aynı konuyu defalarca tekrarlama dostum iyi dans et ki akımına kapılalım.

Reserved amina kodumun

Eyvallah

Şimdilik bu kadar beyler, geldiğimde sizleri daha kalabalık görmek istiyorum. iyi geceler, iyi yorumlarınız için herbirinize teşekkürler, dediğim gibi daha fazla uyumam lazım .

reserved

Eve ilk adımımı atmaya kalkmadan çocuk Melih abi. diye seslendi.
Hiç umursamadım, zaten bana seslenmemişti. Bana seslenmiş olamazdı, bu ihtimal milyonda bir bile değildi, yoktu. Eve girip kapıyı kapattım, kapı çaldı. Aynı çocuk kapıdaydı, abi ben Cenk BüfBüf'te çalışıyorum geçen gün Betül abla seni takip ettirdi, bu gün kesinlikle seni bekliyorlar, gitmessen işimden olucam, yemin etti akşam bize gelmesse kovarım seni diye, ne yap ne et ikna et onu dediler. dedi. Mükemmel bir fikir arıyordum ama yoktu, kimseye yardım edecek durumda da değildim, Ooo koçum sana kim karışabilir ya aslan gibi delikanlısın sen, ver adresi gidip biraz kızayım onlara kimi korkutuyolarmış onlar dedim. önceden yazdığı kağıdı verdi, çok sağol abi diyip sevinç çığlıkları atarak uzaklaştı, eve girince ilk iş olarak kağıdı çöpe attım. Tabi ki de gitmeyecektim. Hem benim böyle boş işlere vaktim yoktu, daha fazla uyumalıydım.

7 Numaralı dairenin önüne gelince duraksadım, burası benim dairem değildi. Kadın haklıydı 7 Numarada kimse oturuyor gibi değildi, sahiden benim kapı numaram neydi ? Yabancılaşmak, bu kadar olmamalıydı, bu kadar kopmamalıydım hayattan. En üst kattan başlayarak benim kapıma en çok benzeyen kapıyı aramaya koyuldum, 11 Numaralı dairenin önüne 13-14 yaşlarında bir genç oturmuş sanki beni bekliyordu, ayrıca 11 Numara benim dairem gibi duruyodu, denedim açıldı.

Bina'nın kapısını açan anahtarım yoktu, rastgele bir zile bastım. Cevap gecikmedi :

- Kim O ?
yaşlı bir sesti, yorgun, yaşamaktan sıkılmış olmalıydı, hemen ölmek istiyordu, biliyorum öyle değildi ama öyle düşünmek istedim.
+Benim.
-Kime geldiniz ?
+Ben 7 Numarada oturuyorum, anahtarım yok, kapıyı rica etsem açabilir misiniz ? ( bu çok nadiren yaptığım bir şeydir, genelde iletişim kurmamayı tercih ederim insanlarla, bu benim için çok fazlaydı. )
- 7 Numara boş, kimse oturmuyor orada.

Kapıyı açmayışından daha fazla sinirimi bozmamıştı elbette ama, 7 Numara boş falan değildi. Yeteri kadar boşlukta olduğumun farkındaydım ama buna başkalarını karıştırmak istemiyordum. Yine unutmuştum, çoğu ayrıntıyı unuttuğum gibi, kapının kilidi bozuktu, tamam bir anahtar gerekiyordu açmak için ama her anahtar açabiliyordu, içindeki milin dönmesini sağlayan herşey kapıyı açabiliyordu.

güzel gidiyor okurum, ayraç atim bitane

Devam etsene amcik

Moralim zaten bozuktu sebepsiz yere , iyice gibtin kardes. Ama olsun zevk almiyorum degil bu ruh halinden. Midem bulandi gozlerim yasardi amk. Devam

Diğer insanların gözünden anlatmam gerekiyor burayı : Hava çok güzeldi, ne sıcak ne soğuk. Güneşte tam olması açması kadar açmıştı ne az ne fazla, her yer de koşuşturan insanlar, bu güzel havanın tadını çıkarmaya gelmiş çiftler vardı, hayat yalnızca insanlara değil, kuşlar içinde güzel olacak ki, cıvıl cıvıl uçuyorlardı.

Bana göre yine taktan bir gündü, sigaram yoktu, dünya'nın güneş sisteminden bağımsızlığını ilan etmesi bile ilgimi çekmeyecekti çünkü sigaram yoktu. Kırmızı Marlboro'mı almıştım. Artık sigaram vardı, ama yine taktan bir gündü, demek ki günlerin taktan oluşu sigaramın olmasına bağlı değildi artık, insanlar gereksiz bir şekilde mutluydu, sanki üzülecek hiçbirşeyleri yokmuş gibi, cadde boyunca kahkaha atarak yürüyenler, beraber öleceklerini sanarak birbirinin gözlerinin içine bakan çiftler, içim daralmıştı yine, yine kendi kabuğuma çekilmem gerektiğini anladığım zamanlardan birindeydim. Sık sık olurdu, mutlu insan görmeye tahammül edemezdim, dünya taktan bir yer, bu kadar mutlu olmayı nasıl başarıyorlardı anlamıyordum

işte ölcez gitcez dimi lan? son acı yani? he, müdür?
mnkym bi tane de başlık melankoli ve depresyonu derinleştirme haricinde bişey uyandırıp içimde ilgimi çeksin artık yeter lan.

reserved

devam et

-Bölüm 6-

Sigaram yine bitmişti, hiç olmadığı kadar erken bitmişti ama bu sefer. BüfBüf'e gitmek istemiyordum, ne insanları mahçup etmek ne de yaaa ne gereği vardı, biz onu zaten içimizden geldi diye yapmıştıkk muhabbetlerine girmek istiyordum. istediğim tek şey, yandıkça karamel aromasını damağın en üst noktasına bırakan, ve dumanı üflerken is kokusunu burnunuza ihtiva eden bir paket Kırmızı Marlboro. Evin yakınlarında zincir marketlerden biri olacaktı, ve sigaraya satıyor olmalıydılar, gerçi çok uzun zaman olmuştu Migros, Carrefour gibi yerlere girmeyeli, belki sigara satmak yasaklanmıştı, kim bilir. En azından iki insan görürüm bahanesiyle yola koyuldum.

abi devam

hele gardaş ne anlatıyon sen ya amk gece gece bir anda böğrüme öküz oturttun bu arada aslı ne beşyıl öncemi gitti ne zaman gitti zarfın sabahı hangi sabah içinde ne vardı amk herşeyi kopuk kopuk anlatmışın

Aslı hep olacaktı, kaçmaktan vazgeçtim. Bunun sonu yoktu, hep kalbimde olacaktı, nereye gitsem benimle gelecekti zaten, vazgeçtim kaçmaktan. Aslı iyiydi güzeldi ama artık yoktu bunu kabullenmeliydim. Yapamayacağımı bile bile denemek istemiştim en azından, en azından denedim. Olmadı, kabullenemedim olmayışını, olsun yokluğuda güzeldi diyemedim, yoktu ve olmayışının da sonu olmayacaktı. Artık daha mantıklı kararlar alıp, daha az saçmalıyordum bunun farkına varmam beni sevindirdi.

Beraber ağzına bile sıçtığımız arabayı satmaya karar verdim, önce arabayı nereye park ettiğimi bulmam gerekecekti. Bulamadığımı tahmin etmiş olmalısınız ? Karakola plakayı bıraktım bulduklarında bana ulaşacaklardı.

Sonunda araba ve alıcı bulundu, noterdeyiz, devir işlemini gerçekleştirip Aslı'dan biraz daha uzaklaşmış olacağım, tek imza kaldı. Noter kağıdı önüme bıraktı.

Uyanmayı istercesine bekledim öylece, hiç hareket etmeden, tek istediğim şey uyanmaktı, olmadı, lanet olası gerçekti, Yuvarlak kırmızı bir dairenin içinde büyük harflerle ASLIdır yazıyordu. Birilerinin canını gerçekten feci sıkmış olmalıydım, bu kadar acımasız olmalarının hiçbir sebebi yoktu, arabayı satmanın bir çözüm olmadığını, artık zihnimi temizlemem gerektiğini anlayıp evin yolunu tuttum, tek istediğim uyumaktı, uyanmamak istercesine, ölmek istiyordum aslında, ama ölmek çocuk işi. Büyümüştüm artık ben. Ölemezdim.

-Bölüm 5-

Flashbacks Of A Fool

Mahalle sineması denebilecek bir yerdi, aslında içeri girerken ferre sinemadır diye düşünmüştüm, sıkılmıştım normal olan şeylerden, girdim içeri, özel gösterim yazıyordu. altında da filmin adı büyük harflerle Flashbacks Of A Fool Uyanmayı istercesine bekledim öylece, hiç hareket etmeden, tek istediğim şey uyanmaktı, olmadı, lanet olası gerçekti, gerçekten o gece o sinemada o film oynayacaktı, ve ben bir an önce kaçıp uzaklaşmak isterken, kendimi en ön sırada filmi izlerken buldum.

Aslı, rutin olarak tuz bastıkları yaramdı. Yine birilerinin canını sıkmış olmalıydı ufaktan mutsuzluğum, çünkü onlara göre ben hep acılar içinde kıvranmalıydım, ölmemeliydim ama sürekli acılar çekmeliydim, mutsuzlukların en büyüğü bende olmalıydı, olmadı, bir zamanlar olmuştu tamam ama artık öyle değildi, mutsuzdum ama eskisi kadar değil.

https://www.youtube.com/watch?v=yTb3Q_uA_A0

Tam bu kısmı ile ilgiliydi sorunumuz, Aslının bana anlatmak istediği şey buydu. Bunu çok önceden anlamıştım, gerek yoktu bu filmi tekrar izlememe. Söylemek istemişti ama yapamamıştı.

Giden de üzülür ama geride kalan ölür.