Eylül gözlerini patlatmış bana bakıyordu. Ege de aynı anlamsızlığı barındıran gözlerle öylece yüzüme bakıyordu. Ben de ne yapacağımı bilmiyorum. Mirayı hafif bi biçimde itmiştim geri doğru. Eylüle bıraktım onu eylül de bunu daha sonra konuşucaz dercesine kafasını sallayarak onu oturttu, tesellilere falan başladı. Egeyi çektim o sırada kenara, daha doğrusu o beni çekti
B: olum ben...
E: bu ne şimdi aq he bu ne ?
B: oğlum ben ona anlatmıştım o yüzden...
E: ne anlatıyosun abi neyi anlatmıştın aq
B: kaanın onu sadece arkadaşı olarak göremeyeceğini falan hani yanınıza getirdim ya mirayı o zaman işte ondan önce
E: oğlum neler oldu bilmiyorum ama çok ayar oldum
B: kardeşim gördün işte beni ilgilendiren bişey değil kıza ben söylediğim için bi anda öyle oldu kadın değil mi bunlar aq nerde ne yaşayacakları belli olmuyor
E: neyse doğru söylüyorsun ee şimdi ne olac...
Telefonu çalıyordu.
E: alo efendim ?
..
E: ulan her işin olduğunda bizi mi arayacaksın
...
E: yok biz de gitmedik gideriz birlikte
...
E: tamam gel akşam üstü geçeriz hastaneye
Kapattı
Kimdi dedim mustafaymış, okanı ziyarete gidelim diye tutturmuş. Zaten bizim için de iyi olurdu adamı hastanede unuttuk gibi olacaktı.
O sırada eylül yanımıza geldi
E: vanic bi gelsene
Ben bi of çekere gittim.
E: vanic bu neydi şimdi
Egeye anlattığım gibi, hatta daha açık bi şekilde anlattım eylüle.
Kızsal duyguları bildiğinden midir artık bilemiyorum, çabuk tatmin olmuştu
E: yaa tamam aşkım az önce konuştuğu kimdi egenin
B: mustafa ya okanı ziyarete gidelim diyor
E: aa doğru bak ben de hiç gitmedim hem gidelim tabi aşkım
B: tamam gidelim de miray ne olacak
E: e gelsin o da olmaz mı
B: ya olur da bence okanı unutması lazım baksana zaten çocuk da pas vermiyor kız kendini harab etmesin
E: doğru söylüyosun aşkım ben onunla konuşurum bunu
Hep birlikte egenin taksisine atlayıp hastaneye geçtik. Durdu. Ama kimse inmiyordu. Kızlar arkada oturuyordu zaten
M: şey ben
E: ne oldu canım ?
M: ben gelmesem daha iyi
Eylül hafif tatmin olurcasına gözlerini açtı
E: yani sen bilirsin de ...
M: yok yok bi yerden kapatmam lazım bunu , siz gidin ben burda beklerim (gözleri dolmuştu)
B: ege sen de mirayla birlikte arabada kalsana daha sonra tekrar gelirsin sen ziyarete altında araba var
E: ben mi şey tamam da olur mu şimd...
M: ya gerçekten hiç gerek yok ben beklerim tek başıma
Ege birazcık kaşlarını indirdi.
B: yok yok olmaz öyle şey yalnız kalma şimdi
E: aynen canım ege de kalsın yanında hatta istersen ben kalayım
Ege atladı ordan
E: ben dururum ya siz bozmayın
Ben de eylüle aynen gel dedim miray da ufak tefek bişeyler söylemeye çalıştı ama egeyi yanına bırakıp indik.
Hasta ziyaretimizi yaptık yaklaşık 20 dakila kadar sürmüştü. Okanın durumu iyiye gidiyordu ciddi bi problem çıkmamıştı hızlı hızlı iyileşiyordu.
Otoparka geri geldiğimizde taksiye yaklaşırken gördüğümüz açıkçası eylülü benden daha çok şaşırtmıştı , belliydi ; miray bi elini egenin yanağına koymuştu ,yanındaki koltuğa geçmiş sanırım yalnız kaldıkları için, öylece birbirlerine bakıyorlardı. Bizi farkedecek oldular ki birden bire toparlandılar.
Eylül arabaya binerken hızlı hızlı davranıyordu
E: ooo neler oluyor bakalım burd...
M: bişey olduğu yok şey hadi gidelim
B: ege ?
Ege dikiz aynasından bana baktı. Orda direk gülemiyordu belki ama ben gözlerindeki gülüşü görebiliyordum.

Masaya vurana doğru yöneldik, tahmin etmek zor olmasa gerek. Kaan masamızın başında dikilmiş , Mirayın kolundan tutup çekiştiriyordu. Miraysa bişeyler söylemeye çalışıyordu ama o an hepimiz bir ayaklanmıştık.
M: Kaan dur napıyos...
E: yine mi seni ulan (kaana doğru yöneldi, ben yemen bi elimi omzundan atıp çektim. Ulan adamın evini basmış, tutmasam anasını gibecek orda)
K: ulan oğlum sen hiç konuşma , kalk miray hadi
Mirayın canı acımış olacak ki küçük bi çınlama hedasıyla bi çığlık attı
M: ya kaan bırak diyorum sana canımı acıtıyosun
E: BIRAKSAN ULAN KIZI
K: sana noluyor ulan bi evine bıraktın erkek mi kesildin başımıza ?
E: ulan senin anan...
B: kesin kan napıyosunuz siz sen de bırak kızı konuşuyoruz işte
K: sana noluyor be ?
E (kulağıma eğilerek) : vanic sen karışmasana
B: miray gitmek istiyor musun
M: hayır ve kaan ne yaptığını hala anlayamıyorum
Kaan mirayı bırakarak birkaç adım geri gitti. Yüzsüz biriydi zaten. Duygusuna bilmemnesine de kolay kolay güvenilecek bi yanı yoktu.
"Ulan" dedi kaan , sürdürdü "belki de o huur çocuğunu hastanelik etmektense direk öldürmeliydim"
Birden bire gözleri doldu. Bağırarak konuşmaya başladı.
"Unutamadım ulan seni, ne yapayım unutamıyorum. Yanımda olsan bile başkasını sevmen zoruma gidiyor"
Egenin kaşlarını daha da çattığını, koyu yanaklarından birkaç damla terin süzülerek çenesine doğru aktığını gördüm. Haklıydı da be adam. Kaan denilen o züppeden daha oturaklı duyguları olduğunu biliyordum. O severse tam severdi.
Miray kaana bağırıp çağırmaya başladı. Sinirden olacak ki ağlıyordu da aynı zamanda. Aralarındaki tüm arkadaşlığın yalan olduğunun farkına varmıştı o da. Kaana kızdı bağırdı çağırdı, aralarındaki her şeyin bittiğini söyleyip onu gönderdi. Kaanın yüzünde bize beslediği kini ve nefreti görmek zor değildi.
Onu gönderdikten sonra hepimiz ayakta kalmıştık öylece oturamıyorduk. Eylül mirayın yanına doğru gidip sırtını sıvazlayacak oldu ki , miray birden bire boynuma sarıldı, sımsıkı sarılıyordu ve ağlıyordu.
"Seni dinlemeliydim vanic, senin dediklerini dinlemel... " hıçkırmaya başladı.
Bu durum beni şaşırtmıştı evet ama Eylül ve Egenin yüzlerindeki anlamsız bakışları da beni alttan alttan iğneliyordu. Bi elimi mirayın omzuna atacak oldum ki ben de , eylülün derin nefes alışı kulağıma geldi.