hayatta canınızı en çok ne acıttı

sevgilimin ailesi yıllarca bana doktor olmamı öğütledi. olmadım. mimar oldum. kızla ayrıldık. şu an bi doktorla beraber. ve ben ailesinin yeni damatlarını kabul ederken zorlanmayacaklarını canım acıyarak öğreniyorum.
edit: sonra yok doktorlar şiddet görüyomuş. gördüğüm yerde ananızı gibicem ananızı

sevdiğim kızın , benden sonra yeni bir sevgilisinin olması. öğrendiğim an içime bi titreme geldi , buz kestim o an , dondum kaldım. 5 dakika sürekli aynı yere bakakaldım. çok canımı acıtmıştı.

ama o günleri atlattım çok şükür.

Oğlumun daha 2 aylıkken vefat etmesi.

Kafamda iyi yazmakla yazmamak arasındaydım.

galatasaraylıların 6 rakamı canlarını acıtmıs. ahahahhahah

sünnetten sonra uyuşturucunun etkisi geçiyo ya o panpa hiç unutmam ağrı kesicileri de geç almıştık o süre içinde ne acı çektiydim amk

eski sevgilimin beni artık takmaması , hayattan bişey beklememem , normal olmayan pgibolojim , ağran kalbim anlatıyyım mı daha panpa ?

4 yaşında babam trafik kazasında öldü. o yaşlarda olayın farkına pek varamıyorsunuz. büyüdükçe farkettim ki baba demek, çocuğun önündeki dalgakıran gibiymiş. millet en büyük dalgaları hafifçe atlatırken, sen dalgaların karşısında savunmasız bekliyorsun. başınıza gelen olayları en acı şekilde tecrübe ederek öğreniyorsunuz. sırtınızı dayıyacağınız bir duvar yok arkanızda

silahla vurulup öldüğüm zaman kafam çok ağırmıştı. sonra reenkarnasyon aşamalarında da çok derin ruhi acılar çektim. neyse ki tekrar vücut buldum.

Hiç kimse bakire olarak ölmez. Hayat hepimizi giber.

kusura bakılmasın sevgili meseleleri dert edilmesi anlamsız şeyler üstüne düştükçe daha da acıtır

ne kadar insan tanırsan o kadar dert kaynağı vardır en acısı da beklenmeyen ölümdür

@54 sevgi paylaştıkça çoğalır acı paylaştıkça azalır kardeşim. bende çok yük var o metrobüs camlarında kafama kafama vuran inan ki. çok kötü acılar tatmadım şükür, umarım da tatmam. ama en saçmasını tattım hep. hani en olmayacak olanı tattım. iyi olması gerekirken en kötüsüne düştüm. gösterip de vermedi hayat. işte bana en çok koyan da bu.

kaderime razı da olamıyorum ki. ya bir umut ışığı deniz feneri gibi yanıp yanıp sönüyor... ya da yaşam "al ulan taşı bunu" deyip en ağırından bir yük koyuyor sırtıma. çöksem çökemem, ölsem ölemem, yalnızca çektiğim acı.

bugün eskiden sabit olan hayatım öyle devam edebilir, kurulu düzenim bozulmayabilirdi. iyi olabilirdim. gülebilirdim ulan... şanslı olanlardan olabilirdim. değilim ama. hayat sağ gösterip sol koymuş. ben anca bir iki satır karalayayım rahatlayayım. o da hep olmuyor, en azından şimdilik.

anannnnnnn

anan demeye geldim

sana güvenmiyorum, senden adam olmaz, seni sevmiyorum, sıkıldım senden, salak, gerizekalı falan filan.

sevgilimin dedikleriydi.

babamda benzerlerini söylemişti, gibimde olmamıştı. o söyleyince nedense canım yandı.

babam yüzüme tükürmüştü. kendimi bi hiç gibi hissetmiştim.

aileme yakışır hayırlı bir evlat olamamam.

hülya&ilyas'ın düğünü.

annemin bizi terketmesi.

iki sey var lan gotlekler birbirinden ayiramam
birincisi timimden bir askerim mayina basti ama onun bastigi yerden ben 1 saat icinde bes kez gectim, bana patlamadi o pislik
ikincisi calisanimi isten kovdum kizi kanser tedavisi goruyormus, sonradan ogrendim ssknin kesilmesi sonra kizin vefati
ikiside beni uzmustur
ha ikisinede yardim ettim o ayri ama giden geri gelmiyor

beşiktaş.