hayatın bazı insanlar için gerçekten "anlam" taşıdığını bugün bir kez daha anladım beyler.

ben özel bir üniversitede pgiboloji öğrencisiyim. sürekli muay thai organizasyonlarına katıldığımı gösterdiğim için derslere devam zorunluluğum yok. ne okul araştırıyor nede ben her turnuvaya gidiyorum. ring lisansım antrenörümle Türkiye yi gezip geliyor. vizelerin hiç birine girmem, mazeret sınavından önce sınıftakilere ne sorduğunu sorar , soru kalıplarına göre çalışır finalleride bütte verirsem veririm. 6 yıldır okuyorum, ne okuduğumu sorsanız cevap veremem. böyle bir pislik adama; hayatın anldıbını sorgulatan bir öğrenci ile karşılaştım. evet, bugün...

yine rapor alıp dekanlığa gittim. asistana formu teslim edip kapıdan çıktığımda biri seslendi.

-bakar mısınız?. döndüm. "efendim" dedim.

-bende pgiboloji okuyorum; aynı sınıftayız, yani ben sizi sınavlarda görüyorum sürekli ama siz beni tanımassınız heralde dedi. cevap veremedim önce. telefonunu gösterdi, kapalıydı. sınav saatlerine bakmam lazım, alt kata inip gelirsem servisi kaçırırım yardımcı olur musun dedi.

olur dedim. dekanlık koridorundaki masaya oturduk. okul sayfasından sınav takvimini indirdim, 3 gün için 6 sınavdan muaf olmak için form doldurdu. gerçekten merak edip nedenini sordum.

yutkunarak başladı anlatmaya. ben aklımda kalanları anlatıyorum sadece. astım hastasıymış. bu mevsimde alerjiyle birleşinde sürekli öksürdüğünü, sınavda rahat edemediğini söyledi.

eee dedim, muafiyette öksür müyor musun?. şerefsizce güldüm birde gözlerine bakarak. açık yakalayıp insanlarla alay etmekte özsaygımın sınırlarını sorgulamakta üstüme yoktur.

"yok dedi yok. sorun benim rahatsızlık duymam değil, tüm sınıf etkileniyor; sürekli öksürüyorum ya hem rahatsız oluyorlar hemde ben çok utanıyorum."

bu cümle bugünümü bitirdi benim beyler.

gözlerine baktım. ışıl ışıl, benim ki ise supplement kokan benlikten ibaretti.