Büyük ihtimalle kimse okumayacak bu yazdıklarımı ama yinede yazma ihtiyacı gördüm tek partta derdimi anlatmaya çalışıcam yazım hataları içinde şimdiden özür diliyorum mobilden zor oluyor. Aslında ufakken böyle sorunlarım yoktu, herkesle iyi bir şekilde iletişimimi kuruyor çok rahat bir şekilde arkadaşlık kurabiliyordum. Daha sonrasında 13-14 yaşlarımda kilo almaya başladım ve işte bu benim için cehennem azabının başlangıcıydı. Orta okuldayken şişman esprileri yaparlardı takmazdım fazla çünkü abartılmadan yapardı alınırdım alınmasına ama sende çocuk, espriyi yapanda çocuk pek fazla takmıyorsunuz. Liseye geçtiğimdeyse içimde bir heyecan vardı yeni arkadaşlar yeni ortam yeni okul, kısacası her şey yeniydi benim için. Ama nereden bilebilirdimki karakterimi bu denli etkileyebileceğini... Okulun ilk haftası aslında her şey normaldi bilirsiniz yeni ortam kurma çabası, ön planı çıkma çabası gibi klagib bir liselinin yapacağı şeyler bunlardır. Bende öyle yapmaya çalıştım herkesle arkadaş olmaya çalıştım ama şişmandım sonuçta ilk hafta olmasada ikinci ve daha sonraki haftalarda onların hedefi olmuştum. Canımı asıl sıkansa o şişman esprileri değildi. Liseye başladığım dönemde bir dizi yayımlanmaya başlamıştı ve oradaki salak saçma dünyanın en çirkin ve mal addıbına benzetiliyordum(ifşa olmamak için isim vermicem). Tamam bu neden canını sıktı diyebilirsiniz ama sonuçta 14 yaşında ergen bir çocuktum. Başta sadece bir kaç arkadaş arasında alay konusu oluyordum daha sonra bütün sınıfa yayıldı oradanda bütün bir okula yayıldı ve liselileri bilirsiniz fare gibi çoğalırlar her yerden çıkarlar. Bu olay benim canımı çok sıkmaya başladı yakın olan arkadaşlarımda bu olay yüzünden benden bir bir kopmaya başladılar. O zaman kendimi ilk defa yalnız hissetmiştim ve ilk defa böyle bir olay yüzünden ağlamıştım, hemde bir bebek gibi eve gidip yorganın altında ağlayıp saatlerce Allah'a yalvardım neden böyle neden ben diye cevap ver diyordum cevap gelmiyordu. Okulumu değiştirmek istedim ama bu olayları aileme anlatamadım çünkü abim olacak gavat a bu olayları anlattığımda bana hiç destek olmadı en ufak olayda yüzüme vurdu bunları o yüzden anne ve babama da güvenemiyordum ya onlarıda kaybedersem diye bir soru beliriyordu aklımda. Sonuçta sebebini söyleyemediğim için okulumu değiştirtmediler bende devam ettim o cehennem yuvasına. 600 kişilik koskoca lise ve oradaki en az 550 kişi sizinle taşak geçiyor. Sırf kızlara hava atmak için beni o dizideki karakterin replikleriyle çağırıyorlardı. Benim elimden gelen sadece bu olayları içine atmaktı. Kavga etmeyide denedim belki susarlar diye ama bu olayda ters tepti fazlasıyla üzerime geldiler. Bende gitgide içine kapanmaya ve büyük bir nefretle dolmaya başladım. Lise 1 bu şekilde bitmişti o okulun bir daha yüzünü dahi görmek istemiyordum özelliklede orada okuyan öğrencilerin. Yaz tatilinde biraz rahatlamıştım sanki unutmuştum başımdan geçen olayları ama okul yine başlamıştı. Hani benimkiside bir ümitti belki olgunlaşmışlardır, belki unutmuşlardır belkide ben değişmişimdir artık dalga geçmezler diye ufakta olsa bir umutla gittim okula. Okul yürüme mesafesinde değildi bu arada ya servis ya da dolmuşla gidiliyordu bende dolmuşla gidiyordum. Okulun sabahı bindim dolmuşa ve biner binmez beni karşılayan şey ahahahahahahaha geldi yine ... Ahahaha diye bir kahkaha tufanı duymam oldu . O an yer yarılsada içine girsem diye dua ettim. Bana bundan kaçış yoktu kapadım kulaklarımı müzik dinleye dinleye okula gittim . Geçen seneden hiç birşey eksilmemişti hatta daha da artmıştı. Bu sebepten bendeki öfke ve içine kapanıklıkta had safaya ulaştı. Artık kimseye selam vermezdim, selam vereninde almazdım(pek selam veren yoktu gerçi). Yani insanlardan ve insanlıktan iyice kopmuştum haşa Allah'a bile asi geliyor sövüp duruyordum beni neden normal insanlar gibi yaratmadın diye. Günler böyle geçerken alt dönemlerden bir kız görmüştüm Selindi adı. Beni yeniden olumlu düşünmeye mutlu yaşamaya iten bir kızdı. Hiç konuşmadım, hiç tanışmadım ama varlığı bana güç veriyordu sanki. Biraz normal bir insana döner gibi olmuştum en azından kulak asmıyordum dalga geçenlere. Ama kantin sırasında beklerken tanımadığım şerefsizin teki hoop bu bizim ... Değil mi ahaha napıyon la burda dedi bunu duyan Selininde bir gülümsemesi yetti bu espriye benim yeniden içime kapanmam için. Artık ondanda güç almıyordum. Kendi kendime değişicem dedim yaz tatili girdi araya bayağı kilo verdim eski haline pek benzemiyordum açıkçası ama yinede içime kapanık embesilin, kendime güvenim yoktu ve hiç bir zamanda olmayacaktı. Artık dalga geçmiyorlardı unutulmuştu belkide, arada çok kısa bir bahsi geçer yine gülerlerdi ama kesinlikle artık daha rahattım. Üniversite sınavına kadar yinede kimselerle konuşmadım. Tipimde hafiften düzelmişti konuşmaya, tanışmaya gelen kızlarıda hep kendimden soğutuyordum. Çünkü 3-4 senede ettiğim toplam kelime sayısı 1000 i geçmezdi o kadar az konuşurdum ki bazı hocalarım beni dilsiz sanıyormuş sonradan öğrendim. Kısacası sonradanda toparlayamadım içimde her zaman bir nefret ve eziklik duygusuyla yaşamaya mahkumum bu olayların üstünden 3 sene gibi bir şey geçti şu an 20 yaşındayım ne bir dostum var ne de bir arkadaşım. Okula put gibi yüzüm asık gidiyorum anfide en arkaya oturuyorum 1.5 senedir sınıfındaki 60 kişiden sadece 5 kişinin ismini biliyorum. Bunu yazmamdaki amacım belki liseliler okurda dalga geçtikleri arkadaşlarını üzmezler, daha fazla rahatsız etmezler. Çünkü ben artık kayıp biriyim bu dünyada sadece intiharın günah olduğunu bildiğim için yaşıyorum ve her gece dua ediyorum Allah'a benim canımı al diye ve kabul edene kadarda edicem.

Özet : Taşak geçtiğiniz insanların yerine kendinizi koyun. Sadece 1 dakikalığına empati *

Zorunlu edit : artık kilo problemim yok