+15
Bundan bayaa oldu bu olayı yaşayalı.
Hala o gün aklıma geldikçe gözlerim dolar, kendime küfrederim.
Önüme konulan onca fırsata rağmen bi taka yaramadığım için. Şükretmeyi bilmediğim için. Yetinmeyi bilmediğim için.
Neyse, o günün akşamı eve misafir geleceği için annem alışverişe çıkıcaktı.
Ben de beraber gidersek hem karnım doyar hem de bir şeyler alırım diye hemen ayağa fırladım, annem de tamam dedi.
Üstümü giyindim falan çıktık yola.
Gittik AVM'ye yedik mc donalts'dan yemeğimizi.
Yanında da ekstralar falan filan...
Gittik sonra kılıçoğlunda (doğuda en meşhur pastaneler zinciridir) çayımızı içtik pastamızı yedik.
Sonra dedik ki hadi Carrefour'dan alışverişimizi yapıp dönelim eve.
indik carrefoura , ekmek kola tavuk derken cipslerin olduğu yerden geçerken ben cips alıcam dedim.
Gelecek misafirin de 6 ve 13 yaşında çocukları var, akşam çocuklara ps3'den oyun açarım, diğer büyükler de okey
oynarız yanında iyi gider falan diye düşündüm.
Gittim reyonun yanına önümde 50 çeşit cips var, ben benim sevdiklerimden birkaçını arıyorum ki daha iyi olsun. Lays
olmaz, cipso olmaz falan derken 5-10 dakika geçti ben hala karar aşamasındayım falan daha seçemedim yani
sonra gözüme benim bulunduğum reyona doğru gelen 8-10 yaşlarında çocuk ilişti.
Üstünde muhtemelen abisinden kalan bi kıyafet, pantolonu yamalı, ayakkabısı yırtık.
Esmer bir çocuk.
Kürt çocuğu işte.
Muhtemelen şehrin en varoş mahallelerinden birinde oturan o çocuk...
Hani her gün yolda giderken sağda solda görüp de giblemeden geçtiğimiz o çocuklar var ya... onlardan biri.
Geldi koşarak 1 metre ileride durdu falan.
Cipslere döndü baktı, ben çocuğu izliyorum hala. Sonra gülerek annesine doğru koşarak gitti.
Hiç bir şey demeden. Anne bana cips al falan demedi.
Annesinin 2 elinde kardeşi , arkada da bir tanesi
Orta yaşlı kapalı bir kadındı o da.
o çocuk Muhtemelen hayatında 1-2 kere gelmiştir böyle büyük yere. Ama canı o kadar istedi ki o cipsi yemek ama o
annesine dönüp bunu al bile demedi. Biliyordu çünkü.
Hayat ona benden çok daha önce göstermişti gerçek yüzünü.
Ben önüme sevmediğim bir cips koyulunca sinir küpüne dönerken orda o çocuğun o istekli ama mahrur bakışı bana çok şey
öğretti... Alışverişi tamamlayamadan poşetleri atıp ağlayarak çıktım dıbına koyduğumun yerinden. Sonra neden çocuğa
cipsi satın almadım diye düşündüm, o cipsi çocuğa verebilecek bir ortam yoktu. Ama gibeyim, alsaydım ne olacaktı ki o
cipsi? Ertesi gün, sonrası daha sonrası.
Sonra eve doğru gözlerimden yaş akarak giderken düşündüm, sürekli marka giyen, 24 saat dışardan yiyip içip sıçan,
gününü gün eden, ayağı avmlerden geri gelmeyen 20 yaşındaki adamın ne torpili vardı da bu gibtiğimin hayatına yaşı
10u bulmayan çocuktan 10 adım önde başladı? O çocuğun günahı neydi? Neden başlamadan öyle bir şekilde sınırlandırıldı
hayatı?
dıbına koyayım
Adaletsizsin dünya...
