Ağzım sigara, hayat ölüm kokuyor. Yaşıyormuşum gibi nefes alıyorum. Ciğerlerim rahatsız bu durumdan. Boşverdim umursamıyorum dedikçe bütün umutlarım, yıkılmışlıklarım batıyor göğsüme. Bulutlar benim yerime ağlıyor sanki. Bilir misiniz beyler sigaradan ilk dumanı alıp üfledikten sonra anılara dalıp gitmeyi? Kendinize geldiğinizde o sigaranın bitmiş olmasını bilir misiniz? Yazmayı seçtim ben. Yazdıklarımdan umutluyum. Çünkü umutlu olduğum insanlar gibi gitmiyorlar. Duruyorlar.
içim kederle dolup taşarken belli etmemek için gülüyorum. Değişik bir intihar yöntemi değil mi? Onlarca insana akıl verip dertleşirim ama hiç kendimi açamam kimseye. Derdimi anlatmaya kalksam susamam ömür boyu. Dünya döndükçe kötüye gidiyor her şey. Güvenip sevdikçe ölüyorum. Karşımızdaki verdikleri sözü tutsa mutsuz olmazdık dostlarım. Bizim tek suçumuz sözümüzü tutmaktı. Ama sorsan biz kötüyüz. Varsın öyle olsun. Ben mesela çok kötü bir insanım. Çünkü her dakika ölüyorken yaşama taklidi yapıyorum. Azrail vaktim geldiği zaman canımı almaya gelecek ve belkide ölmüş bu dıyerek gidecek yanımdan. Düşünüyorum, öyleyse deliyim. Yazıyorum, öyleyse diriyim. Yazdığım şeyin sonuna geliyorum, öyleyse ölüyüm.