Allah binbir türlü belamı versin vatanım namusum şerefim üzerine yemin ederim ne bir ufak ekleme nede bir yalan var anlattıklarımda lütfen önyargılı olmayın böyle şeyler var bu dünyada.

Lisede bir kız sevdim 11.sınıfta, benim için dünyalar güzeliydi, ama gibimin ucuyla düşünmedim hiç hep ciddi düşündüm o kızla ilgili gerçekten ona değer verdim. Adı Sena'ydı, Sena Solmaz , oda beni seviyordu ama ben hiç cesaret edemedim onunla çıkmaya onuda bu saçma sapan hayatımda boğmak istemedim. Korktum be.. Onunla çıkarsam istemeden onu incitebilirim aradığı sevgiyi veremem diye korktum. Ona yetemem diye korktum asla açılmadım ona. Ama onu hep gözledim korudum ona yaklaşacak olanlara uygun bir dille hadlerini falan bildirdim bir nevi sevdiğim kıza abilik yaptım ben, zaten benden 1 yaş küçüktü.
Ve beyler hala bir kız arkadaşım yok ve olmasınıda istemiyorum neden olsun ki. Onu neden tozpembe hayatından uyandırıyım, neden onu bu dünyadan tiksindiriyim, istese bir yemek yemeye belki zütürürüm belki zütüremem.
Sinemaya gidelim desem, ben hayatımda şu an 20 yaşındayım daha sinemaya gitmedim nasıl birşeyy bilmiyorum o zevki daha tatmadım. Param yokmu şimdilerde gidemeyecek kadar var ama hep ezileceğim korkusu hor görüleceğim korkusu benle birlikte. Kendi kendime ben kimimki böyle şeyler yapıyım benim neyime diyorum, beni bu hale sokanlar utansın.

Neyse devam edeyim öğrendimki o gün mezuniyetten sonra bizim sınıf, komple ortak olarak bir kafeye gidip pasta kesmişler kutlamışlar daha sonra yemek yemeye falan gitmişler. Erkekler vs. gruplaşmış toplu sinemaya falan gitmişler. Ve beyler orada yine birtek ben yoktum çok koymadı zaten alışık değilim öyle şeylere. Şimdi arada param olunca giderim alnıaçıklara( Ankara'da bir market zinciri ) çıkarım en üst kata döner ayran alırım eski günleri kendi kendime yad ederek yerim. Oraya topluca gelen küçük çocuklar olur onlara falan çikolata alır veririm ileride onlarda kendilerinden küçüklerine öyle yapsınlar falan diye.

Ama bana en çok koyan ne oldu biliyomusunuz?

insanlar, birisinin ne yaşadığını bilmeden sırf dış görünüşüne göre, duruşuna, konuşmasına göre yargılıyorlar ve sanırım bu durumdan en muzdarip insan benim her zaman hor görüldüm hiçbir şeye layık görülmedim, dışlandım, itildim ama çok şükür hala ayaktayım

Daha fazlasıda var ama onları sonra anlatacağım.

Şimdi devam edeyim, hani diyoruzya Allah kimseye muhtaç etmesin, diye biz babam olmasaydı belkide hiç amcalarımıza halalarımıza muhtaç olmayacaktık. Ben kendime artık ayaklarımın üzerindeki efsaneyim diyorum. Çocuk yaşta yapmadığım iş kalmadı, otobanlarda E-5 in trafiğinde su mu satmadım? Parklarda tepsi tepsi mideyemi satmadım? Gece vardiyasında konfeksiyonda ortacılıkmı yapmadım? Taksi durağında günlük 15 lira için taksilerimi yıkamadım? Komilik, simitçilik, berber çıraklığı, çiğ köftecinin kuryecisi kısacası işportadaki ve küçük esnaflardaki çoğu işi yaptım.

Benim kalbimde en çok yeri olan ise benim yaşımdaki çocuklara balon sattım.

Hiçbir zaman yarına saldırmadım o gün sokağa çıktım rızkımı aradım hani derlerya sabah vakti uyumayanların rızkı bol olur diye 5 yaşımdan belli sabah ezanı ile birlikte arada yorgun düşüp aksatsamda kalkıyorum. işe giderken gözyaşlarımı hep tuttum hep işbaşına tamam dedim. Kendi kendimin kurtarıcısı olmaya çalıştım ve hep öyle olmaya çalışıyorum hala da böyle

internette geçen gün bir söz okudum " Hayat 18 ine bilemedin 20 sine kadar yaşadıklarındır, gerisi yaşama tutunma çabasıdır " işte benim için bu böyle değil beyler benim için tutunma çabası " Doğduğumda başladı " . En güzel huzur Anne karnı huzuruydu ha belkide.

18 yaşıma kadar istanbul'da Küçükçekmecede Sefaköy'de yaşadım. Şimdi ise Ankara Etimesgut'ta oturuyorum. Beyler o 18 sene içinde ne bir Taksime ne bir Kadıköye vs. gezmelik yerlere hiç gitmedim Eminönü vs. hiç görmedim sadece arkadaşlarımın anlattıklarıyla kaldım. O kadar sene ilkokulu, ortaokulu, liseyi okudum hiçbir zaman okulla yapılan gezilere gidemedim, etkinliklere katılamadım.

Hiç unutmam 2. sınıftayız okulda tiyatro gösterisi var beyler 2 lira sadece 2lira.. bir tek ben gitmedim o gösteriye. Öğretmenim falanda zütürmedi o gün sınıfta arkadaşlarım diyodu "oğlum 2 lirandamı yok niye gelmiyon diyolardı " ben " yok işte 2 lira bize çok lazım olur boş yere annemden nasıl isterim diyemiyodum " ve bunu anneme hiçbir zaman anlatamadım kadın üzülmesin diye.

O gün beslenme saatinde 3. saatte indiler konferans salonuna beyler sınıfta yalnız ben kalmıştım geçtim en arka sıraya hıçkıra hıçkıra hüngür hüngür ağladım 1 saat , kendi kendime şöyle derdim, " demekki Allah babada bizim böyle olmamızı istiyo " Küçük bir beden için oldukça sitemkar bir cümleydi belkide..

Ben o gün ağlaya ağlaya sonunda uyumuşum gözümü açtığımda başımdaki kız kalksana yerimden geldik biz demişti, kalkarken arkamı dönüp giderken yanındaki kıza şöyle demişti " ıyyy bozuk balık gibi kokuyo " birde orada gözyaşı dökmüştüm be. Sanki ne olacak bizde dökülecek gözyaşı bitmez..

Şimdilerde bu babam adisi çölyak (gluten tahammülsüzlüğü unla vs. yapılan hiçbirşeyi yiyemez aksi takdirde kolon kanseri) denilen bir hastalığa yakalandı bir amcam bu hastalıktan dolayı vefat etmişti darısı bunun başına. Annem her nekadar bu adamdan çok çektiysede vefakar birisi hala onun özel ekmeğini falan yapar yemeklerimizi ona göre pişirir vs. hakkı ödenmez. Gün geçtikçe eriyor ve kilo veriyor bir süre sonra kolon kanseri başlayacak ama üzülüyormusun diye sorarsınız açıkçası pekte gibimde değil anneme birşey olmasın yeter.

Sanki herşey tamda bir o ekgib " Huzur ", inanıyorum sabır var şükür var illaki bugün veya yarın mutluluk gelicek ama umudum kalmadı artık eskisi gibi. Annem babam bilmiyor abim bilmiyor, gün geçtikçe bende eriyorum cilt kanseri teşhisi kondu bana tam 3 ay 1,5 hafta oldu teşhis konulalı, belki ölücem tedavi almıyorum diye ama arkamda zaten gözü yaşlı bir annem var dahada gözünden yaş aksın istemiyorum. Geceleri sokağa çıkıyorum bazen ana caddeye iniyorum şöyle köşeye çekilip izliyorum insanları, söylüyorum kendi kendime

" Acaba benim gibi birisi daha var mıdır? Yoksa tekmiyim bu dünyada ? "

Çok anlamsız geliyo öyle insanları izleyince, saçma sapan yalan gülüşler görüyorum, yalan sevgiler görüyorum, pek bir derdi olmayan insanlar görüyorum, belki var onlarında derdi, evet var elbette var dertsiz baş olmazmış ama bilmiyorum o gördüklerimin içinde kaybolup gidiyorum anlam veremiyorum bu hayata kendi kendime soruyorum " neden bir başka ailenin çocuğu olarak dünyaya gelmedim ? " Şimdi de söylüyorum belki hayat şartları döngü farklı olsaydı şu anda bu entry i yazan değil okuyan birisi olacaktım.

Birazda anne tarafından bahsetmek istiyorum sizlere, Annemin babası imam. Evet imam yanlış duymadınız ve şaka değil, çok severim sağolsun dedemde beni sever. Arar sorar aynı şekilde bende, bayramda bu yaşıma gelmişim hala harçlık verir. Dayım var 2 tane Allah razı olsun çok iyiler aile içi durumları bilmiyorlar ama bize çok iyi davranırlar. Teyzem var 2 tane birisi annemin ikizi onunda bahtı pek iyi değil tutucu dindar bir adam ile evli 25 yıldır köyde evinden başka birşey görmedi şu garip hayatında. Gönlünce bir Avm ye veya çarşıya gidipte gezebilmiş değil.

Bir dayım Astsubay bende kısmetse onun gibi olmak istiyorum, diğer dayım ise Öğretmen şu anda bu entrymi girerken karşımda oturuyo ve telefonundan candy crush oynuyo bu yazdıklarımdan habersiz. Diğer teyzem ise Kayseride yaşıyor, kendi halinde ayakları üzerinde duruyor kendisi genç sayılır. Ve dayılarım kadar olmasada ilgili

Burası ufak bir detaydı devam edeceğim anlatacağım çok şey var...

Beyler 2007 yılı kış ayındayız Şubat-Mart yanlış hatırlamıyorsam, yokluğun hat safhalarındayız. Akşamları belki bir ekmeğin arasına yeşil soğan koyup tuzla onu yerdik belki yemezdik. Suyumuzu çeşmeden içerdik, arıtma değildi, ve hazır su alacak kadar henüz durumumuz yoktu.

O koca kışta beyler inanın boğazımızdan bir dilim mandalina bile geçmemişti o koca kışta portakal alıpta bir suyunu sıkıp içemedik. Cuma günleri pazar kurulurdu, ben annemle birlikte akşam pazarın kaldırıldığı vakitte giderdik paramız yoktu birşey almayacaktık. Sadece toplanan tezgahların altından, kalan artıkları henüz o kadarda çürümemiş olan yeşillikleri, sebzeleri toplardık. Bunları size anlatmanın bir anlamı varmı o koca kışın yada kışın üzerimize örttüğümüz battaniyenin, yanmayan sobanın, birbirimize sarılarak uyumanın insanların bize acıyarak bakmasının, benim için pekte artık anlamı yok, anlamlı günlerdi ders çıkardım fakat neden böyle bir hayat sürüyorum? Tamir olmaz bir yaram var. Kışın cumartesi sabahı 4 te kalkıp pazarcıların zütürmedikleri bıraktıkları kasaları toplayıp tahta olanları sobamızda yaktığımızın, plastikleri kağıt toplayıcılarına sattığımın pek bir anlamı yok sanki artık.

Neden bu saklanışlarım, kendi kendimi haklayışlarım içime attığım sorunlarım. ? Soruyorum size neden?

Her sabah beni öldürmeyen şey güçlendirir mantığıyla kalkıyorum. Açıkçası bana güç veriyor, moralimi yerine getiriyor ve o güne daha umutlu başlıyorum.

Neyse devam edelim, Biraz abimle olan anılarımdan, söylemekten en çok utandığım hatıralarımı anlatmak istiyorum. Nede olsa burada anonimim kimse beni bulamaz bu yüzden rahat olacağım anlatırken vesselam.

Annem boğazımıza bir iki lokma girsin diye merdiven silmelere gidiyordu arada benide yanında zütürdüğü oluyordu. Haftasonları ise abim okulda değil evde olduğu için onunla beraber bende evde kalıyordum, bu arada afedersiniz abim ergenliğin verdiği salaklıkmı desem ne desem tam bir abazan dı. Onunda benim gözümde babamdan farkı yok, sadece ona benle beraber o acıları yaşadığı için acıyorum açıkçası.

Dayımın bize verdiği eski bir bilgisayar vardı crea notebook daha sonra satmıştık, neyse birde alt komşumuz Engin abi arada derslerimi yapayım diye bana internetlerinin şifresini vermişti. Ben derslerimi yapıyordum amacıma uygun kullanıyordum fakat abim andavalı afedersiniz ferre izliyordu hem kendi zihnini bulandırdığı yetmezmiş gibi banada izletirdi.

Birgün birşey fark ettim, annem merdiven silmeye gitmişti evde abimle yalnızdım, yine yine tekrarlıyorm afedersiniz mastürbasyon falan ne bilmiyorum bu adi gözü dönmüş dengesiz benim yanımda yapmaya başladı, adi it. Ve birde bana t-shirt ünü falan çıkar demişti, korkmuş gözlerle abime bakıyor ondan bana zarar gelmeyeceğini düşünüyordum lakin gerçek öyle değildi.

ÇALINTI BEYLER CUGU

Bir hayal kurayım derdim gelecekle ilgili, annemi ve beni bu sefil hayattan kurtardığımı hayal etmeye çalışırdım ama o hayalinde birden içine sıçardım.

Devam edeceğim entrylerde cinsel içerikli yazılar yazmayacağım kızlarda var ve ben önce onlardan daha sonra sizlerden bayağı utanır oldum.

O an ne yaptığını çocukluğun verdiği cahillikle anlamamıştım sadece iç çamaşırım kalmıştı üzerimde, bana dokunuyordu çok afedersiniz cinsel organını bana sürtüyordu. vücudumda çeşitli yerlere sürtünüyordu. kalçama dokunuyordu. açıkçası cinsel istismarda bulunuyordu. bu böyle 2-2,5 sene devam etti, ben ama yaşımın verdiği olgunlukla yaptığının istismar olduğunu taa ilk günlerden anlamıştım.

O günden sonra abimle konuşmuyor olmuştum. Asık olan yüzüm daha mutsuz bir hal almıştı. insanlardan daha fazla utanır olmuştum. O yaşımda kendimi bıçaklamayı düşünmüştüm ama bunada katlanmıştım. Annem için, neden mi Annem için?

Şöyle çevreme bir bakıyorum yaşıtlarımın anneleri mutlu mesut bir hayat sürüyorlar, günlerini gün ediyorlar, bazen anneminde onları imrenek baktığını hissedebiliyorum ve diyorum kendi kendime

" Abimden, babamdan anneme hayır yok, yaparsam ben birşeyler yapabilirim annem için, o yüzden ayakta kalmalıyım, bundan daha fazla ne olabilirki diyordum kendi kendime "

Etrafıma bakıp şöyle bir düşündüğümde anlamıştımki O eli öpülesi annem için güzel bir dünya yaratabilecek te kişi vardı oda bendim.

O gün bugündür annem için çabalıyorum.

Kalbimi burkuyor hikayen kardeşim daha fazla okuyamıyacam gözlerim yaşlandı senin ben o babanı gibeyim

Biraz kafamı dinlemek istiyorum devam edeceğim ama beklemede kalın..

Kesin yaşanmıştır bu

Baban hakikatli huur çocuğuymuş baban ne çeşit bi pekekentmiş dıbına kodumun çocuğu karını pazarlamak ne demek lan okurken sinirim bozuldu dıbına koyim baban nasıl bir kahpe dölüymüş amk sövmekten dilim kurudu ln

ULAN ANANA huur DIYIP PRIM YAPIYON YA HARBI huur COCUGUSUN

Annen bir gün banada uğrasın