güzel gidiyor okurum, ayraç atim bitane

Bina'nın kapısını açan anahtarım yoktu, rastgele bir zile bastım. Cevap gecikmedi :

- Kim O ?
yaşlı bir sesti, yorgun, yaşamaktan sıkılmış olmalıydı, hemen ölmek istiyordu, biliyorum öyle değildi ama öyle düşünmek istedim.
+Benim.
-Kime geldiniz ?
+Ben 7 Numarada oturuyorum, anahtarım yok, kapıyı rica etsem açabilir misiniz ? ( bu çok nadiren yaptığım bir şeydir, genelde iletişim kurmamayı tercih ederim insanlarla, bu benim için çok fazlaydı. )
- 7 Numara boş, kimse oturmuyor orada.

Kapıyı açmayışından daha fazla sinirimi bozmamıştı elbette ama, 7 Numara boş falan değildi. Yeteri kadar boşlukta olduğumun farkındaydım ama buna başkalarını karıştırmak istemiyordum. Yine unutmuştum, çoğu ayrıntıyı unuttuğum gibi, kapının kilidi bozuktu, tamam bir anahtar gerekiyordu açmak için ama her anahtar açabiliyordu, içindeki milin dönmesini sağlayan herşey kapıyı açabiliyordu.

7 Numaralı dairenin önüne gelince duraksadım, burası benim dairem değildi. Kadın haklıydı 7 Numarada kimse oturuyor gibi değildi, sahiden benim kapı numaram neydi ? Yabancılaşmak, bu kadar olmamalıydı, bu kadar kopmamalıydım hayattan. En üst kattan başlayarak benim kapıma en çok benzeyen kapıyı aramaya koyuldum, 11 Numaralı dairenin önüne 13-14 yaşlarında bir genç oturmuş sanki beni bekliyordu, ayrıca 11 Numara benim dairem gibi duruyodu, denedim açıldı.

Eve ilk adımımı atmaya kalkmadan çocuk Melih abi. diye seslendi.
Hiç umursamadım, zaten bana seslenmemişti. Bana seslenmiş olamazdı, bu ihtimal milyonda bir bile değildi, yoktu. Eve girip kapıyı kapattım, kapı çaldı. Aynı çocuk kapıdaydı, abi ben Cenk BüfBüf'te çalışıyorum geçen gün Betül abla seni takip ettirdi, bu gün kesinlikle seni bekliyorlar, gitmessen işimden olucam, yemin etti akşam bize gelmesse kovarım seni diye, ne yap ne et ikna et onu dediler. dedi. Mükemmel bir fikir arıyordum ama yoktu, kimseye yardım edecek durumda da değildim, Ooo koçum sana kim karışabilir ya aslan gibi delikanlısın sen, ver adresi gidip biraz kızayım onlara kimi korkutuyolarmış onlar dedim. önceden yazdığı kağıdı verdi, çok sağol abi diyip sevinç çığlıkları atarak uzaklaştı, eve girince ilk iş olarak kağıdı çöpe attım. Tabi ki de gitmeyecektim. Hem benim böyle boş işlere vaktim yoktu, daha fazla uyumalıydım.

reserved

Şimdilik bu kadar beyler, geldiğimde sizleri daha kalabalık görmek istiyorum. iyi geceler, iyi yorumlarınız için herbirinize teşekkürler, dediğim gibi daha fazla uyumam lazım .

Eyvallah

Reserved amina kodumun

aynı konuyu defalarca tekrarlama dostum iyi dans et ki akımına kapılalım.

hem zamanın önemsizliğinden bahsetmişsin.
hem 5 yıl önce yazcaktım zaman bulamadım ondan bundan demişsin.
farklı bi yazı olabilir belki ama hayatımı az da olsa değiştirceği konusunda şüphelerim var.
neyse emeğe saygısızlık olmasın, siz okuyun beyler güzeldir belki.

rezerved okuyucam

Rez panpa ama kafayı yemiş biri gibi konuşuyon hadi hayırlısı

rezerved okurum

bi ara okucam saat erken oldu

rezzrrrrrr

Günaydın beyler. Hazır mıyız ?

LAN SEN NE ANLATIYON AMK BOŞU BOŞUNA gibiK gibiK AFORiZMALAR OKUDUM. BAŞTA DiYORSUN Ki SiZE YAŞAMAYI ÖĞRETiCEM HAYATINIZA ETKi EDECEK BAKIŞ AÇINIZ FALAN DEĞiŞECEK... E BENiM BURADA GÖRDÜĞÜM ŞU Ki , gibiK BiR HiKAYE ANLATIYORSUN iÇiNDE ERGENLERiN iLGiSiNi ÇEKECEK TÜRDEN COOL HAREKETLER, iÇi BOŞ, HAYATA ZERRE KATKISI OLMAYAN BiR ŞEY YAZIYORSUN. EMiN OL BU TÜRDEN AÇILAN 65165466.HiKAYEMSi... iLK DEĞiLSiN. VE BU BAYDI .

Rezzzzz

- Bölüm 7 -

Evde çok önceden alındığı belli olan, ve tahminimce benim almadığım bir kitap vardı. Hatta o kitabı ilk defa görüyordum. Sayfaları sararmış ve kağıdın içerdiği selüloz bozulmaya başlayıp kötü bir koku yaymaya başlamıştı. Kinyas ve Kayra

ilk sayfayı açtım, tek bir cümle yazıyordu koca sayfada, öyle bir cümleydi ki sayfa küçük bile gelmişti.

Omnes vulnerant, ultima necat.

Birilerinin canı oyun istiyordu anlaşılan ve buna karşı çıkacak değildim. Henüz yenilmemiştim. Devam ettim okumaya, durmadan, dinlenmeden. Kitap bitmişti. Karakterlerin adını unutmaya başladığım ilk yarım saat içerisindeydik. Yalnız geriye hatırlamak için fazlasıyla iyi bir şey bırakmıştım :

(Kayra bir gün bana, “Mutsuzluğuna hiç bir çare aramıyorsun.” demişti. “Ve en büyük acının kendininkinin olduğunu düşünüyorsun. Dünyadan haberdar olmayan bütün gerizekalılar gibi. Ölmesine çeyrek kalmış, herkesi yaşadığına pişman etmeye çalışan, sağlıklı oldukları için suçluluk duymalarını isteyen hastalıklı, yaşlı bir kadın gibisin.” )

Bu bendim, ve doğru söylüyordu mutsuzluğuma hiç bir çare aramıyordum.

Aslında bu yeni olan bir şeydi. Mutlu olmaya çok ufak yaşta başlamıştım. Belki de benim hatam bu olmuştu. Artık mutlu olacak pek bir şey bulamıyordum. Belki çok meşguldüm. Belki de yeteneklerim köreliyordu.

Ben sadece fazlasıyla ciddiye almıştım küçükken babamın bana birini üzdüğümde söylediği o sözü: “Kendini karşındakinin yerine koy.” Ve ilk başlarda bunu o kadar çok yapmıştım ki, bir gün dönüş yolunu yani kendimi bulamadım ve beynimin bir parçası boşlukta uçuşan, hayata uzaktan bakan bir çift göze dönüştü. Bütün duyguları bilen ama hiç birini hissetmeyen biri oldum.