nasıl bir giriş yapayım bilmiyorum ama başlıktaki gibi durum özetle. beyler hayata küsmeyin ya da en azından pes etmeyin. umudunuzu asla yitirmeyin. biliyorum çok klişe bir giriş yaptım, gibko kişisel gelişim kitaplarından farksız. ama gerçekten böyle.

üniversiteye girerken çok iddialıydım ama taktan bir şehirde taktan bir üniye anca puanım yetti. kız arkadaşımla el ele dolaşmak bile sıkıntılı, ramazanda kampüste sigara içmek ise dayak sebebiydi bu şehirde. ailemin yanına gitmek 1 günümü alıyordu. sıkışıp kaldığım bu üniversiteyi zorla bitirdim sonra iş derdine kapıldım. gibtiğim şirketleri tecrübe tecrübe diye sayıklarken zor bela bir şirkete kapağı attım ki maaşım kirayı düşünce ucu ucuna yetiyordu. her akşam makarna da makarna. aybaşı gelsin istemiyordum çünkü maaşımdan bir şey kalmıyordu. her ay karın tokluğuna çalışmak çok taktan bir şey beyler. insana köle olduğunu iliklerine kadar hissettiriyor. istanbul'da yaşadığım 3 sene acı ve kederden başka bir şey vermedi belki biraz sabır ve tecrübe. sevmeye çalıştım olmadı sevmedim yine olmadı. aşk meşk para pul derdinden daha ciddi bir konuya yoğunlaşmam gerekti; babam ağır hastaydı ve işi bırakıp ailemin yanına geçtim. babamın günden güne eriyişini izledim her gün. doktorların babam için yapılabilecek bir şey kalmadı demesiyle de yıkıldım ama yine dik durmaya çalıştım. babama asla diyemedim yapılabilecek bir şey kalmadığını. hep iyileşeceksin baba daha düğünümde karşılıklı oynarız baba diyebiliyordum. o aralar askerlik çıktı bir de. askere gittim yağmur çamur kar stres koşturmaca askerlerin derdi tasası. üstelik askerdeyken babamı kaybettim. her zaman arkamda olan bana sahip çıkan o dağ gibi adamı kaybetmiştim. cenazede güçlü durmak ne kadar zor bilir misiniz? ağlamaktan harap olmuş annem için en azından elimden geleni yaptım ya da öyle gözüktüm işte. gerçi zütveren amcalarım babamı daha mezara koymadan benden mezar parası istediler ama sabrettik işte. döndüm o pgiboloji ile askere yine. tatbikat denetleme yok tören yok eğitim gece gel gündüz git nöbet. boğuluyordum sanki ama dişimi sıkmam gerekiyordu. en azından benimle hep gurur duyan babam ve annem için. kazasız belasız askerlik görevimi bitirdim ve yine iş güç derdine düştüm. istanbul'a dönmek istemiyordum o taktan kalabalık ve yorucu şehri bünyem kaldırmıyordu artık. diğer şehirlerde ise iş imkanı çok zordu. ama babama söz vermiştim ve annem bana emanetti.

şimdi çok şükür iyi bir işim var ve annem yanımda. türkiye'nin en güzel şehrindeyim mesai haftasonu derdi yok annemle arkadaşlarımla zaman geçirebiliyorum istediğim gibi. milletin 1 yıl köpek gibi çalışıp hayalini kurduğu o bir haftalık tatili ben kafama esince yapıyorum. pes etmedim hep savaştım umudumu yitirmedim. evet biraz yaşlanmış hissediyorum belki de cidden yaşlandım ama en azından huzurluyum. ayakta kaldım ve babama verdiğim sözü tutmanın huzuruna sahibim. şimdi ise babama verdiğim bir sözüm kaldı.

özet: taktan 8 yıl geçirdim şimdi her şey eskisine göre daha güzel