hayat sevmek için çok kısa

Cumartesi gecesiydi sanırım. Tam hatırlamıyorum. Nev - Zor eşliğinde yatıyordum. Mesaj geldi dışarı çıkar mısın diye. Mesaj atan numara ömrümün yarısını verdiğim, sevdiğim kızdı. Perşembe günü kavga etmiştik. Galiba biraz o haksızdı, biraz ben. Büyüklüğünü gösterip özür dileyecek sandım. yüzümde hafif bir tebessüm oluştu. Geliyorum diyip kalktım üstümü değiştirdim. Ayakkabı mı giyerken 2. bir mesaj geldi. açtım. çabuk ol yazıyordu. geldim yazdım gönderdim. indim aşağıya.

Aşağıya indiğimde kimse yoktu. Bir tane 2010 model megane vardı. Aramak için telefonu kulağıma zütürdüğüm an arabanın kapısı açıldı ve o indi. Hafif şaşırmıştım. Camlar filmliydi. Arabayı kimin sürdüğünü görmüyordum. Merak ettiğim için onun gelmesini beklemeden ben yanına gittim. Ön camdan bakıcaktım. Tam arabanın farlarının önünde buluştuk. tahminen 23-24 yaşlarında olan bir erkek oturuyordu

Bitti hakan. Özür dilerim ama bitti dedi. Bindi dıbına koduğumun arabasına. Şok sözü atlatamadan lavuk geri geri gitti. 5 yaşında vazoyu kırdım diye babamın attığı dayaktan sonra ilk defa ağlıyordum. Gözümden 2 yaş geldi. Sanki biraz önce giden megane bana çarptı, o derece halsizleşti ve tutmadı bacaklarım. Yere düştüm.

dlnliyor musunuz dıbına koduklarım ?

yaşadığım olayı tekrar kendime mi yazayım dıbına koyayım. Yoksa dinleyen gidiyorum

Eve gittiğimde istemsizce gözüm saate kaydı. dıbına koduğumun ankara ayazında ve yerde tam 52 dakika kalmıştım. Nolduğunu hala anlamıyordum. Aklıma gelen ilk şey onu aramak oldu. Aradım. Bir erkek sesi çıktı. Alo demeden Hakan demin de söyledi sana ebru. Bitti diyorsa bitmiştir. arama bir daha dedi. Kapatmadı.

Arkadan sevdiğim kadının kapat tamam demesi ile telefon kapandı. Bilim kurgu filmlerinde çok gördüğümüz bir sahne oldu. Birden noluyor dıbına koyayım diye bağırdım. Arabanın anahtarını alıp çıktım evden

Arabaya indim. tek gidebileceğim yer olan Ebru'nun evine gitmeye karar verdim. Gecenin 2 sinde boştur ankara yolları. 15 dk'ya gittim ebrunun evine. Apartmanın 5. katında oturuyordu ebru. baktım lambalar yanmıyor. Ne olur ne olmaz diye gidip zile bastım. Yaklaşık 2 dakika boyunca basılı tuttum dıbına koduğumun ziline. Açan olmadı

Çalışan adam 11.30 - 12 de yatmaya alışmıştır. Saat 2.30 oluyordu ve bünye alışmasından dolayı uykum gelmişti. Bu acının üstüne ne oldu bilmiyorum ama uykum gelmişti anasını gibiyim. Bindim arabaya. Burdayım dedim içimden. Yatırdım koltuğu. Uyudum

Anasını gibtiğimin alarmına küfür ede ede uyandım. telefonu ararken noluyoruz dıbına koyayım dedim. 10 saniyelik şaşkınlığın ardından nolduğunu hatırladım. Alarm 6.45'e kuruluydu.

Arada ses verin gibmeyim belanızı sizinde

Yine bünye gereği. Acıkmıştım. Bazen ebruya giderken poaça, simit, ekmek alırdım bir gerideki sokaktan. Güzel bir fırın vardı. Gittim oraya. Açılmamıştı. Nereye açılıyor dıbına koyayım 6.50 saat. Geri döndüm ebrulara

Arabayı ebrunun evinin önüne park ederken dün ki megane girdi sokağa. Plakaya bakmamıştım ama 2010 megane dı işte dıbına koyayım. istemsizce durr bakalım dedim kendi kendime. Park yerine girmeden onun önüne kırdım

önüne kırınca durdu tabi ki. Ama inmedi arabadan. Ön camdan gördüğüm kadarıyla o lavuk vardı arabada. Başka kimse yoktu. Arabanın yanına gidip cama vurdum. Yarım şekilde açtı. neler olup olmadığını bir an önce anlatmazsanız ikinizde soyunu sopunu giberim diye bağırdım. istemsizdi. Bilenler bilir. Saat 7 gibi memurlar kalkar. Yine aynı memurlar olacak ki biri cama çıkıp terbiyesiz herif aile var burada diye bağırdı

2 dal sigara içip geliyorum. Reserve varsa alın. Dinleyen yoksa yatacağım

Yarım açık olan camı tam açtı. Bak buraya senin için geldim. Ebru evde. Dün geceden beri burdaymışsın. Korkmaya başladı. Aradı geldim. Ebruyla birbirimizi seviyoruz. Eskidin artık onun için dedi. Kafamda geçen gün izlediğim film gelmişti. Sözler aynı böyleydi. Ulan filmdemiydim dıbına koyayım. rüyaysa bir an önce uyanmak istiyordum. Ulan ne demek eskidim. Oyuncak mı bu işler huur çocuğu. diyebilmişim istemsizce. ağzını bozmana gerek yok sözü ile emin oldum söylediğime. Belliydi, Ankara çocuğu değildi bu. yoksa bu kadar küfüre illa ki kavga çıkıcaktı. Zengin bir lavuktu, belliydi. Ben ömrümden ömür alan kadından ayrılırken, bu huur çocuğunun sakince tavırları devreleri yaktı bu sefer. Ne olduğunu bilmeden arka cdıbına yumruk attım. Kırıldı dıbına koduğumun camı. Camın kırılınca refleks olarak kendini dışarıya attı. ikinci yumruğun ona geleceğini hissetti sanırım. Direk uzaklaştı benden. O sırada saat 7 olmuştu sanırım. Ankarayı bilen bilir. Bu saatlerde çöp konteynırları temizlenir. Büyük bir çöp kamyonu mahalleye girdi.

Bilirsiniz çöpçülük, simitçilik gibi çok da yüksek maaşlı olmayan ve herkesin küçümsediği meslekleri. Asıl delikanlı abiler, kardeşler, Asıl yürekli insanlar bu mesleklerden çıkar. Bizi görmüş olacaklar ki kamyonu yolun ortasında bırakıp bizim yanımıza koştular. Koşma seslerini görünce onlara döndüm. Biri yaklaşık 35 yaşlarında esmer, zayıf, uzun boylu biriydi. Diğeri ise 55 yaşında, zayıf denilebilecek bir abimdi.

Yaşlı olanın şivesinden anlayabileceğiniz gibi trabzonluydu. dur uşağum sakin ol ne oluyor dedi bana. Kollarımdan tutup biraz daha geri çektiler beni ilerde duran huur çocuğundan. Ne kadar güçlü olursanız olun 2 kişilerdi ve ona doğru gidemiyordum. Sesten olacak ki, demin camdan bağıran adam ve yaklaşık 5-6 kişi daha camdaydı. 2 kişi de aşağıya pijamaları ile gelmişlerdi.

Dışarıya çıkanlar lavuğa vurdum sandılar sanırım ve onun yanına koştular. huur çocuğu gib gibi durmasına rağmen geriye çektiler. Beni o anda zorla çöp kamyonunun olduğu yere zütürdüler. Yaşlı olan abim tekrar ne oliyir hemşerim sakin ol iki dakika anlat dedi. içimden bir de sana olayı mı anlatıcam dıbına koyayım dedim. Susuyordum. Neler olduğu yeni aklıma geliyordu. Eminim demin olan olaylar istemsizce olmuştu

Camda olan kişilerin sayısı 10 a çıkmıştı sanırım. Hatta 2-3 tane de kadın çıkmışlardı. Komşular kendi aralarında ne oldu tarzı konuşuyolardı. Duyuyordum. Bu kadar ses arasından hayatımı adadığım kadının sesini duydum. Ebrunun sesiydi bu dıbına koyayım. Dünyada ki herkes konuşsa yine aradan ebrunun sesini çıkarırdım. Tekrar oraya doğru baktım ebru bu huur çocuğunun yanındaydı. Bir şeyin var mı diye soruyordu. Ebru diye bağırdım. Sabah sabah beni duymaması imkansızdı. Ama dönüp bakmadı. Hala o lavuk ile konuşuyordu. ikinci defa bağırdım