hayatta kalmalı hikaye anlatıyorum

rezerved

edit; benim yaptığımı yapma sonlara doğru sıçırtma

çok bölük pörçük yazma cinsel öğe katarsanda eşşekler gibsin seni

reserved

--spoiler--

--spoiler--

rezerved

Sokağa bir göz attım. Değişik bir şeyler vardı. Sokakta sadece iki araç vardı. Kaldırıma çıkarken bile zorlandıran sokak bu sefer boştu. Dikkatimi çekse de pek umursamadım. Her zaman ki gibi, çalıştığım pizzacının motorunu, oturduğum apartmanın önüne park ettim. Yorgun adımlarla merdiven basamaklarını tek tek çıktım. Anahtarlarımı çıkarttım ve kapıyı açtım. Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim, kendimi televizyonun tam karşısındaki koltuğa attım. Televizyonu açtım ve telefonumu sessize aldım. Bu gece rahatsız edilmek istemiyorum. Televizyonu açtım, kafamı yastığa yasladım. Birkaç kanala göz attıktan sonra bir haber kanalına denk geldim. Bir şeylerden bahsediyordu kadın… Gözlerime hakim olamıyorum… Hastalık mı? Neden bahsediyordu? Ne hastalığı?
Gözüme vuran güneş ışığı uyandırdı. Etrafıma baktım. Koltukta uyuya kalmışım. Gözlerimi iyice açtım ve doğruldum. Telefonu elime aldım. 9 cevapsız arama 8 mesaj vardı. Bu da neydi böyle? Hepsi en yakın arkadaşım Fuat’tan gelmişti. Hemen mesajlara girdim ve hepsinin konusu nerede olduğum ve neden cevap vermediğimdi. Bir mesaj ise çok uzundu. Şöyle yazıyordu “Bak neredeysen, ne yapıyorsan bu mesajı gördüğün an bana ulaş. Çok zor mesaj yazıyorum. Etraf cehenneme dönerken sen neredesin! SAAT 23:00’DA KARAKOLUN ORADA OLMAN LAZIM! LÜTFEN GÖRDÜĞÜN AN ULAŞ!”. Buda neydi böyle? Hemen bir mesaj attım ancak gönderilemedi bildirimini aldım. Aramaya çalışacaktım ancak telefonun çekmediğini fark ettim. Meraklanıyordum. Bu sırada gözüme televizyon takıldı. Televizyonun da çalışmadığını fark ettim. Ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Balkona açılan salon kapısından dışarı çıktım. Bir grup insan. Ancak biraz değişikler. Neden böyle yürüyorlar? Yoksa? Hayır! Ya bu bir şakaydı ya da lanet bir zombi filminin içine girmiştim… Filmlerde, dizilerde gördüklerim şuan önümdeydi. Ve bu maalesef gerçek gibi görünüyor.

bu kadar uzun yazma okunmaz daha kısa paragraflar yaz benden tavsiye

sırf senin entrylerin gözüküyo ya öyle link versene

@8 ilk bölümü böyle olsun diye yaptım devamı daha kısa şekide gelicek

Balkondan çıkıp hemen kapıya yöneldim ve tüm kilitleri kilitledim. Kapı gözünden baktım ancak hiçbir şey görünmüyordu. ilk olarak güvenliğimden iyice emin olmak için pencerelere baktım ancak 4. katta oturduğum için bir risk yoktu. Acil bir çıkış yapmam gerekirse düşüncesiyle sadece halı sahaya giderken kullandığım çantamı aldım. içine yiyebilecek birkaç şey koydum. Yanıma keskin bir şey aradım ve aklıma bir ara çok beğenip aldığım çakım aklıma geldi. Kısa bir araştırmadan sonra onu da cebime koydum ve şimdi ne yapmalı diye düşünmeye başladım. Balkon kapısına doğru yöneldim ancak bu sefer yavaş bir giriş yaptım. Her ihtimale karşı eğildim ve dışarı baktım. ileride bir hareketlenme vardı ancak gözüm o kadar uzağı göremiyordu. Keşke bir dürbünüm olsa diye düşündüm.

uuuuuuuuuuuuuuuuuuuupppppppppppppppp

okuyan var mı lan reserved alıp kaçtınız mı

anlat lan ırzını gibtiminin

bir ses duyuyordum. ancak bu sefer farklıydı... daha yakından geliyordu... merdivenler! balkondan hızlıca çıkıp kapıya doğru koştum ve belki bir şey görürüm umuduyla delikten baktım. ses dahada yaklaşıyordu. sürtünme sesi yoktu. sadece normal ayak sesleri. ses artık yanı başımdaydı ve ben nefesimi tutmuştum. delikten hiçbir şey görünmüyordu. normal nefes alış sesleri duyuluyordu. kapıda sürekli bir hışırtı vardı. birisi kafasını dayıyordu sanki... kafamda ne yapsam soruları vardı. kapıyı açıp bakamazdım ancak emindim bu bir yaratık veya her ne ise değildi. belkide neler olduğunu anlayabilirdim, belkide bir çıkış yolumdu bu...

reserved

kapıyı açmadan dışarıda ne olup bittiğini öğrenmem lazımdı. ne yapacağımı düşünürken anahtar sesi duymaya başladım... fuat! evimin yedek anahtarları sadece onda vardı. yinede kapıyı açmadım. bu riske girmeye niyetli değildim. kapının güvenliğinden iyice emin olunca kapıya iyice yaklaştım. ve yüksek olmasada duyulabilecek bir şekilde "fuat" diye seslendim. birkaç saniye hiçbir ses alamadım ancak ardından, "semih sen misin?" sesini duyduktan sonra fuat olduğunu anladım ve kilitleri tek tek açtım. ailemin ölümünden sonra hayatımdaki en önemli yeri alan, kardeşim olarak gördüğüm fuat karşımdaydı... artık yalnız değildim ve sorularıma cevap alabilicektim.

hayatta kalanınız var mı lan? okuyanlar bi entry atsın yarın devam edicem kaldığı yerden.

baya bi zaman geçti başlık dirilsin okuyan olur ümidiyle devam edicem

okumıycam züt ahahamamamama