Daha doğmadan başladı benim hayatla kavgam. Doğmadan önce ilk yumruğu yemiştim hayattan. Annem beni doğurmak istemiyordu. Babamın devreye girmesiyle doğurmuş. Doğum anı gelmiş ben çıkmamışım zorla sezeryanla çıkarmışlar. Anlamışım tabi ne taktan bir yere geleceğimi. 6 aylık olmuşum kasığımda fıtık çıkmış. El kadarken ameliyat olmuşum. Üstüne üstelik ameliyattan önce narkoz yutmuş ölümden dakikalarla kurtulmuşum.

Zaman ilerliyor 2 yaşıma geliyorum. Beni devamlı abim bi de mahalledeki ablalar bakıyormuş. Annem devamlı çalışıyor bahçelerde. Babam desen doğru düzgün görmemiştirim belki çocukken. Fakir bir aileydik böyle olmasını normal karşılıyorum. (Halada bu maddi sıkıntılar devam ediyor.) 3-4 yaşlarına geliyorum çok kötü hasta olmaya başlıyorum. Hergün annem beni doktora zütürüyor. Hergün iğne oluyordum. zütüm süzgeç gibi olmuştu.

ilkokula başlıyorum. Her şey normalmiş gibi giderken bi yandan gözlerimde problem çıkıyor ve 14 kez doktora gittim. 14 den sonra zaten saymayı bıraktım. Bir tür alerjik bir şey ne gibimse artık.(Halada devam ediyor. En son gittiğimde doktor gözüne iğne yapıcaz diyodu aq çocuğu.)

Ortaokuldayım dostum dediğim adamlardan ha bire kazık yiyorum. Sonra biraz uzaklaşıyorum her şeyden. (Sonunda gibtiri çekmiştim ipnelere.) Yeni çevre edinmeye çalışıyorum olmuyor. Abimin arkadaşlarıyla bile takılmışlığım var 2 3 tanesi hariç hiçbiri beni hor görmemişti.(Şimdiye gelecek olursak yazdan beri çevremden kendimi soyutladım.) Neyse bu sefer başka bir hastalık çıkıyor 2, 3 kere de onun için git doktora. Nerdeyse ömrüm hastane köşelerinde geçiyor.

Liseye başlıyorum. Lisede de çok kazık yedim dostum dediklerimden. Ulan her seferinde o liseye söverim. Lise iyi bir lise ama içindekiler oruspu çocuğuydu. Sınıf desen herkes bir popülerlik havasında kendini ispatlama çalışıyor. Çıkarı için birbirini giberler bıraksan zaten sınıf neredeyse hep huur çocuğu. Devamlı bir kavgam oluyor. Zaten ilk senem zor alışmıştım aq lisesine. Birgün bizim oradaki arkadaşlarlayken takılırken bir boşluk var görmeyip basıp yere düşüyorum bileğim kırılıyor. Sıradan bir düşüş. Ama yok illa bi cenabetlik olacak ya. 2 Ay kolum alçıda gitmiştim aq lisesine.

Kız mevzularına hiç girmiyorum. Zaten bu işte iyi değilim. *
Ama takmıyorum o kadar derdim arasında 2-3 tane amlıyımı düşüncem.

Daha 4 ay oldu babamın akciğer kanseri olduğunu öğrendim. Her gün gözümün önünde eriyişini görünce içim parçalanıyor.(Tümörün iyi huylu olanı kemoterapi sayesinde azaldı fakat kötü huylu olan gün geçtikçe artıyor.)

Bunların dışında pgibolojik sıkıntılar. Fiziki görünüş yüzünden kavgalar. Maddi ve manevi sıkıntılar. Yaptığım onca hatalar. Bunların arasında küçükken(12-13) platonik olarak aşık olduğum kız hakkında hikaye yazıp bu hikayeye inanıp acı çekmek çok koyuyor be.

Kısacası ne zaman biraz mutlu olsam hayat hep kursağımda bıraktı mutluluğu. Yine bu halime karşın Allah'a bin şükür ediyorum belki daha kötüsü olabilir diye.
Ama arada soruyorum kendi kendime. Bu hayat bana cezamıydı yoksa ödül mü ...

Sadece biraz içimi dökmek istedim panpalar başınızı ağrıttığımın için üzgünüm.