hayatı boş geçenler gelsin

doğru düzgün hatırladığım bir anı yok amk bütün hayatım pasif geçti sıkıcı hareketsiz yani asosyal biçimde ilkokuldakiler huur çocuğuydu 4.sınıfa kadar her hafta dayak yerdim annem bana hep sana sataşanı gibleme derdi her hafta dayak yediğimi görünce 3 yılda anladı ya da aptala yattı küçüklüğümde beni kimse dövmezdi ama bazen içimden keşke dövseydin anne derdim o derece berbat ederdi beni hemen herşeyden soyutladı beni mesela sokak hayatı hiç dışarı çıkartmadı beni 10 yaşına kadar özgüvensiz büyümemi sağladı ortaokul ve lisedeki asosyalliğimin sebebi annemin beni yetiştirme şekliydi insanlar bana yaklaşmadıkça ben kimseye yaklaşmıyorum rahatsız etmeyeyim kimseyi diye düşünürüm sürekli liseden birkaç arkadaş olmasa hepten yannanı yemiştim 1-2 hafta aramadığımda sitem eder 1-2 arkadaş diğerleri için ancak onlar beni ararsa ben de onları arıyorum diğerleri dediğim 8-10 arkadaş var yine nerden baksan anlayacağınız üzere şu geçen 19 senede hiç kız arkadaş sevgili falan olmadı 1-2 senedir falan kızlarla yavaş yavaş konuşmaya başladım ama onlar konuşursa ancak ayrıca şu hayatta çok ciddi söylüyorum gerçekten mutlu olduğum bir an olmadı ama şükür ki ufak mutluluklar olmuyor değil mesela iddaa dan 50 lira buldum hayattaki en büyük mutluluklarımdan
bütün hayatı özetlemişim nerdeyse amk

edit:bütün önerilere açığım

edit2:panpalar öyle korkak biri de değilim ama şanssızmıyım kadersizmiyim anlamadım bunca senedir

edit3:ağır uykusuzum son 3-4 aydır sabah 6 da yattığım günler oluyor gececi panpaları başlığa bekliyorum 1 aydır 2 defa dışarı gezmeye çıktım o da tek başına arkadaşlarla da görüştüğüm yok şu sıralar
erkek kız farketmiyor zorunlu birşey olmadıkça insanlarla ilk irtibatı kuran ben olmuyorum

edit4:iş bul diyenlere üni sınavları için 2.senem tek umudum adam akıllı bir üni ve bir bölüm kazanmak

kazandım panpalar hepinize teşekkür ediyorum hayatı biraz yola koymanın zamanı geldi de geçiyor