23 yaşındayım. elime kız eli değmedi

178 boyunda 60 kiloyum. sıskayım yani. ama yakışıklıyım (ciddiyim)

işletme mezunu işsizim

askerden yeni döndüm. mal gibi boşluktayım

kendi şehrimde bir tane bile takılabileceğim arkadaşım yok

bütün gün evde oturuyorum. yemek falan yapıyorum. annem bana soruyo akşam ne yemek var diye.

iş başvurularından kimse dönmedi şu ana kadar

asosyalliğin dibindeyim. markete bi de bankaya gidiyom en fazla

ayrıca çulsuzum. öyle aile zengin falan değil. 2 sene önce zar zor krediyle ev alabildiler.

telefonum operatör mesajları ve annemin aramaları dışında çalmaz

daha sayım mi

daha;

geçe sene çok sevdiğim kız tarafından reddedildim. zaten kabul etmesi mucize olurdu

eve misafirliğe gelenler acıyan gözlerle bakıyo artık

şu an tek arkadaşım komşunun çocuğu çalıyo o da ya gitarda bi şeyler göstermem için ya da bilgisayarı kullanmak için geliyo

say panpa.

bakın yok

senin şu hikayeni dinledikten sonra keşke yerinde olsam dedim... kısa bir tavsiye kendini özel hissetme

Gitar çalmışın. üni okumuşun ama hatun eli değmedi. Hagibtir diyoruz

Yakigibliysan azda para varsa manita yoksa malsindir

Bu mu amk kötü dediğin hayat

haha belki ben senden kötü değilim ama senden kötü olan zibilyonlarca insan var Türkiyede
yarramın başı mağdur edebiyatı yapma dıbına korum hiç üzülmedim haline aksine misafirlerin o acıma bakışları dedin ya orada misafirlerle gurur duydum hakkaten acınasısın lan ibiş