hayatta hep arkada kalan oldum

ama sonra amk, belli yaşa geldikten sonra insanlar sizden başka şeyler görmek istiyor.
bense hiç arkadaşı olmayan. okuldan eve giden bir makina gibiydim. 7. sınıfta dershane hayatım olana kadar haftasonu dışarı çıktığımı hatırlamam. acı ama öyle.

komşuları apartmanda görünce başımı önüme eğer geçerdim. ne bir günaydın, ne bir iyi akşamlar.
yıllarca böyle geçti. arkadaşalarımla arada konuşurdum ama hiçbir zaman dostum olmadı, arkadaşım olmadı,
sadece yanımda yöremdekilerle ufak tefek konuşmalar.

ama beni kimse benimsemedi. hani olur ya ergenlik pgibolojisinde anlatılır, "grup içinde benimsenme isteği"
evet benim grupta benimsenme kabul görme isteğim vardı. başta ben çekinirdim
sonraları ise, onalr beni. 2.si daha acıydı tabi.

çoğu zaman kızlara hava atmak için atarlandıkları mal oldum, eşek şakası yaptıkları, alay ettikleri eşek oldum.
bunlar beni daha çok yıktı.
benim içimde insanlara karşı en ufak bir kötü niyet yokken onlar neden böyle yapıyorlardı?
bunu o zamanlar hiç anlamadım.

arkada kaldım dedim ya ben bırak arkada kalmayı sıraya bile geçemedim.
sıra dışı oldum hep.
öğle araları yanlız kaldım, gören sanırım deli sanardı beni.
mahalle ve çevrede de dediğim gibi kimsem olmadı,
sokağın önünde top oynarlardı. tam kapımızın önünde, ben başımı eğip geçerdim, utanırdım
ben de ölesiye topa vurmak, oynamak isterdim.
ama çağırırlar da oyna derler diye korkardım.

çünkü futbolda benim kadar beceriksiz adam görmedim.
dedim ya hayatta hiçbir taku beceremieyen adam olur mu? ben.
beni bir keresinde oyuna da aldılar ama, ayağımın altından 10 kez gol yiynce, o günden beri top oynamadım.

başarısızlıktan ölesiye korkardım.
çünkü güvenm sıfırdı, başarısızlık ölümdü,
normalde bir insan başarısız olursa; sağı suçlar, solu suçlar, belki en son kendini
ben kendimi suçlu hisseder, kendimi savunamazdım bile.

hayatım bu kısır döngü içinde dibe inerek geçtiç
biliyorum belki bunun ne demek olduğunu tam anlayamayanlar vardır.

yanlız olmak demek, 7-24 dertleşecek kimsenin olmaması,
zil çalar çalmaz, eve koşmek,
eve gelince apartmanda kimseyi görmemek için hızlıca çıkmak, kapıyı örtüp içerde yanlızlığın uykusuna dalamktır.

http://www.youtube.com/watch?v=kJG8sXCUGHI alın bi de bunu izleyin izlemediyseniz hala(iplenmeyen adam)

edit:merhaba binler, ist avrupadayım.
yapacak hobi bilen varsa ya da kurs falan bi pm tıklatsın.

edit2:bana benzer durumda olanlar, ya da görüşmek isteyenler,
alemadami2@hotmail.com ekleyin dertleşelim amk.

selam binler yaşım 19 yakında +1 olacak ya neyse.
hayatımda hep silik adamın teki oldum, istisnasız. belki fırsatlarım da oldu öne çıkmak için, ama önde olmakdan da korktum...
belki de yaşadıklarım hep özgüvenimin -234 olmasından dolayıdır, belki de baskıcı babam ve ailem yüzünden, belki de hepsi, belki de hiçbiri...
ama sonuç şu ki şu an yanlızlıktan midem bulanıyor, sıkıntıdan sıçıyorum, bilgisayar ekranına bakmaktan gözlerim acıyor.
çünkü gözlerimi dikip bakacağım ne bir sevgilim var, ne de gü boyu geyik yapıp serserilik yapacağım arkdaşlarım.
hepsini 19 yılı yazacağım binler, çok dertliyim.
hayatın sonundayım belki, intahar falan etmeyeceğim lan, o kadar kafayı bulmadık ama yanımda tek dostum 5 şişe efes,
arkada fizy ve siz işte.

bilmem kaç gündür telefonum çalmadı, ha 3 kere arayan annem dışında...
mesaj kutum sadece bankaların gibimsonik mesajları, belki 3-5 msaj derse neden gelmedin falan filan işte.
3 aylık 3-5 mesaj...

herşeyi anlatacağım. size anlatacağım. sıkıntıdan. isterseniz okumayın, taktan hayatım işte.

tek amacım yazıp da rahatlamak,

lise dedim en son,

çakal dolu yarısı cemaatçi, yarısı da serseri mallar.

şimdi o zamanki fotolarıma bakıyorum da fotograflarda bile o gözümdeki korkaklık, bastırılmışlık belli oluyor. fiziksel zayıflığım ruhuma da yansımış.
ilk günler fena geçmedi, 3 gün 5 gün, belki de yeni bir ortam, kimse kimseyi tanımıyor,
kimse daha nasıl bir insan olduğumu bilmiyor, rahatım.
yanıma bir bin oturdu, arkada bir kız, muhabbet falan da ettik biraz.
işte liseli muhabbeti. adeta eski günler olmamış gibi rahatım. geçmiş silnmiş gözümde.
çünkü onlar da geçmiş bilmiyor.

hatırlıyorum ilkolukda kızların bana acıyarak, biraz da acımanın verdiği sevgiyle baktığınu hatırlıyorum.
aptal bi sakarlığımdan kafama şaplak yediğim anları hatırlıyorum, o acıyı hatırlıyorum.
hiç birşey yapmadım bana vuran o bine, hiç birşey çok komik!

beynimde o tür bir davranış yok, haylazlık kavga nedir bilmiyorum.
sersemledim. yediğim ilk dayak buydu sanırım.
anlamadım anlam veremedim.
pek fiziksel şiddet yaşamadım ama hep alay edilen mal oldum amk.
her sınıfta ya da okulda vardır ya bir aptal,saf salak.
işte huzurlarınızda o benim.

herkes öldüğünde kendisi gibi olanların yaşadığı bir yere gitse keşke.

bir insan hayattta her alanda mı sıçar
evet ben sıçtım. insanlar arasında tutunmak için, biraz adam yerine konmak,
daha çok kendime güvenimi kaznmak için türlü işler denedim.
gitar, klavye, kick box, resim kursu, basketbol...

bi tak becersem bile bunu çıkarıp ortada gösterecek durumum yok inanırmısın
ah şu utanma duygum, şu çekingenliğim.

insanlardan tamamen uzaklaşmam, aşağı-yukarı 4-5. sınıflara denk geliyor,
sınıfça sevilmeyen adam olmuştum o yıllarda, anlamadığım şuydu neden ben?

sebep gerçekten saf bir çocuk olmamdı, kimseyi kırmak istemiyordum, yapım buydu duygusal bir bintim.
ne yapayım beni byle yetiştirdiler, hep kızdılar, başkalarıyla karşılaştırıp üzdüler,
bizzat babam hayatta benle hep dalga geçti, yapamıyorsun salaksın derdi.
düşünün 2. sınıftayım babam başıma oturur zorla ders çalıştırırdı. daha 2. sınıf amk
daha okumayı geçen sene çzömüşüm.

şunu da diyim hemen hepsi gerçek amk,
keşke yalan olsa da... böyle yazarken amk gözlerim her entere basarken doluyor, belki alkollüyüm ondan, belki gerçekten.
demiştim ya hiç mutlu olmadım evet amk hiç.

hayattaki başarısızlık beni yıktı hep ama başarılar beni hiç mutlu edemedi. nedendi bilmiyorum.
sınav falan derken türkiyede ilk 3000e girdim.
evet ama mutlu değildim çünkü ben başarılı olmak için çalışmamıştım ki, ve başarılı olunca hava atacağın, paylaşacağın kimsen yoksa başarı neye yarar ki ?

aşk acısı çeken panpamız msj atmış, hep yalvardım allaha keşke aşık olsam da çabalayacak cesaretim ols da yine de acı çeksem diye,
benim ne aşık olmaya ne de başkasına mecalim var.
ne de aşk için çabalayacak cesaretim var.

ve ne yazsam ne yazsam derken babamın baskısıyla biryerleri yazdım. niye yaptım bilmiyorum ama yazdım
zaten mutsuzdum, isteksizdmi.
hayatı akışa bırakmaya karar verdim.

şunu da ekleyeyim, okulumun birincisi oldum sınavda, ödül verecekler ama hocalar beni tanımıyor çoğu,
kim lan bu demişler, adımı duyunca, neyse fotomu flan görünce müür yardımcısı hatırlamış,
böyle bi malım ben işte

amk dünyasında hep arkada kaldım amk,
arkadan kafdamı çııkarmaya cesareet edemedim.
beni tanımlayın deseler "silik" der sanırım tanıyanlar, ki hatırlarlarsa.

okul hayatımda hep başarılı biri olarak bilindim. hocalarım genelde benden rahatsız değildi, ilkokuldan bahsediyorum.
rahatsız olmazlardı çünkü gürültü yapmazdım, itiraz etmezdim. dayak yesem karşılık bile veremzdim. ki zaten fiziksel olarak da zayıftım. hala zayıfım. hiç kimseyi dövmek, onu korkutmak, üzmek aklımdan bile geçmedi hiç. ama onlar bana hiç iyi davranmadılar hayatta. bilmem anlımda ezik mi yazıyor ama beni hiç sevmediler, umrumda değildi ilk başlarda belki.

çünkü küçükken anne-baba odaklıydı hayatım doğal olarak. evde oturmam, sokakta top oynayıp çamurlu eve gelmemem.
iş bulamammaktan sıkıntıdan patlayıp ya tv izlemek ya da ders çalışmak.
arada odamda oturur saatlerce resimler çizerdim.

komşular akrabalar, hep akıllı-uslu diye tanımlıyacaklardı o yıllarda beni, ama sonraları...

şu gibtiğimin dünyasında mı sorun var ben de mi bilmiyorum
şu üni hayatı herkesin en manyak seneleri olur, benim hayata kahrettiğim yıllar oluyor,
elimi gibiyorum, yiyorum yatıyorum.
3 aydır okula gitmiyorum inanın, bir mesaj atıp soranım yok.
zaten ailemden ayrı okuyorum. insan yüzü görmediğim gün sayısı az değil.
şimdi dışarı çık diyeceksiniz ya, dışarı çıkacapım ama ne yapayım?
insnaın bir dostu olsa en azından, yok

dışarı çıkmıyor değilim ama tek olayı mal mal dolanıp geri dönemk

17 milyonluk şehirde yanlız adamım.

lise sınavlarında sıçmam da sırf bu yüzden oldu.
çoğu soruyu bilemme rağmen salladım. kafam iyi değildi.
pgibooloğa falan gitmedim ama sanırım ağır bir depresyondaydım.

abidik bir liseye girdim. burası belki snun başı oldu bnim için. çakal çukal dolu olu benim için kabus gibi geçti.

neyse dıbınıyiyim. dertlendim yine, 3 aydır okula da gitmiyorum
hayatta tek dayanağım eğitim oldu, belki tek kazancım.
taktan bir lise hayatı beni derse itti, mal gibi bir adamdım ama çok çalışım.
acı ama başka işim yoktu.
dershaneye de gittim ama anlamadığım yeri sormaktan acizdim.
hocayla muhataba girmekten korkutuğum için, saatlerce soruyla uğraşşırdım,

insan ilişkilerim hep zayıf oldum. annemle babam-kardeşimle bile.
şimdi kendimi aynen dünyada bir uzaylı gibi soyutlamış hissediyorum.

internet ve bu tür siteler tek dostum.

en çok üzüldüğm ne biliyor musunz?
elele tutuşan sevgililrt görünce içim cız ediyor denir ya öyle.
ya da kahkahalar atan 3-4 arkadaş, sinemaya giden 10 kişilik arkadaş gurubu<
bunların değerini bilin amevlatları. bakıyorum amk ilkokuluarı sevgili yapmış, el ele geziyr
kendimden utanıyorum.
insanın ihtiyacı sevmek, sevilemek,
hiç kız arkadaşım, arkaadşım cart curt olmad, hele son yıllarda bunun ekgibliğini hep hissediyorum<

hayat renksiz film gibi gidiyor.

neyse sınavlara falan girdim ve sonuncu bekliyorum

neyse amk dünyası bana hep ters baktı.
yaw gerçekten anlamıyorum, insanlarla aram hiç iyi olmuyr, ben onlara ters geliyorum,
tutukluğum çekingenliğim bilemiyorum.
yazım da taklaştı, neyse affedin, zaten okuyan da yok iyi.

ilk zamanlar mutlu gibi oldum sanki, 2 yurt arkadaşım vardı mesela, aynı odada kalıyorduk, en azondan duvarlar yoktu.
ama ne oldu olmadı 2si iyi anlaştı, beni pek giblememeye başaldılar, benim se tek arkadaşalrım neredeyse onlardı,

baktım bi ortamda 2 si varsa girmeye cesaret ederdim, yoksa çekinirdim.
ama zamanla onlar da benden sıkıldı sanıyorum, onlar da gitti, zaten o sene bitmeden yavaş yavaş eve çıkmak isteyenler oluştu..
ben de onlarla çıkarız diye kuruyordum kafamda,
ben daha söylemeden 3. biriyle anlaşmışlar bile.
gerçi 2si de binti, kızlar mızlar, ben onlarla olamazdım zaten.
bana söylemeye bile gerek görmemişler, laf arasında söylediler, şaşırdım bişey de diyemedim.

hayatta konumum bu oldu, şimdi bile 3-5 kişiyle muhabbetim oldu ama yüzeysel,
hiçkimsenin en yakın dostu değil sadece öylessine bir arkadaşı oldum.
sonunda yurt da olmadı bana oradan da çıktım.

eski duvarlar ve bana devam ettim

be facebook denen illetin amk
hep mutlu hep gülen insanlar,
eğlenen arkadaşlar, sevgililer, kendimi gibmemek elde değil.
bir de kendime baksam, evde ancak inci sözlük,

hiçbir şeye yeteneğim yok diyorsun da bak ne güzel yazıyorsun düşünme ve yazma gücün çok güzel yaz bir kitap

Lisede yaz tatillerinde herkes bi yere giderken ben evde otururdum bütünm gün. Millet deli gibi eğlenirdi ben tvye bakarak odamda yanlız geçirirdim. Okuldan gelirken karşıdan gelen komşuyu gorunce başımı öne egerdim selam vermemek için. Bütün bunlar neden oldu sadece saf oldugumuzdan. O kızlara yavşamak için böyle masum insanları kullanan bin olmadıgımızdan. Ben böylede mutluyum amk ne lisede o huur cocuklarına benzedim nede bundan sonraki hayatımda Herzaman demişimdir gerkirse bi odada yanlız başıma ölürüm kimsenin ruhu duymasada olur. en azından birilerinin başına dert olmam.

@75 lan amın feryadı çocuğa kötü örnek olma senin o mor gözlerini giberim ha.

olm yapacağın tek şey çirkin bir kız bulup aşk hayatına giriş yapmak. önce bi seviş özgüven tazele... bi yerlerden başlamış olursun.

unutma çirkin bir kız bul ve aşk yaşa önce

neyse biraz uzaklaştım dertlerden tabi, o yaz tatile falan çıktım.
sağda solda ünlü oldum. bölümüm duyan herkes vayyy çekiyor. ama ben de en ufak gururlanma yok, aksine, önde olmak oldum olsaı beni korkutmuştur. ben hep dibi severiim, görünmeyen yeri, belki de hep içimde bir hata yapmak, eziklenme korkusu olduğu içindir bilmiyorum.

geçmişte hiç mutlu olmadığımdan mutlu olmaktn kormamdır belki bilemiyorum.
tek bildiğim ailenin gözünde kahraman gibiydim. ama yalancı kahramanlık
bunu ben de biliyoerdum, yaşama sevinci denen taku çoktan kabetmiştim.

insanlara sevgimide ilkokul sıralarında, ufak boylu bir çocukken unutmuştum

o yazı da öyle geçirdim işte.
mutsuzama korkuyordum, yeni bir şehir, üniversite nasıl b,rşey?

yurt nasıl?

aslında son dönemlerde merak duygusu ve üniversite adının çekiçiliği bana ne olduğumu da unutturmuştu
farklı bir ortam beni gerçekten bu kez de heyacanlandırıyordu.
aynı lisenin başında olduğu gibi.

farkındaysanız hayatta okul tabanlı gdiyor, çünkü okul harici bir hayatım olmadı,
komik anılarım, süper bi arkadş grubum, maceralarım, yaramzlıklarım olmadı,
ben ve duvarlar vardı sadece hayatımda.

günlüğümümü çaldın bin ? biraz hızlı yaz bu arada

yazdıklarınızı okuyorum,@39 eyvallah kardeşim umarım dediğin gibi olur.
pek okuyan yok ve açıkçası bu beni mutlu ediyor.

neyse yanlızlık budur işte, yanlızlık öyle bir bela ki sınunda tüm günlerin birbirine benzer, sonsuz bir sarmalın içinde boğulacak olursun, ve hayat anlamsız gelir. sanırım intahar edenler de bundan dolayı gidiyor.
hayatın anlamsız gelmesi ve hiçbir yere varmayacak gibi gelmesi.

ve o yılları tekrar hatırlamak inanın aynı kabusu, aynı bulantıları, aynı sıkıntıları yaşamak gibi oldu.
yaşım 19 ama yaşadığım yıl sayısı belki 5 bile değildir.

yanlızlıktn midesi bulanmak nedir bilir misini bilmiyorum
yanlızlıktan kusacak gibi olursun, bir gün gelir benim gibi hayattan tamamen soyutlanmış hissedetr ve aylarca kimseyle görüşmeden yılların geçmesini beklersin.
hapis gibidir, ne zaman çıkacağım bilinmez.

insanların bana yokmuşıum gibi davranması, kimseyle samimiyet kuramayan briyim,
ama neden en azından insanlar bana yaklaşmıyor? onlara da suç bulamyıorum kendime de kızmaıyorum
sanki etrafımda yıkamadığım duvarlar var gibi. biliyorum mantıken bir engel yok insanlarla konuşmama, muhabbet kurmam.

ama bi an bir şey engelliyro beni, dur diyor bana.
o an içime atıyorum, donup kalıyorum.

doğum günümü hiç hatırlayan veye kutlayan olmadı, insanlarında doğum gününe çağıran olmadı, çok şey değil, parti falan değil, bi hatırlasalar yeter.
ama yok en basitinden.