hayatta kalmalı hikaye anlatıyorum

gelip "lan walking dead'den özenmiş" ya da "madem yazıyosun kitap yap ne kafamızı zikiyon" gibi saçma sapan şeyler dicek varsa bunu gördükten sonra başka başlığa gitsin. okuyucu olur mu bilmiyorum ben baya bi yazarım okuyan olursa devam ederim.
not: ben yazarım, çok iyi yazarım diye bi iddiam yok. neyse başlıyorum.

Sokağa bir göz attım. Değişik bir şeyler vardı. Sokakta sadece iki araç vardı. Kaldırıma çıkarken bile zorlandıran sokak bu sefer boştu. Dikkatimi çekse de pek umursamadım. Her zaman ki gibi, çalıştığım pizzacının motorunu, oturduğum apartmanın önüne park ettim. Yorgun adımlarla merdiven basamaklarını tek tek çıktım. Anahtarlarımı çıkarttım ve kapıyı açtım. Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim, kendimi televizyonun tam karşısındaki koltuğa attım. Televizyonu açtım ve telefonumu sessize aldım. Bu gece rahatsız edilmek istemiyorum. Televizyonu açtım, kafamı yastığa yasladım. Birkaç kanala göz attıktan sonra bir haber kanalına denk geldim. Bir şeylerden bahsediyordu kadın… Gözlerime hakim olamıyorum… Hastalık mı? Neden bahsediyordu? Ne hastalığı?
Gözüme vuran güneş ışığı uyandırdı. Etrafıma baktım. Koltukta uyuya kalmışım. Gözlerimi iyice açtım ve doğruldum. Telefonu elime aldım. 9 cevapsız arama 8 mesaj vardı. Bu da neydi böyle? Hepsi en yakın arkadaşım Fuat’tan gelmişti. Hemen mesajlara girdim ve hepsinin konusu nerede olduğum ve neden cevap vermediğimdi. Bir mesaj ise çok uzundu. Şöyle yazıyordu “Bak neredeysen, ne yapıyorsan bu mesajı gördüğün an bana ulaş. Çok zor mesaj yazıyorum. Etraf cehenneme dönerken sen neredesin! SAAT 23:00’DA KARAKOLUN ORADA OLMAN LAZIM! LÜTFEN GÖRDÜĞÜN AN ULAŞ!”. Buda neydi böyle? Hemen bir mesaj attım ancak gönderilemedi bildirimini aldım. Aramaya çalışacaktım ancak telefonun çekmediğini fark ettim. Meraklanıyordum. Bu sırada gözüme televizyon takıldı. Televizyonun da çalışmadığını fark ettim. Ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Balkona açılan salon kapısından dışarı çıktım. Bir grup insan. Ancak biraz değişikler. Neden böyle yürüyorlar? Yoksa? Hayır! Ya bu bir şakaydı ya da lanet bir zombi filminin içine girmiştim… Filmlerde, dizilerde gördüklerim şuan önümdeydi. Ve bu maalesef gerçek gibi görünüyor.

@8 ilk bölümü böyle olsun diye yaptım devamı daha kısa şekide gelicek

Balkondan çıkıp hemen kapıya yöneldim ve tüm kilitleri kilitledim. Kapı gözünden baktım ancak hiçbir şey görünmüyordu. ilk olarak güvenliğimden iyice emin olmak için pencerelere baktım ancak 4. katta oturduğum için bir risk yoktu. Acil bir çıkış yapmam gerekirse düşüncesiyle sadece halı sahaya giderken kullandığım çantamı aldım. içine yiyebilecek birkaç şey koydum. Yanıma keskin bir şey aradım ve aklıma bir ara çok beğenip aldığım çakım aklıma geldi. Kısa bir araştırmadan sonra onu da cebime koydum ve şimdi ne yapmalı diye düşünmeye başladım. Balkon kapısına doğru yöneldim ancak bu sefer yavaş bir giriş yaptım. Her ihtimale karşı eğildim ve dışarı baktım. ileride bir hareketlenme vardı ancak gözüm o kadar uzağı göremiyordu. Keşke bir dürbünüm olsa diye düşündüm.

okuyan var mı lan reserved alıp kaçtınız mı

bir ses duyuyordum. ancak bu sefer farklıydı... daha yakından geliyordu... merdivenler! balkondan hızlıca çıkıp kapıya doğru koştum ve belki bir şey görürüm umuduyla delikten baktım. ses dahada yaklaşıyordu. sürtünme sesi yoktu. sadece normal ayak sesleri. ses artık yanı başımdaydı ve ben nefesimi tutmuştum. delikten hiçbir şey görünmüyordu. normal nefes alış sesleri duyuluyordu. kapıda sürekli bir hışırtı vardı. birisi kafasını dayıyordu sanki... kafamda ne yapsam soruları vardı. kapıyı açıp bakamazdım ancak emindim bu bir yaratık veya her ne ise değildi. belkide neler olduğunu anlayabilirdim, belkide bir çıkış yolumdu bu...

kapıyı açmadan dışarıda ne olup bittiğini öğrenmem lazımdı. ne yapacağımı düşünürken anahtar sesi duymaya başladım... fuat! evimin yedek anahtarları sadece onda vardı. yinede kapıyı açmadım. bu riske girmeye niyetli değildim. kapının güvenliğinden iyice emin olunca kapıya iyice yaklaştım. ve yüksek olmasada duyulabilecek bir şekilde "fuat" diye seslendim. birkaç saniye hiçbir ses alamadım ancak ardından, "semih sen misin?" sesini duyduktan sonra fuat olduğunu anladım ve kilitleri tek tek açtım. ailemin ölümünden sonra hayatımdaki en önemli yeri alan, kardeşim olarak gördüğüm fuat karşımdaydı... artık yalnız değildim ve sorularıma cevap alabilicektim.

hayatta kalanınız var mı lan? okuyanlar bi entry atsın yarın devam edicem kaldığı yerden.

baya bi zaman geçti başlık dirilsin okuyan olur ümidiyle devam edicem

fuat'ı gördüğümde bu kadar sevineceğim aklımın ucundan geçmezdi. kapıyı açtığım an fuat beni ittirdi ve kapıyı hemen kapattı. kapıyı kilitlememi söyledi ardından "evde birisi var mı ya da var mıydı?" diye sordu. yoktu dedim. kafa sallayıp balkona hızlıca çıktı. usulca etrafa baktı. bende arkasından gittim ve tam soru sorucakken fısıldayarak "şimdi olmaz" dedi. etrafa iyice baktıktan sonra içeriyi işaret etti.

salona geçtik ve kanepeye oturduk. "seni birçok kez aradım ve mesaj attım. neden hiçbirine cevap vermedin?" diye sordu. bende ona uyuduğumu ve sabah kalktığımda olayı anladığımı anlattım. ona "bütün bunlar bir gecede mi oldu?" diye sordum. ve o bana her şeyi tüm açıklığıyla anlatmaya başladı "hatırlarsan seni akşam 8 gibi aradım ve 6 dan beri hiçbir müşteri almadığınızı söylemiştin. işte o sıralar insanlar bu hastalıktan kaçmaya çalışıyorlarmış. bende duymuştum ancak sıradan bir gripdir diye önem vermemiştim ancak markete giderken komşularımla karşılaştığımda onlar attı ve bende bana lazım olabilecek her şeyi toplayıp polislerin bahsettiği noktaya kaçmaya çalıştım. komşularımla gidecektim ve seni almaya ikna etmiştim ama sen göründüğü gibi gelmedin. bende sensiz gidemezdim. zaten sonradan oraya gittiğinde herşeyin yerle bir olduğunu, polislerin çoktan öldüğü haberini aldım" dedi.

fuat'a şimdi ne yapacağımızı sordum. burada kalmanın risk barındırdığını söyledi ve şehirden uzaklaşmamızın daha yararlı olacağını bu yüzden burdan gitmemiz gerektiğini açıkladı. sonra ise bana döndü ve "dışarı çıktın mı? onlardan herhangi birini öldürdün mü" diye sordu. "hayır" diye cevap verdim. bana "öncelikle çok hızlı değiller. ama yakın mesafede bi çizik bile ölmeni sağlayabilir. ısırıktan bahsetmiyorum bile. o kesin ölüm yolu. filmlerde gördüğümüz gibi tam kafalarına hedef alıcaksın. ve hiçbir zaman öldü diyip rahat davranma çünkü genellikle toplu halde dolaşıyorlar ve öldürdüm sanıp rahatça ses çıkarırsan arkasındaki grupla tanışırsın." dedi. dediklerinin hepsini iyice dinledim ve evde almak istediğin birşey yoksa karakolun oraya gideceğiz. orada araba bulabiliriz" dedi.

alabileceğim her şeyi aldıktan sonra fuat'a haber verdim. tamam dedi ve elime bir tabanca verdi. silaha bakıp "nişan almayı babanın öğrettiği gibi al. ancak bu silah çok geri tepiyor. yüzüne gelmemesine dikkat et. bir kaç atıştan sonra alışacaksın." dedi. tedirgin bir şekilde kafa salladıktan sonra dikkatlice kapıyı açtı. yukarı kata kaçamak bir bakış atıp hemen ardından aşağı kata baktı. bana gelmemi işaret etti. merdivenleri yavaş yavaş geçtikten sonra apartmanın önündeydik. fuat'a dönüp "yürümek yerine motorla gitsek? hem daha hızlı ve bildiğin gibi iyi kullanıyorum" dedim. "anahtarları almak için tekrar yukarı mı çıkıcaksın" diye sordu. cebimden anahtarları çıkarıp gösterdim. tamam der gibi kafa salladı ve apartman sahibimizin büyük cipinin arkasına geçip "ilk önce ana caddeye çıkacağız. oradan sağa dönüp parka kadar gideceğiz. parkın içinden geçip karakola yavaşça gideceğiz. sen parkta kalıcaksın, ben gidip arabayı bulmaya çalışacağım" dedi. endişeli ve heyecanlı bir şekilde "tamam" dedim.

motorun bağlı olduğu zinciri anahtarı ile açtım. motora oturdum ve anahtarı taktım. tam çalıştıracakken uzaktan bir ses duydum. fuat aniden yere çömeldi. bende motoru duvara dayadım ve yanına oturdum. sesin geldiği noktaya kendini göstermeden baktı. ateş bize edilmemişti. fuat "motoru çalıştırmadan yavaşça ilerleticez. sesten uzaklaştığımızda motoru çalıştırıcaz ve gideceğiz." dedi. bir şey demedim. patron oydu. dediğini yaptım ve kalktım. motorun sağ tarafına geçtim. yavaşça ilerletirken fuat'da etrafa göz kulak oluyordu. cadde başına geldiğimizde "çalıştırabiliriz." dedi. motora oturdum ve kontağı çevirdim. çalıştıktan sonra hemen fuat arkaya oturdu. hızlı bir şekilde sürmeye başladım. etraf bomboşdu. sokaklara kaçamak bakışlar atıyordum ancak hiç bir zombi göremedim. bu beni tedirgin ediyordu. parka gittiğimizde tam kapısında bir zombi vardı. aniden durdum. fuat birşey demeden indi ve kafasına bıçağı sert bir şekilde sapladı ve geri çekti. ilk "zombi nasıl öldürülür?" dersimi de almıştım. fuat geri bindi ve hızlı bir şekilde parkın diğer kapısına sürdüm. fuat "burada dur ve saklan. ben karakola gidicem. 20 dakika içinde gelirim." dedi. "20 dakika içinde gelmezsen ne yapayım?" dedim. biraz düşündü. "eve dön. yarına kadar bekle. gelmezsem çık ve başının taka sarmamasını sağla" dedi ve hızlı adımlarla karakola gitti.

fuat gittikten sonra etrafa bakıyordum. hala kimseyi görememiştim. gerçekten endişeleniyordum. ileride bir zombi grubuyla karşılaşmaktan korkuyordum. saatime baktım ve fuat gideli 5 dakika olmuştu. saklandığım yerden çıktım. karakola doğru ufak adımlarla dikkatli bir şekilde gittim. bu sırada içeriden bir silah sesi geldi. içeri girmeyi düşündüm ancak cesaret edemedim. biraz daha bekledim. bu sırada bir araba sesi geldi ve hemen duvara siper aldım. sesin karakoldan geldiğini fark ettim. tam çıkacekken araba yanımdan geçti ve fuat'ın bana saklan dediği yere gitti. hemen arabaya doğru koştum. fuat'ın beni görmesini sağladım. fuat camı açtı ve "motoru bagaja koymalıyız. ihtiyacımız olabilir." dedi ve arabadan çıktı.

o kadar yazdık okuyan yokmu up

uplamaya devam upupupu

ara verince okuyanlarda kaçmış upupupup

apupapupapup

tekrar up