her çocuk büyüme kararı aldığında "emeklemeyi" seçer. ben koştum.

hep ilerdeydim akranlarımdan. her anlamda. her yapıda. tek yarışamadığım kulvar, şirin olmaktı. benden daha şirinleri vardı.

bu yüzden, bu yaşımda geriye dönüp baktığımda onlar geri kazanan oldu, her hata yaptıklarında "affettirme yetileri" sayesinde; hata yapmamışa, bense hata yapmamak için robot olmuştum.

hayat kazanmaktan ibaret değil, şayet öyle olsaydı; eşim benden ayrılmazdı.

hayat kendini affetirebilceğin dostluklar, sevgiler kurmaktan bi başkası değil.

bir sor kendine, en yakının her halükarda seni affeder mi?

onu aldatsan dahi? sanmıyorum