anlat baboş önlerden kaptım koltuğu yarım bırakma

Bölüm 1: O yanlışlıkla doğdu.


Ben 1989 yılında, Eskişehir'de doğdum. Benden tam 10 yaş büyük bir ablam vardı. Ben doğmadan önce, annem ve babam ayrılacakmış. Ayrılmak üzereyken annem hamile olduğunu öğrenmiş ve ayrılma kararına son vermişler. (Ne şans ama değil mi, kardeşlerim. Bence, ben yanlışlıkla doğmuş birisiyim, içimi size döküyorum sadece size.) Temmuz 12, pazar günü.. Bir bebek doğar ve kalbinde "üfürüm, delik" ile hayata tutunmaya çalışır. Ailem, tarafından Türkiye'de bulunan bütün hastaneleri gezmişim, bütün doktorlar aileme, bir yerinden parça alıp, o deliği kapatacağını söylemiş. Ufacık bebekken, kalbinde tekleme ve saniyelik durmalar yaşayan bir kişiymişim. Bir zaman sonra kalbimdeki delik kapanmış. Maddi durumumuz o kadar iyi değil, fakirde değiliz. Aslında biraz fakirdik diyebiliriz.

Bölüm 2: O artık 2 yaşında.


2 yaşıma girdiğim sırada, annem süt ısıtırken.. Bebeklerin yapacağı gibi yine zırlamaya başlamışım ve annemin kucağına gitmişim. Anne işte, dayanamamış ve beni kucağına almış. Ben elimi cezvede ısınan süte doğru sallamışım ve süt sol baldırımdan, sol ayak bileğime kadar dökülmüş. Annem yaklaşık 2 hafta komada kalmış, çünkü benim damarlarım dışarıdaymış, ölecek gibiymişim. (Annem için ne kadar acı verici olabilir ki? Anne yüreği, bebeğinin yandığını görmek ister mi? Kalbinin yüzlerce kez deşildiğinden eminim.) Babam, beni hastaneye zütürmüş ve yaklaşık 1 ay kadar uyumuşum. (Sol ayak bileğimin aşağı tarafında hala izleri var.) Ne kadar talihsiz bir doğum yaşamış olsam bile, ne kadar talihsiz bir bebekliğim olsa bile.. Her insan gibi hayata tutunmaya çalışan, aptallardan birisiydim.

Bölüm 3: Talihsiz bebek büyüyor.


Yavaş yavaş yanık ayak ile yürümeye ve gülmeye çalışıyormuşum. Ailem tarafından en kıymetli olarak büyütülüp, en değerlileri olmuşum. Ne kadar talihsiz olursam olayım, ailem bana çok iyi baktı. Çocukluğum huzurlu ve mutlu geçti, sokakta top oynamalar, koşturmalar ve çok samimi olduğum çocukluk arkadaşlarım.. Bigiblete binmeyi çok severdim, öyle hatırlıyorum. Ailem bana bigiblet almış, ben ise 6 yaşındayken 2 tekerli bigiblete binmeye başlamışım. Caddelerde, sokaklarda gezerdim. Sokağın başında bir berber vardı, aile dostuydu. Babam, sürekli bu sokağın başına gelirse onu geri yolla diye söylermiş. Bende hep oraya gittiğim zaman geri yollanırdım. Çok iyi hatırlıyorum, misafirliğe gidiyorduk. Bigibletim ile kırmızı kartal model arabanın altına girmiştim. Kim bilebilir ki, belki beni melekler korudu. Çok talihsiz, şanssızdı... Hayatını artık dolu dolu yaşasın diye mi orada ölmedim? Yoksa ailem yanımdaydı ve o aracın altında ezildiğimi görmesinler diye mi ölmedim? Ne içindi, gibtiğimin dünyasında yaşamak için ne gibi bir sebebim olabilirdi ki?

Bölüm 4: Şanssız çocuk kıskanılıyordu.


Sokaklarda, salam ve sosis elimde.. Almanya'dan teyzemin yolladığı kocaman kocaman, dev gibi oyuncaklar. Bunları sokakta sadece ben gezdirirdim, herkes beni izlerdi.. Dedim ya, ailem bana çok iyi baktı. En samimi arkadaşlarımla oynardım, çok eğlenirdim. Cuma günleri pazar olurdu, yere düşen patatesleri uzaklardan pazarın içine fırlatırdım. işte yine bir gün, ben ve çok samimi olduğum arkadaşlarım ile arka sokakta bulunan parka gittik. Salıncağa biniyorduk, sıra sıra. Hoştu ve güzeldi, samimi arkadaşlarımdan birisi sallanıyordu, bende arkasından geçiyordum. Salıncak kafama çarptı ve kafam yarılmıştı. Değerli arkadaşım, giysisini çıkartıp, yırtıp benim kafama bastırmıştı. Daha çok küçüktük, bu benim aptallığımdı.
Sizin dediğiniz gibi NOT: Size teşekkür ediyorum, şuan gerçekten duygulandım ve gözlerim hafif doldu. Aklıma "bebeklik, çocukluk" aşkım geldi. "Yaşayarak anlatmak, gerçekten hissetmek böyle bir şey mi? Sizde bunu denemelisiniz."

Rez aldim sen anlat abi

rezzz imi alayım okuycam panpa

Bölüm 5: Şanssız çocuk, artık şanslı mıydı?


Bir kız vardı, yine ben 5-6 yaşlarındaydım. Kızda benimle aynı yaştaydı, kız güzel miydi? hatırlayamıyorum, sanki ona o zamanlar aşıktım. ismini biraz hatırlıyor gibiyim, Damla diye hatırlıyorum. (Ne kadar güzel bir isim değil mi? Ne günlerdi, güzel kardeşlerim.) Ailem ve onun ailesi, bizi "çocukluk aşkı ve sevgilileri" olarak biliyorlardı. Yani bunlar onu kabul etmişti, hatta bir gün yine bizim kapının önündeyiz.. Ailelerimiz sohbet ediyor, kaldırımda oturuyorlar. Mahalle karıları derler, ondan işte. Sokağın başından bir araba geliyor yavaş yavaş ve ben Damlayı tutuyorum, kaldırıma doğru çekiyorum. Gülüyorlardı, o yaşta romantik olmaya çalışmıştım. Yaptığım şeyin ne olduğunu o zamanlar bilmiyordum ki. Ben Damlayı alnından öpüyordum, saçlarıyla oynuyordum. Bir oyun vardı, yakar top evet. Yakar top oynuyorduk.. Ben birisinden kaçıyordum, arkamı döndüm ve Damla karşıma koşarak çıktı. Bizde çarpıştık, benim yine kafam kanamıştı. Onun kafasına bir şey olmamıştı, belki ben onu alnından öptüğüm için olmamıştı, bilmiyorum..

iş yapar gibi buralar

Fena degil, bu arada benimde ilk cocukluk askimin adi damlaydi.

sokuyum yaptığın muhabbete moruk ya

Rezerved

Devam moruk

Bu adam ekşiden gelmiş belli her entry'e resmimmi konur

Ben rezimi alıyım

Rezezezez

Rezeeerr

emek var #rez okuyacağım bunu