Öncelikle, anlatacaklarım sözlükten bir panpamızın, hikayesidir. Hikayeyi benden derleyip yazmamı istedi. Dilerse hikayenin sonunda ismini yazacağım. Hikaye onun ağzındandır.

09.10.1994 tarihinde üçüz kardeş olarak dünyaya gelecekken daha anne karnında sadece ben zehirlenmişim. 4-5 yaşlarına kadar ilaçlarla tedavi gördüm sürekli. içtiğim şurup ve haplardan öyle iğreniyordum ki zulüm gibi geliyordu. Diğer kardeşlerim bilge ve murat benden daha sağlıklılardı ancak sanırım benden daha bahtsız olan diğer ikiz kardeşlerimdi. Nerden hatırlıyorsun diyenler olacaktır. Eğer çocukluk yıllarında herhangi bir trajedi yaşayan varsa aranızda beni anlayacaktır.

17.08.2001 yılında annem bakkala çıkmıştı. Kardeşlerim içeride kendi aralarında oynuyorlardı, bense kapıda oturup elimdeki tek oyuncağım olan kırmızı arabamla oynayıp annemi bekliyordum. Hayal mayal hatırlasamda içeriden duman kokuları geldiğini fark ettim. Kardeşlerimin yardım çığlıklarını duyarken bense hiçbirşey yapamıyor "anne" diye ağlıyordum sadece. Bir süre sonra bütün mahalleli bizim kapımızın önüne toplanırken kardeşlerimin seslerinin kesildiğini fark ediyorum. Sonrasında annemin haykırış sesleri yırtıyor kulak zarlarımı. Sonrası ise bulanık.

Gözlerimi açtığımda hastanede buluyorum kendimi, başımda babamı görüyorum. ilk kez hıçkırarak ağladığını o gün görmüştüm. Kardeşlerimin yanarak hayatlarını kaybettiğini söylüyor bana. Annemin ise sinir krizi geçirdiğini, ve vücudunun çok fazla bölgesinde sinir sıkışması belirtileri ortaya çıktığından annemin felç kalma ihtimalinin olduğunu öğreniyorum.

Rezerveleri alın seri partlar halinde devdıbını yazacağım.

(bkz: Part 4)

Bir gün öğlen vaktiydi. Yurda polis gelmiş beni alıyorlardı. Bense neler olup bittiğine anlam veremiyordum. Yanlarında yaşlı sivil giyimli bir ihtiyar vardı Ancak polisler bana sanki bir suç işlemişim gibi değilde acıyan gözlerle bakıyorlardı. Daha sonrasında beni yurt tarzında biryere getirdiler yine. Ben olanlara şaşırıyordum ancak kimse bana hiçbirşey anlatmıyordu. En son birtanesi dökülmeye başlıyor, bak sen kocaman adamsın sakın üzülme, annen ile babanın araları biraz bozukmuş, birkaç kere tartışıp kavga ettiklerinden dolayı karakola getirildiler. Ancak dert etme artık burada kalacaksın. Eliyle yaşlı ihtiyarı işaret ederek bu amcan buranın müdürü diye gösteriyordu. Getirildiğim yerin yerleştirme yurdu yada kimsesizler yurdu tarzında biryer olduğunu o zaman öğreniyordum.

iyide hiç eve gitmeyecek miyim artık diye soru yöneltiyorum köşedeki polisin yüzüne bakarak ağlamaklı bir ses tonuyla. Halime dayanamamış olacak ki, anlatmaya başladı. Son üç aydır annem ve babam çok fazla kavga ediyorlarmış, bir dönem boşanma evresine gelmişler ancak annem boşanmamış. Bir akşam evden iki el silah sesi duyulduğunu ve babamın annemi silahla vurarak öldürdüğünü öğreniyordum. Aklım başımdan gitmişti ağlıyordum sonrasını hatırlamıyorum karanlık.

(bkz: Part 3)

2008 yılında bomtak bir seneyi arkada bıraktıktan sonra, ailem beni yurda vermişti. 14 yaşındaydım daha henüz. Merdivenaltı tarzı taktan biryerdi. içerideki yetkililer çok sertti yeri gelince şiddet kaçınılmaz oluyordu. Yaz boyu ailemi hiç görmemiştim. Üstüne iki aydırda haber alamıyordum. Bir gün olsun görmeye dahi gelmediler.8. sınıfın başlarında sınıfta bir kız ile istemsiz şekilde bakıştığımı fark etmiştim. ilk defa biri bana ilgi duyuyor gibiydi, yada ben paronaya yapıyordum. Ergenliğinde verdiği bir kan kaynaması vardı ancak o kanın kaynaması hep içerde kalıyordu dışarı yansıtamadım hiç.

Birkaç gün sonrasında muhabbet etme fırsatımız oldu, ismi kübraydı. Muhabbetler günden güne ilerlerken ilk defa bana birinin şevkatle narin şekilde yaklaştığını görüyordum. ilk defa kendimi mutlu hissediyordum. Ama bu mutluluk sadece okuldayken geçerli oluyordu Çünkü yurtta yediğim dayak ve bana uygulanan şiddet diz boyuydu. Vücudumdaki morluklara rağmen, ilk kez birine ilgi duymaya başlamıştım. Aradan günler geçmeye devam ederken, yavaş yavaş soğumalar kopmalar yaşanmaya başlamıştı. Eskisi kadar benimle muhattap olmuyordu. Bir pazartesi sabahıydı, kafenin birinin önünden geçerken kübrayı kendinden yaşça büyük binin biriyle sarmaş dolaş görmüştüm. Okulu ekmiş bir başkasıyla eğleniyordu artık. Bir darbede bana şevkatle yaklaşan tek kişi olan kübradan gelmişti.

(bkz: Part 2)

Aradan geçen iki seneden sonra annem biraz topamıştı. Sağlık durumu iyi sayılırdı ancak aile içindeki burukluk hiç gitmemişti. Açık açık ağızlarından duymasamda, keşke sen ölseydinde diğer murat ile bilge yaşasaydı dermişçesine imalarda bulunuyorlardı. insan evlatlarını nasıl, yada neden ayırır. Bu yaşıma geldim ancak bu soru hala kafamda cevapsızdır. Okula gidiyordum ancak çocukluğumda yaşadığım bu trajedilerden dolayı o duvar kenarında tek başına oturan silik tiplerden biriydim sadece.

Acıktım, susadım,uyuyucam kelimelerinden başka bir kelime bilmiyormuş gibi başka birşey çıkmıyordu ağzımdan. Belki biraz sevgi, biraz ilgi, biraz şevkatle yola getirilip topluma kazandırılabilirdim ancak elimden tutan yoktu, ve olmayacaktıda. Okulda bile doğru düzgün arkadaşım yoktu, orada bile hep yanlızdım. Merve isminde bir kız vardı sınıfta, gülenleriniz olabilir hikayeye ama hepimiz bir zamanlar çocuk olmadık mı? merveyle ilerleyen zamanlarda çok iyi iki arkadaş olmuştuk ona baktıkça, aklıma ölen kardeşim bilge geliyordu. Aramıza zamanla mert isimli biri daha katıldı. Mertlede çok iyi anlaşıyordum, şaşılacak durumdur ama onuda diğer ölen kardeşim murat gibi görüyor ona benzetiyordum. Uzun süre kopmadık birbirimizden. Aradan geçen bir kaç yılın sonunda merve ile mertin birlikte olduklarını öğreniyorum. Bir darbede yine kardeşim yerine koyduğum insanlardan geliyor yine. Eskisi gibi birlikte takılmıyor, buluştuklarında beni asla çağırmıyorlardı artık.

(bkz: Part 5)

Kendime geldiğimde hastanede açıyorum gözlerimi. Başımda yurt müdürü duruyor, sağlığım açısından bugünlük hastanede kalmam gerektiğini söylüyor bana ne diyeceğimi bilmiyorum ancak elimdende birşey gelmiyor. Ertesi gün taburcu olduktan sonra yurt müdürü beni hastaneden aldı beni. Okulların açılmasına 2 hafta kadar vardı. Bütün kıyafet, defter kalem vesaire eşyalarımı yurt müdürü almıştı.

Okullar açılmış liseye başlamıştım. Yine hiç arkadaşım yok, yine yapayalnızdım. insanlar sanki hep bana bakıyor, bana gülüyor gibi geliyordu Tahamül edemiyordum. ilk günden herkes birbiriyle kaynaşmışken ben yine duvar kenarındaki sıramda tek başıma oturuyordum. Ertesi sabah olduğunda yanıma bir çocuk oturdu, ismi ufuktu. Günler geçtikçe çok iyi anlaşmaya başlamıştık, dost olmuştuk bir nevi. ilk sigaramı onunla içmiştim. Ancak bu kaçınılmaz sonun henüz başlangıcıydı. Devamsızlık problemim olmazdı o zamanlara kadar, dersler bomtaktu ancak sınıftaki hocalar bile birkez olsun dönüpte ilgilenmedi benimle acaba bu çocuğun ne sıkıntısı var diye. Okulu sallamaya başlamış ufukla sürekli okuldan kaçar olmuştuk, maddiyat problemim vardı ancak ufuğun maddi durumu biraz iyi olduğu için herşeyimi karşılıyordu sağolsun.

Günler ilerledikçe, ben sigaraya daha çok bağımlı oluyordum. Yine bir kış günüydü okuldan kaçmıştık. Ufuk cebinden çıkardığı renkli hapları gösterdi. Önce birtanesini kendi yuttu sonrasında diğerini bana uzattı. ikilemde kalmıştım o an ancak kaybedecek neyim vardı ki daha. Bi canım vardı, o da bana kaldı. Elindeki hapı alıp bende yutmuştum.

(bkz: Part 6)

Uyuşturucuya düşüşümde bu şekilde olmuştu. Derslerim kötü olduğundan ve devamsızlık problemimden dolayı sınıfta kalacağımı anlamıştım. ikinci dönem okula başlamadan direk olarak bir kafede garson olarak işe girdim. Ancak kazandığım para tamamen maddelere gidiyordu, yapacak birşey yoktu. Gün geçtikçe bu içi tak çukurundan obaşka birşey olmayan bataklığa biraz daha saplanıyor her geçen gün biraz daha batıyordum. Ufuk o dönemlerde kendine bir kız arkadaş yapmış artık beni giblemez olmuştu yine kalmıştım birbaşıma.

O dönem bir akşam sokakta karşılaşmış olduğum bir kızla tanıştım. Günden güne muhabbetimiz ilerliyor birbirimize biraz daha ısınıyorduk. Gün geçtikçe konular aileye nerede kaldığıma falan gelmişti ki. Başımı eğdim. Bu konu hakkında konuşmak istemiyordum ancak ısrar etmişti. Bir kısmını anlatmıştım gayeydi bu arada ismi. Gaye beni hayretler içinde dinliyordu. Bırakıp gitmek istersen anlarım, dinlemek istemezsen anlarım boşver önemli değil dedim. Suratında bir tebessümle baktı bana. Gitmiyorum biryere kalacağım seninle dedi.

Yıllar geçmişti üstünden beni biraz olsun yola sokmuş, uyuşturucudan uzaklaştırmız sade bir hayat vermişti bana. Açık liseye kaydolmuştum, ekstra olarak çalışıyordum. iyi kötü bir ev tutmuştum kendime. Ancak kör talihim peşimi yine bırakmamıştı. Gaye hiçbir açıklama yapmadan 2015 yılının bir bahar ayında seninle bir geleceğimiz yok olamaz diyerek beni terk etti.

Hayat bazen ummadığınız kadar acımasız, bazense ummadığınız kadarda şevkatli davranabiliyor. Bir laf vardır, şımaracak kimsen olmayınca hayat seni kocaman bir adama çevirir diye. Benim hiç şımarmaya fırsatım olmadı. Talihsizlik hayatım boyunca hiç peşimi bırakmadı. Evinize girdiğinizde sıcak bir çorbanız varsa, aileniz hayattaysa aslında kendinizi şanssız sayarak evrenin bu kısır döngüsüne haksızlık ediyorsunuz demektir. sağlıcakla kalın..

arkadaşlar okuyan varsa başlığı şukularsa sevinirim dağa taşa anlatmayalım.

Kendisi neden yazmiyor panpa
edit:kolu fln mi yok hikaye sonunda kolu mu kopuyor

Rezervaryasyon

bunu yazan adamın adını yazsana

Bunlari yasayan guzel yurekli kardesim allah sevdiği kuluna sıkıntı verirmis hic bi zaman umidini yitirme olurda dertleşmeye konusmaya ihtiyacın olursa bizler burdayiz kendine iyi bak allaha emanet ol umarım okursun

Bunada rez

Aga bu ne ya kendi halime baktim da bi hiçbir şey yasamamisiz biz ya

Sen 1'0 değil 8'0 falan yenik başlamışsın

Rezzersss

Rez okucam ulan senin için.
edit: Okurken gözlerim doldu be.

Biliyorum anlatmana gerek yok

Up up up

Up up up

Reserved