20 yaşındayım. Tıp öğrencisiyim.
Her sabah kalkıyorum yüzümü yıkıyorum benim olduğu üzerine etiketle tutturulmuş bardağımdan su içiyorum evimden çıkıyorum ve her şey suretinin suretinin sureti gibi önümde akıyor insanlarla tokalaşıyorum bir şeyler anlatıyorlar ama sonra anımsayamıyorum sanki insanlık akıyor ve ben tüm hızlı hareket içerisinde sabit duruyorum. Arkadaşlarım var ama yalnız hissediyorum bana ilgi duyan güzel kızlar var ama sevilmiyor hissediyorum tıp okuyorum ama bir şey ifade etmiyor gelecek belirsiz ve beklentilerimi karşılayacak gibi durmuyor genel olarak insanlar hüzünlü bakıp hüzünlü güldüğümü söylüyorlar, sürekli yorgun olduğumu
artık ölümü bekliyormuşum gibi geliyor.Ölümün bana kendiliğinden gelmesini arzuluyorum.
Geleceğe bakıyorum hayatım çalışma zorunluluğuyla kısıtlanmış gibi geliyor, aynaya bakıyorum ve suretimden bir şey çıkaramıyorum.
Aranızda yaşı büyükler var böyle bir dönem yaşadınız mı? nasıl atlattınız?