Bina'nın kapısını açan anahtarım yoktu, rastgele bir zile bastım. Cevap gecikmedi :

- Kim O ?
yaşlı bir sesti, yorgun, yaşamaktan sıkılmış olmalıydı, hemen ölmek istiyordu, biliyorum öyle değildi ama öyle düşünmek istedim.
+Benim.
-Kime geldiniz ?
+Ben 7 Numarada oturuyorum, anahtarım yok, kapıyı rica etsem açabilir misiniz ? ( bu çok nadiren yaptığım bir şeydir, genelde iletişim kurmamayı tercih ederim insanlarla, bu benim için çok fazlaydı. )
- 7 Numara boş, kimse oturmuyor orada.

Kapıyı açmayışından daha fazla sinirimi bozmamıştı elbette ama, 7 Numara boş falan değildi. Yeteri kadar boşlukta olduğumun farkındaydım ama buna başkalarını karıştırmak istemiyordum. Yine unutmuştum, çoğu ayrıntıyı unuttuğum gibi, kapının kilidi bozuktu, tamam bir anahtar gerekiyordu açmak için ama her anahtar açabiliyordu, içindeki milin dönmesini sağlayan herşey kapıyı açabiliyordu.

Eve ilk adımımı atmaya kalkmadan çocuk Melih abi. diye seslendi.
Hiç umursamadım, zaten bana seslenmemişti. Bana seslenmiş olamazdı, bu ihtimal milyonda bir bile değildi, yoktu. Eve girip kapıyı kapattım, kapı çaldı. Aynı çocuk kapıdaydı, abi ben Cenk BüfBüf'te çalışıyorum geçen gün Betül abla seni takip ettirdi, bu gün kesinlikle seni bekliyorlar, gitmessen işimden olucam, yemin etti akşam bize gelmesse kovarım seni diye, ne yap ne et ikna et onu dediler. dedi. Mükemmel bir fikir arıyordum ama yoktu, kimseye yardım edecek durumda da değildim, Ooo koçum sana kim karışabilir ya aslan gibi delikanlısın sen, ver adresi gidip biraz kızayım onlara kimi korkutuyolarmış onlar dedim. önceden yazdığı kağıdı verdi, çok sağol abi diyip sevinç çığlıkları atarak uzaklaştı, eve girince ilk iş olarak kağıdı çöpe attım. Tabi ki de gitmeyecektim. Hem benim böyle boş işlere vaktim yoktu, daha fazla uyumalıydım.

Yeni insanlarla tanışabilmek için birkaç sokak ötedeki bar'a girdim. insanların yapmacık kahkahalarını, ayy şekerim çok güzel olmuşssunnn tarzı yalandan sahte tavırlarını duyduğum, işittiğim anda çıkıcaktım oradan. Duymadım. içeride zaten 10-15 kişi falan vardı. ilk defa girdiğim bir bar'dı, barmene Her zamankinden. dedim. Tepkisini ölçmek istemiştim, ama o hiç tereddüt etmeden, bir kadeh tadından Jack Daniels olduğunu tahmin ettiğim, içine bir adet buz atılmış viskiyi önüme indirdi. Sinirlenmiştim, ben viski sevmezdim. Herzamanki diye bir şey yoktu, ben ilk defa gelmiştim. Sormalıydı bana. Ama bu gibik tavırlarımdan sıkıldığım için ses etmedim, tek dikişte bitirdim kadehteki viskiyi, 4,2,2 votka tekila cin dedim, tarifi vermiştim, hangi içkileri ne kadar karıştırması gerektiğini biliyordu, yine viski getirirse dövecektim. Getirdi.

Deniz tam karşımda oturuyordu, gözlerimin içine bakıyordu. Beni istiyordu, oysa son 4 saattir sevişiyorduk. Masaya oturalı 10 dk bile olmamıştı daha, koca bir ömür vardı önümüzde bu kadar sabırsız olmamalıydı. Evde kalan herkesin mutfağa gelmiş olduğunu, sarsılınca fark ettim. Dalmıştım, o kadar güzel gözleri vardı ki, bakmamak, dalmamak imkansızdı. Deniz'e ve bana kanka siz hayırdır tarzı şakalar yapıp gülmüşlerdi. Burdan anladığım kadarıyla o da bana bakarak dalmıştı. Alper bu duruma bozulmuş olmalı ki, dostum istersen bir hastaneye gidelim artık ? hem sonra seni evine bırakabilirim dedi. Farkındaydım, diğer insanlar bu kadar aceleci davranmasının sebebini biliyordu, bilmiyormuş gibi yapmak istedim. Deniz bana kahvaltı hazırlayacaktı ama ? acelen varsa şimdi gidebiliriz dedim. Deniz bozuntuya vermedi, aynen kahvaltı yaparız beraber diye düşünmüştüm ben dedi, Alper'in ne kadar sinir olduğunu ölçebilecek bir alet geliştirilmiş olsa, o ölçek patlardı. Deniz, Alper'i hiç sevmemişti alışmıştı sadece, sevse böyle olmazdı, belki hayatları boyunca toplam 4 saat sevişmemişlerdi, belki hiç öpüşmemiş bile olabilirlerdi. Bu beni ilgilendirmiyordu, önemli olan mutfak halısında 4 saat civarı deliler gibi sevişmiş olmamızdı. O artık benimdi, ne zaman istersem onu kollarımda bulabilecektim. Evin diğer mensuplarıyla tanıştım, hepsi çok sıcak kaliteli insanlardı, yani en azından dışardan öyle duruyorlardı. Selin her öğrenci evinde olması gereken crazy girl'dü. Marla'ya benziyordu, Ezgi en küçükleriydi, Can Ezginin kuzeniydi. Hepsini dinledim, hayatlarına ait önemli detaylardan bahsetmişlerdi. Can ee abi sen anlat ne ayaksın manyak mısın değil misin biz dinleyelim, demişti, bu soru bile yeteri kadar samimiydi, yapmacık birisi siz nelerle uğraşıyorsunuz diye sorardı, samimiydi, o yüzden öyle sormaya gerek duymamıştı.

Günaydın beyler. Hazır mıyız ?

- Bölüm 7 -

Evde çok önceden alındığı belli olan, ve tahminimce benim almadığım bir kitap vardı. Hatta o kitabı ilk defa görüyordum. Sayfaları sararmış ve kağıdın içerdiği selüloz bozulmaya başlayıp kötü bir koku yaymaya başlamıştı. Kinyas ve Kayra

ilk sayfayı açtım, tek bir cümle yazıyordu koca sayfada, öyle bir cümleydi ki sayfa küçük bile gelmişti.

Omnes vulnerant, ultima necat.

Birilerinin canı oyun istiyordu anlaşılan ve buna karşı çıkacak değildim. Henüz yenilmemiştim. Devam ettim okumaya, durmadan, dinlenmeden. Kitap bitmişti. Karakterlerin adını unutmaya başladığım ilk yarım saat içerisindeydik. Yalnız geriye hatırlamak için fazlasıyla iyi bir şey bırakmıştım :

(Kayra bir gün bana, “Mutsuzluğuna hiç bir çare aramıyorsun.” demişti. “Ve en büyük acının kendininkinin olduğunu düşünüyorsun. Dünyadan haberdar olmayan bütün gerizekalılar gibi. Ölmesine çeyrek kalmış, herkesi yaşadığına pişman etmeye çalışan, sağlıklı oldukları için suçluluk duymalarını isteyen hastalıklı, yaşlı bir kadın gibisin.” )

Bu bendim, ve doğru söylüyordu mutsuzluğuma hiç bir çare aramıyordum.

işte ölcez gitcez dimi lan? son acı yani? he, müdür?
mnkym bi tane de başlık melankoli ve depresyonu derinleştirme haricinde bişey uyandırıp içimde ilgimi çeksin artık yeter lan.

Dostum eline, edebiyatına sağlık çok soyut gidiyorsun böyle devam et; inşallah bozmazsın. (Buraya yazıyorum böyle devam edersen efsane olur.)

Kardeş devam et allah aşkına bu aralar tam aradığım cevapları buluyorum

Yeniden yollardaydım tek başıma, yine sigaram dudaklarımın arasında, hiç bitmeyecekmiş gibi dumanını atmosfere dans ederek salıyordu. Uyanmıştım, artık eskisi kadar çok uyuyamıyordum, Deniz'in bana ne zaman ulaşmaya çalışacağını merak ediyordum. Sıcaklıği ve kokusu hala tejimdeydi, uyurken gözlerinin altından öpeli, henüz 1 saat olmamıştı.

Yürürken bankta sonra gelen okusun diye bırakılmış bir Hürriyet gazetesi gördüm, sahiden, ne kadar uzun zamandır gazete okumuyordum ben diye düsündüm, sayfaları çevirdikçe yaklaşıyordum, yaklaştıkça korkuyordum, istemiyordum ama geliyordu. BORSA FiNANS yazıyordu, en üstte, hiç bahsetmediğim bahsetmekten korktugum hobimdi bu. Hisse senetleri, kazanmak ve batmak, borsa'da hiç bir zaman bir gecede milyoner olamazdınız ama bir gece de batmanız pek mümkündü. En yakın internet kafeye doğru koşuyordum, korktuğum başıma geliyordu, Hesap Bakiyesi: 530.000 $ bu dünyada sahibi olduğum 531. şey Deniz'di. Geriye kalanlarsa dolar bazında maddiyattı. 300.000 $ lık ilk açılışımı yapmıştım 3 saat boyunca ekrana gömülmüş vaziyette bir yandanda kapalı çarşidan telefonla gelecek verileri analiz ediyordum, saat 16.39 da hepsini sattım. 312.000 dolara. Zamanın kavrdıbını bu yüzden sevmiyordum, eğer 16.40 ta satmış olsam 113.000 $ edecekti. Yeniden başlamak istemiyorum diyip. Parayı içe aktarıp, masamın parasını ödeyerek uzaklaştım. Başlamak istemiyordum ama yeniden bağımlısı olmuştum bile.

üzüldüm amk niyeyse zaten 2 yıllık sevgilimden gibtir yiyeli 1 ay olmadı acı falan olmadı rakıyı koyuyorum yavaştan seher vaktide geçiyor

yaz amk, güzel gidiyon, sıf bunu yazıyım diye girdim sözlüğe

Hep ben yazıyorum ama, sizde yorumlarınızı yazın ki burada yaptığımız iş okunuyor diye düşünelim dimi ama ?

okuyos biz yaz sen pamqa

Burada mıyız ?

rezzrrrrrr

hacı süper gidiyorsun takipteyim üslübun şahane

Rezzzzz

ben burdayım..