Daha 9-10 yaşlarında çocuğum. Bi akrabanın düğününe gittik, kuzenler filan herkes gelmiş işte biz hep beraber ordan oraya sıçrayıp oynuyoruz.
Sıra pastaya geldi, ordaki garson abilerden yalvar yakar patlangaç aldık. Herkes eline birer tane aldı. 15 -20 kişiyiz . kardeşimde o zman lar 7 yaşında filan.
Planı kurduk herkes patlangaçlarını yakıp deli divane koşcaz pistin tozunu attırcaz. Herkes pozisyonşarı aldı ışıklar kapanınca herkes bi yerden yakmaya başladı. Ama nasıl mutlu oluyoruz deliler gibi çığlıklar atıyoruz.
Köşeden bi ağlama sesi geldi kardeşim ağlıyor. Patlangacını kırmış oda yanmamış ama feryat ediyor. O an içim bi kötü oldu onunla beraber gözümde yaş geldi hemen koşarak yanına gittim ve elimdeki patlangacı ona verdim o an gözleri parladı bu her şeye değerdi. Ayağa kalktı ve çocukların arasına karıştı çok mutluydu..
Bense babamın yanına oturdum. Babam sordu oğlum sen niye arkadaşlarınla oynamıyosun ?
Yok baba ya benim canım istemiyor dedim. Güçlü durmalıydım kafamı eğdim kimseye belli etmeden ağladım...