Beyler dinleyecek varsa geri basliyayim hikayeye

Rezerved

Beyler kaybedince anlıyorsunuz hayatı hani aşk acısı diyorlar ya kardeş acısını yanında ona acı diyenin dıbına koyayım.

Neyse beyler darmadağın olmuştuk hele ben bitmiştim. Evi bıraktık çünkü hiç kimse evde duramıyordu çünkü her an bi odadan çıkıp gelmesini bekliyorduk.
Orada oturan bi akrabamız daha vardı onların eve taşındık 4-5 aylığına onlara taşındık o sırada ipne amcamlar bize kendi evlerine yakın bi ev almışlardı tabii ki kendi istekleriyle değil mecbur kaldıkları için ama yine de allah razı olsun onlardan başımızı sokacak bi evimiz olmuştu

Eve taşındık evde bir tak yok bi onun yattığı yatağı attırmadım o geldi hala ondan yatarım. Para da yok ki dıbına koyim. Her neyse bi şekilde evi yarım yamalak döşedik bi televizyon vardı hani şu en miniklerden olan var ya ondan anten bile yoktu her sabah kalkar çizgi film izleyebilmek için tellerden anten yapar uğraşırdım olmazdı bende yeni doğan kardeşimi izler ağlardım. Sürekli böyleydi okulda da iyice silik bi tip olmuştum derslerden kaçıyordum çocuklarla kavga ediyordum zaten konuğu eksiğimde çoktu gibimde de değildi

Beyler bari incide birileri taksin beni aq

Babana pekekentlik maaşı

Beyler daha once basligi acmistim baslik benim yuzumden yalan olmustu.

Onun icin tekrar aciyorum.

Ben şuan üniversiteye giden bir kardeşinizim. Dediğim gibi hikayem hayatın tam kendisi bir hayaller yolunda çabalama hikayesi he çabaladın ne tak oldun derseniz daha fazla hayal kurmayı öğrendim o da beni yenilmez yapmasa da yılmaz yapıyor.

Beyler ben oturduğum şehrin berkecanların pelinsuların oturduğu bir semtte oturuyorum. Ama durumumuz öyle aham şaham değil. Buraya nasıl taşındığımızdan başlıyayım.

Yaşım 7'di ilkokula başlayacaktım oturduğumuz semt kekoların dolu olduğu bir yerde orada okula gitmemek gitmek daha iyiydi. Bizimkilerde beni amcamlarım oturduğu kuzenlerimin gittiği okula yolladılar. Amcamlar da babamı kandırıp dükkanı babamdan almışlardı sonra babam batınca onların yanında çalışmaya başlamıştı yani ilk darbeyi yemiştim. Her neyse okula başladım okula gitmek 1 saatti ve annem bırakıyordu annemin gününün 4 saati yoldaydı minibüsteydi anlayacağınız her neyse annemde baktı olmayacak amcamlara gitmeye başladı bir gün yengem anneme her gün her gün buraya mı geleceksin annemde delikanlı kadındır o zaman 3 yaşında olan kardeşimi alıp eve gitmiş sonra beni okuldan aldı falan işte.

Sonra o gün babamla karar verdiler amcamlarım oturduğu semte taşınacaktık dayımlarım zenginlerdi onların da yardımlarıyla oraya taşındık.

Her şey çok güzeldi sitede havuz vardı arkadaşlarım vardı evimiz güzeldi mutluyduk ta ki o zamana kadar annem 2. kardeşime hamileyken o sıralar 3 yaşında olan kardeşim kanser olmuştu ve 1 haftada tüm vücudunu sarmıştı o zamanlar çocuktum grip gibi bişey sanıyordum. Ama bir sabaha karşı bi baktım o gitmişti artık seslenemeyecekti öpemeyecektim sarılamayacaktım annem kendinden geçmiş babamda bir duvar dibinde yığılmıştı bense şuursuzca duruyordum 7 sülalem ordaydı ama ne farkederdi o gitmişti. Para biriktirip ikimize bigiblet almıştım daha binemeden gitti çok istediği elbiseyle parka gidemeden o gitmişti.

Onu kaybettiğim gün anladım ben bu hayatta kayıplar olacaktı ama önemli olan dik durabilmekti yıkılmamaktı