirmiştim evdekilere çatmıştımr resim yoktu kayıp olmuştu nereye gittigini bilmiyordum sadece resimlerini istiyordum onla motivasyon olmaya çalışıyordum bulalamıştım artık iyice darma duman olmuştum özlemden hiçbir eser yoktu bunun üstüne hattımda kapanmıştı hattı bi gayretle açtırdım annesinden yeni bir resim isteyecekdim fakat olumsuz çıktı ne annesinin neden babasının numarası yoktu hat kullanılmaktaydı artık tamamen bitmiştim hayatım özlemin gözlerine bakarak geçiriyorken bitmişti acı duyguyla bundan sonra ne olacakdı onu düşünüyordum özlemi düşünerek bu şehirdeki hayatımı düşünüyordum...