Okuyorum : )

Uzunca notlar tutardık.. Dinler arası benzerlikleri ve ayrıldıkları yönleri liste haline getirirdik.. içten içe islamiyeti seçmesini çok istiyordum ama tercih kendisine ait olmalıydı biliyordum.. Bazen kendimi tutamaz ve bildiğim kadarıyla inancım hakkında bilgiler vermeye çalışırdım.. Sonra gülümsediğinin farkına varınca "yine övmeye, etkilemeye çalışmaya başladım dimi..?" diye nötr kalmaya çabalardım.. Not aldığımız defter daima ben de kalırdı.. Ailesinin araştırma yaptığımızı bilmesini istemezdi..

Rezerved insan bi haber verir:/

Aradan aylar geçmişti.. Yavaş yavaş da olsa emin adımlar attığını ve bir dine kendisini daha yakın hissettiğini söylüyordu.. Ne kadar yalvarsamda ser verip sır vermiyordu hangi dine kendisini daha yakın hissettiği hakkında..

Hatırlıyorum da, "SABIR ÖNEMLi BUNU BENDEN DAHA iYi BiLMEN GEREKLi"demişti.. O an kalbindeki hafiflik adeta yüzüne vurmuştu sanki.. Uzun süre sonra ilk defa bu kadar rahatlamış görüyordum onu..

Ertesi gün beden dersinde talihsiz bir kaza geçirmiştim.. Tramplenin üzerine atlayıp üzerinden geçmem gereken bir spor aleti vardı (Türkçesini bilmiyorum).. Tam olarak nasıl olduğunu hatırlamıyorum ama kendimi yerde bulmuştum ve hareket edemiyordum.. Hiç bir şekilde bir uzvumu kıpırdatmam mümkün değildi o an.. Okula hemen ambulans çağrılmıştı ve hastahaneye kaldırılmıştım..

Yapılan kontroller ardından boynumda bulunan bir kemiğin zedelendiğini ve daha ciddi bir durum olmadığı için şanslı olduğumu söylediler.. Daha kötü bir düşüş geçirmiş olsaydım felç ile sonuçlanma ihtimali çok yüksek olabileceğini söylemişlerdi.. Hastahane de 2-3 haftaya yakın bir süre kalmıştım.. Arkadaşım bu süre zarfında taburcu olmama son bir kaç gün hariç her gün yanıma uğrardı.. Tam bir vefa örneğidi..

Son bir kaç gün yanıma uğramaz telefonlarıma cevap vermez olmuştu.. Çok merak ediyordum, aileme soruyordum bilmiyoruz belki hastalanmıştır diyorlardı.. Sınıftan ortak bir arkadaşımızı aramıştım, hasta olduğunu okula da gelemediğini söylemişti, az da olsa rahatlamıştım o an..

Hastahaneden çıktığım zaman bir kaç gün de evde istirahat etmem gerekiyordu.. Arkadaşımdan bir haftadır haber alamamıştım, kendisini hem çok özlemiştim hem de vereceği kararı çok merak ediyordum.. Son görüşmemizde artık bir karara vardığını ve ailesine söylerken yanında olmamı istediğini söylemişti.. Ne kadar zorlasamda tek bir ipucu alamamıştım.. Hastaneden taburcu olunca, birlikte seçtiğim dinin ibadethanesine gideriz böylece sen de öğrenirsin demişti..

Heyecanlandım. Cami olsun cami olsun.

Ara ara arkadaşıma ulaşmaya çalışıyordum telefonunun kapalı olması canımı sıkıyordu.. istirahat iyi gelmişti, artık tamamıyla eski sağlığıma kavuşmuştum.. Sabah erkenden uyanıp okul için hazırlanmıp annemin zorlaması üzere kahvaltımı da yapmıştım.. Okula ailem bırakacaktı.. Yola çıktığımızda farklı bir yere gittiğimizi anlamıştım.. Bir tuhaflık vardı hissediyordum.. Soru yağmuruna tutmama rağmen annem de babam da sessiz kalıyorlardı..

Mezarlığa varmıştık.. Aranızda belki daha önce Hristiyan mezarlığa uğrayan olmuştur, ürkütücü bir atmosferi var.. Mezarların başlarında dikilen Melek heykelleri sanki adımların takip ediliyormuş gibi bir hisse kapılmana sebep oluyor.. Bu mezarların bir bölümü ise ateist olan alman vatandaşlarına ayrılır her daim.. Annem ve Babamı takip ediyordum ve gittikçe o bölüme yaklaştıklarını anlamıştım.. Kaç günlük muamma çözülüyordu zihnimdeki puzzelin kayıp parçaları yerine oturuyordu.. Gözlerim dolmaya başlamıştı kendi kendime saçmalıyorsun o iyi hasta sadece aklına kötü şeyler getirme diyordum..

Rez. Yarın okuyacağım, tüm panpalarıma selamlar.

Bir mezarın başında durmuşlardı.. Daha çok bir anıt gibiydi mezara andırmıyordu.. Yerde kare bir mermer taş vardı.. Mermerin üzerindeki ismi okuyunca, beynimden vurulmuşa dönmüştüm.. Arkadaşımın mezarı başında yere kapanıp hıçkırıklar içerisinde ağlamaya başlamıştım.. Ağladıkca ağlıyordum.. Sanki bu alemde değildim dostlar.. inanmıyordum.. inanmak istemiyordum.. O gün bir sakinleştirici vermişlerdi bana.. Kolay değildi sevdiğim, saygı duyduğum bir dostumu kaybetmiştim..

Ertesi gün ailesinin yanına gitmiştim.. Bir trafik kazasında hayatını kaybettiğini söylemişlerdi.. Kazaya şahit olanların fazla acı çekmediğini o an hayata gözlerini yumduğunu söylediklerini söylediler..

Birlikte tuttuğumuz not defterini uzatmıştım ailesine, son zamanlarda yaşadıklarımızı anlatmıştım.. "Size birlikte söyleyecektik hangi inancı benimsediğini ama artık tam bir muamma" diyebilmiştim göz yaşlarımı silerek..

Annesi beni arkadaşımın odasına zütürmüştü.. Ders çalışma masasının üzerinde ona hediye ettigim almanca Kuran-ı kerim vardı.. Vefatından sonra Kuranı bulduklarını söyledi annesi.. Bulduklarında bir anlam veremediklerini söylemişlerdi..

Eve dönerken daha fazla kendimi tutamayıp ağlamıştım.. Odasında sadece Kuran-ı kerimin bulunması bir işaret delil olabilir miydi acaba..? Bu soruyu halen kendime soruyorum..

Beni derinden sarsan en büyük durum ise, ailesinin arkadaşımın ölü bedenini yakıp külünü gömmüş olmalarıydı..

Keşke arkadaşımı bir kez dahi olsa rüyamda görebilsem..

işte böyle dostlar, hayat muammalardan ibaret..

Sabırla okuduğunuz için gönülden teşekkür ediyorum..
Sessiz bir vedaaa ile satırlarıma son veriyorum..

Boğazım düğümlendi. Başın sağolsun sessizim.

Tutmaz cuguuu

Güzel hikaye trend e niye çıkmamış