hayatta hep arkada kalan oldum

vay amk

okumadım ama kilo ver panpa.

bu baslığa girdiğim 3.entry sonunda kesin ağlayacak gibiyim amk gözlerim doldu yarın okurum gerisini artık allah kolaylık versin kardesim sanada

neyse dıbınıyiyim. dertlendim yine, 3 aydır okula da gitmiyorum
hayatta tek dayanağım eğitim oldu, belki tek kazancım.
taktan bir lise hayatı beni derse itti, mal gibi bir adamdım ama çok çalışım.
acı ama başka işim yoktu.
dershaneye de gittim ama anlamadığım yeri sormaktan acizdim.
hocayla muhataba girmekten korkutuğum için, saatlerce soruyla uğraşşırdım,

insan ilişkilerim hep zayıf oldum. annemle babam-kardeşimle bile.
şimdi kendimi aynen dünyada bir uzaylı gibi soyutlamış hissediyorum.

internet ve bu tür siteler tek dostum.

en çok üzüldüğm ne biliyor musunz?
elele tutuşan sevgililrt görünce içim cız ediyor denir ya öyle.
ya da kahkahalar atan 3-4 arkadaş, sinemaya giden 10 kişilik arkadaş gurubu<
bunların değerini bilin amevlatları. bakıyorum amk ilkokuluarı sevgili yapmış, el ele geziyr
kendimden utanıyorum.
insanın ihtiyacı sevmek, sevilemek,
hiç kız arkadaşım, arkaadşım cart curt olmad, hele son yıllarda bunun ekgibliğini hep hissediyorum<

hayat renksiz film gibi gidiyor.

neyse sınavlara falan girdim ve sonuncu bekliyorum

nerde okuyosun ?

rezerve

şunu da diyim hemen hepsi gerçek amk,
keşke yalan olsa da... böyle yazarken amk gözlerim her entere basarken doluyor, belki alkollüyüm ondan, belki gerçekten.
demiştim ya hiç mutlu olmadım evet amk hiç.

hayattaki başarısızlık beni yıktı hep ama başarılar beni hiç mutlu edemedi. nedendi bilmiyorum.
sınav falan derken türkiyede ilk 3000e girdim.
evet ama mutlu değildim çünkü ben başarılı olmak için çalışmamıştım ki, ve başarılı olunca hava atacağın, paylaşacağın kimsen yoksa başarı neye yarar ki ?

aşk acısı çeken panpamız msj atmış, hep yalvardım allaha keşke aşık olsam da çabalayacak cesaretim ols da yine de acı çeksem diye,
benim ne aşık olmaya ne de başkasına mecalim var.
ne de aşk için çabalayacak cesaretim var.

ve ne yazsam ne yazsam derken babamın baskısıyla biryerleri yazdım. niye yaptım bilmiyorum ama yazdım
zaten mutsuzdum, isteksizdmi.
hayatı akışa bırakmaya karar verdim.

şunu da ekleyeyim, okulumun birincisi oldum sınavda, ödül verecekler ama hocalar beni tanımıyor çoğu,
kim lan bu demişler, adımı duyunca, neyse fotomu flan görünce müür yardımcısı hatırlamış,
böyle bi malım ben işte

her şeyi bırak yanına bi sırt çantası al dünyayı dolaş panpa yollarda bi sürü insan tanıyacaksın

hiçbir şeye yeteneğim yok diyorsun da bak ne güzel yazıyorsun düşünme ve yazma gücün çok güzel yaz bir kitap

neyse biraz uzaklaştım dertlerden tabi, o yaz tatile falan çıktım.
sağda solda ünlü oldum. bölümüm duyan herkes vayyy çekiyor. ama ben de en ufak gururlanma yok, aksine, önde olmak oldum olsaı beni korkutmuştur. ben hep dibi severiim, görünmeyen yeri, belki de hep içimde bir hata yapmak, eziklenme korkusu olduğu içindir bilmiyorum.

geçmişte hiç mutlu olmadığımdan mutlu olmaktn kormamdır belki bilemiyorum.
tek bildiğim ailenin gözünde kahraman gibiydim. ama yalancı kahramanlık
bunu ben de biliyoerdum, yaşama sevinci denen taku çoktan kabetmiştim.

insanlara sevgimide ilkokul sıralarında, ufak boylu bir çocukken unutmuştum

o yazı da öyle geçirdim işte.
mutsuzama korkuyordum, yeni bir şehir, üniversite nasıl b,rşey?

yurt nasıl?

aslında son dönemlerde merak duygusu ve üniversite adının çekiçiliği bana ne olduğumu da unutturmuştu
farklı bir ortam beni gerçekten bu kez de heyacanlandırıyordu.
aynı lisenin başında olduğu gibi.

farkındaysanız hayatta okul tabanlı gdiyor, çünkü okul harici bir hayatım olmadı,
komik anılarım, süper bi arkadş grubum, maceralarım, yaramzlıklarım olmadı,
ben ve duvarlar vardı sadece hayatımda.

@57 bilmiyorum panpa, belki haklısın ama bilemiyorum.

güzel kardeşim destek al yoksa ileriki hayatında zindan olcak bak

günlüğümümü çaldın bin ? biraz hızlı yaz bu arada

neyse amk dünyası bana hep ters baktı.
yaw gerçekten anlamıyorum, insanlarla aram hiç iyi olmuyr, ben onlara ters geliyorum,
tutukluğum çekingenliğim bilemiyorum.
yazım da taklaştı, neyse affedin, zaten okuyan da yok iyi.

ilk zamanlar mutlu gibi oldum sanki, 2 yurt arkadaşım vardı mesela, aynı odada kalıyorduk, en azondan duvarlar yoktu.
ama ne oldu olmadı 2si iyi anlaştı, beni pek giblememeye başaldılar, benim se tek arkadaşalrım neredeyse onlardı,

baktım bi ortamda 2 si varsa girmeye cesaret ederdim, yoksa çekinirdim.
ama zamanla onlar da benden sıkıldı sanıyorum, onlar da gitti, zaten o sene bitmeden yavaş yavaş eve çıkmak isteyenler oluştu..
ben de onlarla çıkarız diye kuruyordum kafamda,
ben daha söylemeden 3. biriyle anlaşmışlar bile.
gerçi 2si de binti, kızlar mızlar, ben onlarla olamazdım zaten.
bana söylemeye bile gerek görmemişler, laf arasında söylediler, şaşırdım bişey de diyemedim.

hayatta konumum bu oldu, şimdi bile 3-5 kişiyle muhabbetim oldu ama yüzeysel,
hiçkimsenin en yakın dostu değil sadece öylessine bir arkadaşı oldum.
sonunda yurt da olmadı bana oradan da çıktım.

eski duvarlar ve bana devam ettim

dıbını yuvanı gibeyim bir gece arayayım, istanbuldaysan bir ara uğrayayım diyecektimde senin derdin hikaye anlatmak.

okucam bin özgüven bendede -234 :(

bilmiyorum başka diyecek neyim kaldı, aynı tas devam ediyor,
yanlız ben, tek başımayımi yine usul usul içiyorum kendi halime,
komşuları gene tanımıyorum, yeni mahallemde kimseyi tanımıyorum desem yeridir,
aynı 5 yaşımdaki çekingen ben,
nereden neye başlayacağım bilmiyıorum,,

hayatın ipi daha 9-10 yaşındayken koptu benim için, belki daha önceydi ben ancak o zaman farkettim.

sonuçta mutsuz birinin teki oldum.
en çok korktuğum şey yalnız ölmek, evet daha bu yaşayım ama bundan gerçekten çok korkuyortum.

gerçekten bana benzer şeyler hisseden varsa pm atsın dertleşelim.
önerisi olan varsa pm falan sallasın.
bilmem ne kadar işe yarar bu yaşta tükenmiş bir adam için. ben tükendim ama yaşamadan tükendim.

yaw çok ciddiyim binler ben hiç yaşamadım ki? hiç
şu an aklıma gelenleri yazdım, hayatımı yazdım, ancak bu kadar, ötesi olmadı, olacak gibi değil.

sorunum pgibolojikmi, gibolojik mi ne gibim bilmiyorum.
gerçekten yanlız kalmaktan korkuyorum.
çünkü önümü göremüyorum
niye diye soracaksanız şöyle;

panpa yalnızlık o kadar kötü değil, yalnız adam güçlüdür kimseye ihtiyacı yoktur, kendine bunu inandırmaya çalış gibtir et milleti amk o ortamlar çok öyle düşündüğün gibi mükemmel değil, tek olmak iyidir

reserved

hepimiz öyleyiz panpa gibtir et amk