beyler belki hayatınız güzeldir belki bir kısmını sizde yaşamışsınızdır ama insanın hayatı böyle olunca ve bunlar aralıksız olunca çok koyuyor öncelikle kendimden bahsetmek istiyorum 1.93 boyunda kamburu olan 47 numara ayakkabi giyen zayıf biriyim tipsizlik abidesiyim burda kendime acındırma çabam yok şans dersen o zaten hiç olması (man. city nin dıbınakoyuyum tek maçtan yattım gene herneyse)
hikayem %100 gerçektir ama hikaye olarak anlatmıcam başıma gelenleri anlatıyorum direk
1)bu sene bir arkadaşıma şu kızı seviyorum dedim o kız huur falan filan sıktı bana 2 ay sonra kendi cıktı
2) okulun ilk günlerinde kendime berkecan gibi takılıcam dedim öyle davrandım 2 tane kız kankam oldu samimiyeti nasıl oluşturduysam anlayamadım 1 de bahsettiğim oro*spu çocugu bunlarla knk oldu beni unuttular
3) artık her aynaya baktığımda tipimden iğreniyorum geçmişte intahar etme teşebbüslerim oldu ancak şunu anladım intahar etmeyi düşündügün anda edemiyorsun yapıcaksan çat diye yapıcan
4) babamla çok fena kavgalara giriştik adam dengesiz 2 kere evden kovdu 3-4 kerede kendkm kaçtım

devam edicem
yazim yanlislarım varsa k. bakmayın 2 numarada bahsettiğim şeyin yeni fotosunu gördüm yazadım geldi

allaha şükür annem babam ölmedi bir tek

Kuru kuru züt deliğini giben olmamış galiba

Bu hayatta aklının ucundan bile geçeceyecek zorluklar yaşayan insanlar var ben yaşamadım ama gördüm Zafer'e giden yolda çekilen çile kutsaldır arkadaşım yokmu diyorsun yer söyle geleyim her tencereninde bir kapağı vardır kardeşim

beyler anlatamıcam si*kerim boyle aşkın ızdırabını gözlerim dolu hayat her yerden vuruyor