Yine reddedildim. Akıl bali olduktan sonra yaşadığım ilk aşktı. Çok sevmiştim onun her şeyini. Biraz hazircevaplığını biraz dobralığını fazlasıyla olan kibarlığını konuşmalarımızda bana davranisini vs vs...
5aylık konuşma faslını geçince artık kendimden emin bi şekilde karşısına çıkıp konustum. En başından beri biliyodum ama bizden olmaz dedi. O anın salaklığıyla gittim neden diye sordum. Halbuki nedeni mi var dıbına koyyim diyorum şimdilerde. O kız kim sen kim. Sorumun cevabına "benim için her zaman mükemmel bi arkadaştın,hep öyle kal olur mu?"deyip bu geceyi unutup aramızda tutacagina söz verdi. Düşünün ki benim gibi bi anteni reddedisi bile kibar.
Şu an 6ayda zar zor topladığım özgüven yerle bir. Ben hiç kimse tarafından aşık olunan biri olmayacam mı lan? olamayacak mıyım? Hiç kimse bana aşkım bebeğim bi tanem demicek mi? Belki de hiç cocugum olmayacak mı? Bi kadını alnından öpüp "helalimsin diyemeyecek miyim? Arkadaş ortdıbına tıpkı arkadaşlarımin yaptığı gibi sevdiceğimle gidip aynı kapalı kahve fincanının üzerine kendi aramızda taktığımız söz yüzüklerini koyamayacak mıyım? Yetti be dıbına koyyim. Valla bıktım panpalar yalnizlik canıma tak etti. Ulan benim 12yaşında yeğenimin sevgilisi var ve benden mutlular dıbına koyyim. Çocuk bana "dayı senin sevgilin yok mu?"diyo. Yok diyemiyorum boğazıma bi şey takılıyo. Hep yakigiblilar mi mutlu olacak lan bu dünyada. Eğer öyleyse ben yokum amk bıktım artık. Çünkü bu dünya cirkinler için gerçekten de çok çirkin...